Sa isang marangyang mansyon sa gilid ng lungsod, nakatira si Don Alejandro, isang kilalang bilyonaryo na walang ibang hilig kundi ipagyabang ang kanyang kayamanan at kapangyarihan. Ngunit higit sa lahat, ang pinakapinagmamalaki niya ay si Thor, isang malaki at mabangis na German Shepherd. Kilala si Thor bilang aso na walang sinumang nakapagpapakalma, kahit na ang mga pinakamahusay na trainer ay nabigo.
Isang gabi, habang nag-i-inuman si Don Alejandro kasama ang kanyang mga kaibigan, nagyabang siya nang malakas.
“Kung sino man ang makapagpapakalma kay Thor, bibigyan ko ng isang milyong dolyar!”
Tumawa ang lahat. “Imposible ‘yan, Don Alejandro. Maski ang mga eksperto, takot sa aso mo!”
Ngumiti lamang si Alejandro, kampante sa kanyang kayabangan. Para sa kanya, walang makakagawa noon.
Ngunit sa gilid ng kalsada sa labas ng mansyon, may nakaupo na batang babae. Si Maya, labing-apat, palaboy at may dalang basag na gitara, kumakanta sa lansangan kapalit ng barya. Nang marinig niya ang yabang ng bilyonaryo, kumislap ang kanyang mga mata.
Kinabukasan, lumapit siya sa gate ng mansyon. Pinagtawanan siya ng mga guwardiya.
“Hoy, bata, umalis ka diyan! Pulubi ka lang!” sigaw ng isa.
Ngunit matatag siyang tumayo. “Hayaan niyo akong subukan. Hindi ko kailangan ng pera. Gusto ko lang makasama si Thor.”
Napangisi si Don Alejandro sa terasa. “Sige, gusto kong makita kung paano ka tatakbo kapag umatake si Thor!”
Ibinaba ang gate. Tumakbo si Thor palabas, galit at handang sumugod. Lahat ay natakot, nagsigawan—maliban kay Maya. Dahan-dahang lumapit siya, umupo sa lupa, at nagsimulang kumanta sa kanyang sirang gitara—isang simpleng lullaby na itinuro ng kanyang ina bago pumanaw.
Tahimik ang paligid. Si Thor, kilala sa pagiging mabangis, biglang humina. Unti-unting lumapit, humiga sa tabi ni Maya, inilapat ang ulo sa kanyang tuhod. Napanganga ang mga guwardiya at bisita, at si Don Alejandro, hindi makapaniwala.
“Imposible…” mahina niyang bulong.
Ngumiti si Maya, hinaplos ang balahibo ng aso. “Hindi lahat ng hayop ay kailangang takutin. Kailangan lang nila ng pagmamahal.”
Tahimik ang mansyon bago sumabog sa palakpakan ang lahat. Ang batang pulubi ang nagawa ang imposibleng hindi nagawa ng mga eksperto.
At nang ipangako ang $1 milyon, laking gulat ng lahat nang tanggihan ni Maya.
“Hindi ko kailangan ng pera, Ginoo. Ang gusto ko lang ay makahanap ng tahanan—at kung puwede, kasama si Thor.”
Natahimik si Don Alejandro. Sa unang pagkakataon, may humarap sa kanyang kayabangan—at isang batang walang pag-aari. Napatingin siya kay Thor, mas masaya kaysa dati. Unti-unting lumambot ang puso ng bilyonaryo.
“Kung gano’n,” sabi niya, “simula ngayon, ikaw na ang pamilya ni Thor. At… kung handa ka, maging pamilya na rin kita.”
Naluha si Maya. Pagkatapos ng pagkawala ng kanyang ina, muli niyang naramdaman ang init ng tahanan. Hindi lang siya nagkaroon ng aso, nagkaroon siya ng bagong pamilya—at si Don Alejandro, natutong magpakumbaba at magmahal.
Mula noon, hindi na tinawag si Maya na pulubi. Tinawag siyang “ang batang nagpatino sa aso ng bilyonaryo,” at higit pa doon—ang batang nagbago ng puso ng isang mayamang hindi nakakaintindi sa tunay na halaga ng pagmamahal.
Sa gitna ng mansyon, gabi-gabi maririnig ang huni ng gitara, kasabay ng tahimik na pagtulog ni Thor sa tabi ni Maya—patunay na minsan, ang tunay na kayamanan ay hindi sa pera, kundi sa pusong marunong magmahal.