Hindi ko na alam kung saan magsisimula, pero kailangan kong ilahad ang nangyari. Ako si Clarisse, 28, taga-Quezon City.
Lihim akong lumabas ng bahay at naghanap ng maliit na kwarto sa labas matapos kong makita ang isang bagay na nagpabago sa lahat. Ang aking ina… nagte-text at nagpapadala ng litrato ko sa ibang lalaki, at may pitong salita siya na nagpanginig sa akin:
“Mabuti at masunurin ang anak ko.”
Nanlaki ang mga mata ko, at para bang huminto ang oras. Sa gabing iyon, pinunasan ko ang aking mga gamit sa backpack at lumayo papuntang Mandaluyong, nagtatago sa maliit na kuwartong hindi kilala. Tumawag ang nanay ko, ngunit hindi ko sinagot. Tatlong araw lang ang lumipas, nag-text siya muli:
“Kung hindi ka babalik, itatakwil kita.”
Nanginginig ang mga kamay ko habang binabasa ito. Hindi ko alam kung tama o mali ang ginawa ko. Ang alam ko lang, hindi ko pa naramdaman ang ganitong kalungkutan at takot sa isang walang-katiyakang daan.
Hindi bago sa akin ang takot sa kasal. Tatlong pinsan ko ang nagpakasal nang maaga, at bawat isa’y may kanya-kanyang kwento ng hirap. Si Maria, sa edad na 24, ay nagpakasal sa mayamang lalaki at tila pinagpala sa labas—pero sa likod ng pinto, pinapalo siya ng asawa sa harap ng mga biyenan. Si Angela, isang taon matapos manganak, ay payat, may itim na bilog sa ilalim ng mata, habang ang asawa niya ay palaging galit at naglalasing. At si Sofia, dalawang taon nang kasal, ay walang anak at araw-araw na pinapahiya ng biyenan.
Ang lahat ng ito ay nag-iwan sa akin ng takot. Takot sa buhay na parang kulungan sa loob ng isang ginintuang hawla: ang pag-aasawa, kung minsan, ay hindi kasaganaan kundi sakripisyo.
Ngunit may mga pagkakataon na pinipilit ng kapalaran na baguhin ang lahat. Isang linggo matapos kong lumipat, habang nagkakape sa isang maliit na cafe, tumunog ang telepono ko. Isang mensahe mula sa isang verified account:
“Bonjour Clarisse, ako ang creative director ng Éclat Mode. Napansin namin ang video mo sa social media at nais ka naming isali sa aming kampanya tungkol sa tunay na kagandahan at pagkakapantay-pantay.”
Hindi ako makapaniwala. Ang pangarap kong maging modelo, na palaging tila malayo, ay biglang nakatapat sa harap ko. Hindi ito dahil sa swerte, kundi dahil sa tapang ko na lumabas at ipaglaban ang sarili kong dignidad.
Sumunod na linggo, lumabas ang mga poster ng kampanya sa lahat ng mall at istasyon ng tren. Sa gitna ng mga imahe, ako, nakasuot ng asul na damit—ang parehong damit mula sa araw na iyon sa Rosewood Apparel—nakangiti, puno ng kumpiyansa.
Sa hapon, dumaan ang nanay ko sa bagong-ayos na Rosewood. Hindi siya galit, hindi rin may panghuhusga. Maayos niyang tiningnan ang anak na babae, ngumiti at mahinahong sinabi:
“Kung gayon, magtatagumpay ka dahil sa natututuhan mo sa mundo.”
Pinisil ko ang kamay niya, at sa liwanag ng hapon, nakita ko ang sarili kong lakas at karangalan na higit pa sa kahit anong hinaing o panghuhusga. Ang dignidad ko—iyon ang tunay na kagandahan.