Si Aling Norma, 56 anyos, ay isang simpleng labandera—balingkinitan, maitim sa araw, at may mga kamay na basag sa pawis at sabon. Lumaki siyang mahirap, pero busilak ang puso at punong-puno ng pagmamahal sa kanyang nag-iisang anak na si Joseph.
Kahit maliit ang kita, sinikap niyang ipag-aral ang anak. Tuwing sinasabi ni Joseph, “Ma, pag engineer na ako, ikaw ang unang bibigyan ko ng bahay,” napapangiti siya sa kabila ng pagod.
Lumipas ang panahon, natupad ang pangarap: nakapagtapos si Joseph, nakahanap ng trabaho, at nakilala si Andrea, anak ng may-ari ng malaking kumpanya. Ngunit sa kabila ng saya, may darating na hindi inaasahang hiya.
Ang Araw ng Kasal
Kumikislap ang ilaw sa malawak na ballroom ng hotel. Mga bisita naka-gown at barong, habang si Aling Norma nakasuot ng lumang bestida na siya mismo ang nanahi. Hindi siya sanay sa ganitong lugar, ngunit dinala siya ng pagmamahal sa anak.
Pagdating niya sa entrance, ngumiti siya sa receptionist:
“Ako po si Aling Norma, nanay ng groom.”
Ngunit maya-maya, dumating ang isa sa mga coordinator.
“Ah… kayo po pala, Ma’am. Pasensya na, pero baka puwede lang po kayong umupo sa labas muna. Exclusive po ang guest list sa loob.”
Nagtaka siya.
“Ha? Pero anak ko po ang ikakasal…”
“Opo, pero baka makagulo lang kayo sa programa. Papasok na lang po kayo mamaya sa pictorial.”
Napansin niya ang mga bulungan at pagtatawa sa paligid. “Sino ‘yung matanda na ‘yan? Mukhang labandera!”
Tinago ni Aling Norma ang kahihiyan sa likod ng ngiti at umupo sa gilid, hawak ang maliit na sobre na may rosaryo at simpleng regalo para sa anak.
Sandali ng Pagpatahimik
Pagkatapos ng seremonya, sinabi ng host:
“May espesyal na sorpresa mula sa pamilya ng groom.”
Tahimik ang lahat. Pumasok si Aling Norma, nanginginig ang kamay, hawak ang sobre.
Bago makapagsalita ang sinuman, iniabot niya ito kay Joseph. Sa loob ng sobre, may lumang litrato nilang mag-ina at maliit na sulat:
“Anak, wala akong kayamanang maibigay, pero ibinuhos ko ang buhay ko para makita kang nakangiti sa altar.”
Tahimik ang buong lugar. Si Andrea, ang bride, ay halatang nahihiya. Si Joseph, nanginginig ang labi, lumapit at niyakap ang ina.
“Ma… pasensiya na po. Hindi ko dapat pinayagan na mangyari ‘to.”
“Walang problema, anak. Ang mahalaga, masaya ka,” sagot niya.
Humarap si Joseph sa lahat ng bisita:
“Kung may dapat ipahiya rito, ‘yung mga nakakalimot kung paano magmahal ng totoo. Ang babaeng tinawag n’yo n’yong mahirap ang nagbanat ng buto para makarating ako rito.”
Umiiyak ang marami. Lumapit si Andrea at humingi ng tawad:
“Pasensya na po, Tita Norma. Kayo po pala ang dapat ipagmalaki namin.”
Bagong Simula
Pagkatapos ng kasal, niyakap ni Joseph at Andrea ang ina:
“Ma, dito na po kayo titira sa amin. Hindi na kayo maglalaba sa labas. Kung hindi sa inyo, wala akong mararating.”
Ngumiti si Aling Norma at pinahid ang luha:
“Anak, hindi ko kailangan ng malaking bahay. Ang gusto ko lang, may pinto na hindi ko kailangang katukin para makapasok.”
Sa sandaling iyon, napalitan ng pagmamahal at karangalan ang lahat ng hiya at sakit na naranasan niya.
Aral ng Isang Ina
Minsan, hindi mo kailangan magmukhang marangya para maging marangal. Ang tunay na yaman ay nasa puso—sa kakayahang magmahal, magpatawad, at itaguyod ang pamilya, kahit pa sa gitna ng pangungutya o hiya.