Ang red-eye flight mula Manila papuntang Cebu ay halos puno. Karamihan sa mga pasahero ay pagod, gusto lang makatulog. Pero sa gitna ng katahimikan, umalingawngaw ang iyak ng dalawang sanggol — kambal na halos isang taong gulang.
Sa upuan sa dulo, isang batang ina ang halatang hirap na hirap. Basang-basa ng pawis ang kanyang damit habang pilit niyang pinapatahan ang isa, habang karga ang isa pa sa kanyang bisig. Namumula ang mga mata niya sa antok at pagod, ngunit walang ni isa ang lumapit para tumulong.
Hanggang sa marinig niya ang malamig na boses ng pasaherong babae sa harap:
“Miss, pwede bang pakitigil ‘yan? Hindi kami makatulog!”
Namula siya sa hiya. “Pasensya na po, sinusubukan ko po—” ngunit natigil siya nang marinig ang mga bulungan at tikhim ng ibang pasahero. Iba ang sakit ng ganitong uri ng tingin—parang kasalanan mong maging ina.
Ang Tahimik na Lalaki sa Katabi
Habang pilit niyang inaalo ang kambal, ang lalaking katabi niya—na tahimik lang mula pa kanina—ay bahagyang lumingon at nagtanong ng banayad:
“Gusto mo bang tulungan kita?”
Napatingin siya, nagulat. “H-hindi po, nakakahiya naman.”
Ngumiti ang lalaki, mahinahon.
“Sanay ako sa ganito. Ako mismo, may kambal din. Pwede kong buhatin ang isa, kung papayag ka.”
May pagdududa sa una, pero sa desperasyon, ibinigay niya ang isa sa mga sanggol. Ilang minuto lang, ginamitan ng lalaki ng mga simpleng paghele at mahinahong himig. Tahimik. Unti-unting huminto ang pag-iyak ng sanggol. Sunod ay ang kabila.
Sa unang pagkakataon sa buong biyahe, nakahinga nang maluwag ang ina.
Ang Pagkilala
Paglapag ng eroplano, binalikan siya ng lalaki at mahinahong ngumiti.
“Ako nga pala si Dr. Julian Rivera — isang child psychologist sa Cebu. Tumutulong ako sa mga single moms at pamilya ng kambal.”
Napamulagat ang ina. Ang lalaking pinahiya ng ilan sa flight, ang tahimik na katabi niya, ay isa palang taong sanay tumulong sa mga tulad niya.
Iniabot ni Dr. Rivera ang isang simpleng calling card.
“Wala kang kailangang bayaran. Kung gusto mong matutunan kung paano kalmahin ang kambal mo, puntahan mo lang ako. Libre iyon — dahil alam kong mahirap maging mag-isa.”
Naiyak ang ina. Hindi dahil sa hiya, kundi sa labis na pasasalamat.
“Salamat po… Hindi ko po makakalimutan ‘to.”
Ang Aral
Habang bumababa sila sa eroplano, nakatingin sa kanya ang mga pasaherong kanina’y humusga. Tahimik na lang silang nagmamasid—ngayon ay may halong paggalang.
Minsan, ang mga taong walang kibo ang siyang may pinakamalalim na kabaitan.
At sa gabing iyon, natutunan ng ina na hindi lahat ng pagod ay kailangang pasanin mag-isa — dahil may mga estrangherong dumarating, dala ang kabutihang hindi mo inaasahan.