Sabi ng asawa ko, may business trip daw siya sa Singapore—tatlong araw lang.
Ngumiti ako, nag-empake ng damit niya, nilagyan ng vitamins, at pinabaunan ng dasal.
Hindi ko alam na sa araw na iyon, hindi lang siya lilipad — kundi mawawala na rin ang tiwala ko.
Ako si Maricel, 34 anyos, accountant sa isang pribadong kumpanya.
Si Rodel, asawa ko, ay engineer. Walong taon kaming magkasama, may anak na anim na taong gulang — si Althea.
Tahimik, masaya, at parang kumpletong pamilya.
Hanggang isang gabi, naiwan niya ang iPad sa mesa.
Sanay akong nagche-check ng schedule niya, kaya binuksan ko.
Napansin ko ang “Find My iPhone.”
Curious lang ako — gusto kong makita kung nasa Singapore na siya.
Pero nang lumabas ang mapa…
Hindi Changi Airport.
Hindi hotel.
Hindi kahit ibang bansa.
Philippine Women’s Medical Center.
Isang ospital ng mga buntis — dito mismo sa Maynila.
Nanginig ang kamay ko.
Paulit-ulit kong ni-refresh, pero nando’n pa rin ang tuldok.
Tahimik akong umupo, pinikit ang mata, at nagdesisyong hindi ako magwawala.
Ang mga malalakas na babae, hindi sumisigaw — nagpaplano.
Kinabukasan, tinawagan ko ang kaibigan kong nurse sa ospital.
Makalipas ang ilang oras, nag-message siya:
“Nakita ko siya. Kasama niya isang buntis.
Apelyido ng tatay sa chart: Dela Cruz, Rodel.”
Para akong binuhusan ng yelo.
Lahat ng taong pinagkatiwalaan ko — niloko ako.
Pero tahimik kong sinimulan ang unang hakbang ng ganti: sa legal, hindi sa emosyon.
Kinopya ko ang lahat ng papeles namin — titulo, accounts, partnership records.
Ako ang accountant. Alam ko kung paano gumalaw ang pera nang hindi nag-iiwan ng bakas.
Sa loob ng dalawang araw, inilipat ko ang share ko sa pangalan ng nanay ko.
Nag-request ako ng internal audit sa kompanya niya, gamit ang karapatan ko bilang co-owner.
Tahimik. Malinis. Legal.
Noong tumawag siya mula sa “Singapore,” sabi niya,
“Love, baka matagalan ako. Huwag kang mag-alala.”
Ngumiti ako.
“Sige lang, mahal. Ingat ka.”
Pero ang tuldok sa mapa — nandoon pa rin, sa ospital.
Pagbalik niya makalipas ang tatlong araw, may pasalubong pa.
May halik pa.
Parang walang nangyari.
Hinintay kong matapos siyang kumain, saka inilapag sa mesa ang brown envelope.
Sa loob, screenshots ng lokasyon, ultrasound na may apelyido niya, at mga dokumentong nagsasabing wala na siyang kontrol sa ari-arian namin.
Nanlaki ang mga mata niya.
“Maricel… ano ’to?”
“Ito? Katotohanan. Matagal mo nang niluto, ngayon lang lumabas.”
Tahimik siyang napaupo. Hindi ako sumigaw.
“Wala ka nang hawak, Rodel — hindi negosyo, hindi bahay, at lalong hindi ako.”
Pagkatapos ng isang buwan, nag-collapse ang kumpanya niya.
Na-freeze ang mga account. Umalis ang mga investor.
At ang babaeng buntis? Iniwan din siya.
Ako, tahimik lang.
Hindi ko ipinagdiwang, hindi ko ipinost.
Tahimik lang akong nagbukas ng maliit na coffee shop sa Tagaytay —
ang Casa Althea.
Simple, malamig, payapa.
Nang Bumalik Siya — Pero Wala Na ang Babaeng Minahal Niya
Isang hapon, bumukas ang pinto ng café.
Isang lalaking basang-basa, payat, halos hindi ko makilala.
Si Rodel.
“Maricel… maaari ba akong umupo?”
Tumango ako. Nilagyan ko ng kape ang tasa.
“Wala na akong pera, wala na rin siyang kasama.
Gusto ko lang humingi ng tawad… at magsimulang muli.”
Tahimik akong tumingin.
“Rodel,” sabi ko, “ang babaeng maghihintay sa ‘yong magbago,
namatay na — noong araw na pinili mong lokohin siya.”
Yumuko siya. Umiiyak.
“Pinapatawad kita,” sabi ko, “pero hindi para sa ’yo —
para makalaya ako.”
Lumipas ang mga buwan, nagpadala siya ng sulat.
“Maricel,
Nawala ko ang lahat.
Kung may karapat-dapat sa kapayapaan, ikaw iyon.”
Tiniklop ko lang, walang luha.
Minsan, dumarating ang pagsisisi — kapag sarado na ang pinto.
Sampung Taon Pagkatapos
Lumago ang “Casa Althea.”
Si Althea, 16 anyos, honor student.
Madalas niyang sabihin sa mga kaklase niya:
“Ang mama ko, hindi iniwan ng mundo — siya ang iniwan ng taksil, pero tumindig pa rin.”
Isang araw, habang nasa Ortigas kami, may lalaking namimigay ng flyers.
Maputi na ang buhok, marumi ang damit — pero pamilyar.
Si Rodel.
Nagkatinginan kami.
Bumaba ko ang bintana at mahina kong sabi,
“Sana payapa ka na, Rodel.”
Yumuko siya.
Umalis kami.
Sa balkonahe ng Tagaytay, tinanong ako ni Althea:
“Nay, kung bumalik si Papa at humingi ng tawad ulit, papatawarin mo ba siya?”
Ngumiti ako.
“Matagal ko na siyang pinatawad, anak.
Pero hindi para bumalik siya — kundi para hindi na ako masaktan muli.”
Sa ilalim ng malamig na hangin, habang humihigop ng kape, napangiti ako.
Hindi ko kailangang gumanti.
Hindi ko kailangang sumigaw.
Ang tunay na tagumpay ay ito —
ang mabuhay nang payapa, habang ang mga nanakit sa ’yo ay tuluyang nilalamon ng sariling gawa nilang sakit.
At kung nasaan man siya ngayon…
Alam niyang minsan, minahal siya ng babaeng hindi kailanman babalik.