Sa ilalim ng nag-aalab na sikat ng araw, sa gitna ng palayan na naglalaro ang mga alon ng hangin sa mga tangkay ng palay, naroon si Mang Teban. Matagal na siyang nag-iisa, at ang kanyang mundo ay umiikot lamang sa araro, pagtatanim, at pag-aani. Malinis ang kanyang kalooban, ngunit may bigat ang kanyang puso—walang pamilya na kasama, walang halakhak ng mga bata sa kanyang paligid. Hindi niya inakala na sa isang karaniwang umaga, habang hinahanda ang araro, may bubukas na bagong kabanata sa kanyang buhay.
“Hoy, Teban! Ano’ng dala mo d’yan? Bakit umiiyak ka?” sigaw ni Carding, ang kanyang matalik na kaibigan.
Pagbukas niya ng mga mata, laking gulat ni Mang Teban—tatlong sanggol ang nakahiga sa loob ng isang sako ng bigas, nakabalot sa makapal na kumot, at umiiyak ng malakas. Tatlong malulusog na sanggol, halos magkasinglaki, na para bang ipinadala ng langit bilang biyaya.
“Sanggol… tatlo?” bulong ni Mang Teban habang pinapasan ang damdamin ng pagkamangha at galak. Sa kanyang pagmamasid, napansin niya ang kakaibang locket sa bawat bata: may inukit na buwan, bituin, at araw.
Dahil sa mga simbolong iyon, pinangalanan niya ang mga bata: Tala (Buwan), Bituin (Bituin), at Liwayway (Araw). Mula sa tahimik na kubo ng magsasaka, napuno ng halakhak, iyak, at tawanan ang paligid. Ang palayan ay naging playground at tahanan ng kanilang lumalaking pamilya.
Hindi naging madali ang buhay. Ang tatlong bata ay sabay-sabay lumalaki, nangangailangan ng gatas, pang-araw-araw na pag-aaruga, at panahon. Nagtrabaho si Mang Teban ng doble—nagtitinda ng gulay, naghahabi ng banig, at nag-aararo ng palayan. Ngunit hindi siya nag-iisa. Ang komunidad ay tumulong—si Aling Sion sa gatas, si Padre Martin sa pagtuturo, at bawat simpleng yakap at “Mahal kita, Tatay” mula sa mga bata ay naging gantimpala sa kanyang pagod.
Lumaki ang tatlong bata na puno ng talino at ganda ng puso. Si Liwayway ay masigla at matapang, si Bituin ay mahinahon at matiyaga sa pag-aaral, at si Tala ay malikhain, laging nangangarap at gumuguhit ng mga bituin at buwan. Tinuring silang biyaya ng kanilang amang magsasaka, at tinanggap ng nayon bilang mga anak na ipinadala ng tadhana.
Ngunit ang misteryo ng kanilang pinagmulan ay nanatili. Gabi-gabi, tinitingnan ni Mang Teban ang mga locket na kanyang iniingatan. Alam niyang may lihim ang mga ito, at sa kanyang puso, may takot na baka pansamantala lamang ang panahon nila sa kanyang piling.
Lumipas ang labindalawang taon. Sa isang tahimik na Sabado, habang naglalaro ang tatlong bata sa ilalim ng mangga, isang itim na van ang huminto sa dulo ng kalsada. Isang elegante at mayamang mag-asawa ang lumabas—mga mukha nila’y may halong lungkot at pag-asa.
“Mang Teban,” mahinang sabi ng lalaki, “ikaw po ba ang nag-alaga sa aming mga anak?”
Tahimik na nanatili si Mang Teban. Alam niyang darating ang araw na ito, ngunit hindi niya inasahan ang bigat nito.
Ipinakilala ng babae na si Sofia ang sarili. Ipinakita niya ang lumang litrato, tumutugma sa mga locket: buwan, bituin, araw. Kwento niya, ang tatlong bata ay triplets na nagkahiwalay matapos ang aksidente sa helicopter. Si Sofia at ang kanyang kapatid, Eduardo, ay matagal nang naghahanap sa kanila. Ang iniwan sa palayan ay hindi sinadya—isang trahedya na naghiwalay sa kanila sa kanilang pamilya.
Sa palayan, humarap si Mang Teban sa pinakamahirap na desisyon ng kanyang buhay. Maari niyang panatilihin ang mga bata sa piling niya, ngunit alam niyang karapat-dapat sila sa mas magandang buhay. Ang tunay na pagmamahal ay hindi pagkakamit; ito ay pagpapalaya.
“Liwayway, Bituin, Tala,” sabi niya, habang nakayuko at basang-putik ang damit, “ang inyong Tiya Sofia at Tiyo Eduardo ang tunay na pamilya na naghahanap sa inyo. Ngunit tandaan ninyo, ako ang nagbigay ng puso ko sa inyo.”
Umiiyak ang tatlong bata, niyakap si Mang Teban, ngunit sa huli, sinabihan niya silang lumipad patungo sa kanilang bagong buhay. Iniwan niya sa kanila ang mga locket bilang alaala ng kanyang pagmamahal.
Lumipas ang ilang taon. Dumating ang mga sulat at litrato—masaya, masipag, at nag-aaral sa pinakamagandang paaralan ang tatlong anak. Sa tuwing tag-ani, bumabalik sila upang tumulong sa palayan, dala ang alaala at pagmamahal sa amang nag-alaga sa kanila.
Ngumiti si Mang Teban. Ang kanyang pag-iisa ay hindi lungkot; ito ay kasiyahan. Ang tunay na yaman ay hindi nasusukat sa ari-arian, kundi sa pusong handang magmahal at magpatawad.