Maulan ang araw na iyon. Ang bawat patak ng ulan ay parang sumasabay sa bigat ng dibdib ko. Sa loob ng malamig na opisina ng abogado, nakaupo ako sa harap ng mesa, hawak ang bolpen, habang sa kabilang dulo, nakangiti si Marco — ang dating asawa ko.
Naka-amerikana siya, halatang mamahalin ang suot, at may pabangong dati kong paborito. Kasama niya ang bagong asawa, si Jessa — bata, maganda, elegante, halos kasing edad ng mga estudyanteng tinuturuan ko sa public school.
Ako naman? Blouse na medyo kupas, paldang may laylayan na natastas, sapatos na basa pa sa ulan. Hindi ko na inasikaso ang sarili ko, dahil bago pa ako makapasok, naghintay ako ng jeep sa tag-ulan.
— “Ang simple mo pa rin, Mia,” sabi ni Marco habang pumipirma sa unang papel. “Parang wala pa ring nagbago. Parang hindi ka marunong gumastos.”
Tahimik akong tumingin sa kanya, hindi nagsalita. Ngunit si Jessa, hindi nakatiis — tinakpan ang bibig at napipigil ang tawa.
— “Grabe ka, hon,” sabay hagikhik niya. “Hindi naman lahat kasing fashionista mo.”
Habang nagtatatawanan sila, dahan-dahan kong pinirmahan ang papel na magtatapos sa pitong taong pinagsamahan namin.
Naalala ko ang simula namin — magkasamang nagkakape tuwing umaga, naghahati ng maliit na almusal sa karinderya, nangangarap ng munting bahay. Ngunit habang umangat siya sa negosyo, unti-unti ring nawala ang init ng puso niya. Napuno siya ng yabang, panghuhusga, at pagpapahalaga sa materyal na bagay.
— “Alam mo, Mia,” sabi niya pagkatapos pumirma, “buti na lang at naghiwalay tayo. Hindi ko na kayang bumalik sa gano’ng klase ng buhay. Too simple ka para sa akin.”
“Simple.” Parang apoy ang bawat salitang iyon, pumalo sa dibdib ko.
Tiningnan ko ang papel sa mesa. Ang pirma ko sa ilalim ng “Petitioner” ay nagsasabing tapos na. Legal na akong wala sa buhay niya.
Habang palabas ako ng opisina, narinig ko silang nagtatawanan, ngunit hindi ko na sila nilingon. Sa labas, sinalubong ako ng ulan. Binuksan ko ang luma kong payong at huminga nang malalim. Tila ba bawat patak ng ulan ay naghuhugas ng lahat ng sakit at pangungutya sa puso ko.
Kinabukasan, bumalik ako sa paaralan. Sa mga batang tinuturuan kong bumasa at sumulat, muling natagpuan ko ang dahilan para ngumiti. Isang batang babae, si Rina, lumapit at niyakap ako.
— “Ma’am Mia, ang ganda ng damit mo!” sabi niya.
Tiningnan ko ang simpleng blouse na suot ko — pareho lang sa kahapon, ngunit sa mata ng bata, maganda pa rin. Doon ko naisip: ang halaga ng isang tao ay hindi nasusukat sa presyo ng tela o tatak ng sapatos.
Makalipas ang ilang taon, nagkita kami ni Marco sa isang graduation ceremony. Ang anak ni Jessa ang estudyanteng nagtapos bilang valedictorian. Pagkatapos ng programa, lumapit siya sa akin.
— “Mia,” sabi niya, “ang galing mo pa rin magturo. Idol ng anak ko.”
Ngumiti ako.
— “Salamat, Marco. Hindi ko man natutunan ang marangyang buhay mo, pero natutunan kong maging masaya kahit wala ‘yon.”
Tahimik siya. Sa unang pagkakataon, wala siyang sinabing masakit. Siguro, sa loob-loob niya, alam niya na hindi ko na kailangan ang pangungutya niya. Dahil ako na ang tunay na panalo.