Ang gabi ay dapat maging tahimik at elegante—isang hapunang puno ng tawa, alak, at mabuting asal. Inihanda ko ang bawat detalye: ang mga kandila, ang steak na inihaw ko nang perpekto, at ang bote ng red wine na matagal kong itinago para sa mga espesyal na okasyon.
Ang bisita? Ang ex ng asawa ko—si Bea, ang babaeng dati niyang tinawag na “the one that got away.”
Hindi ko siya pinigilan nang banggitin ni Lucas na gusto raw nitong dumalaw. Ang sabi ko pa, “Sure. Old friends can catch up.” Ngayon, alam kong iyon ang pinakamagandang desisyong magdadala sa akin sa kalayaan.
Ang Eksena ng Pagpapanggap
Sa una, maayos ang lahat. Maingat si Bea sa tono, si Lucas naman ay halatang kinakabahan. Ngunit nang tumagal, naging masyadong komportable si Bea—masyadong matalas ang mga titig, masyadong pamilyar ang tawa. At nang bumukas ang kanyang bibig, tumigil ang oras.
“Lucas,” aniya, habang nilalaro ang kanyang baso ng alak,
“kung gusto mo pa ring magkaroon ng anak… puwede akong tumulong. Alam mo namang hindi niya kaya.”
Tahimik.
Tumingin siya sa akin, may halong awa at panunuya sa mga mata. Si Lucas naman—ang lalaking pinakasalan ko—ay nakatitig sa akin, parang naghihintay ng eksena.
Walang “Bea, tama na.” Walang pagtatanggol. Walang kahit anong pahiwatig ng respeto.
Sa halip, naghihintay lang siya. Gusto niyang makita kung hanggang saan ako mananatiling kalmado.
Kaya ngumiti ako. Hindi ngiti ng kabaitan, kundi ng isang babaeng gising na.
“Sige,” sabi ko. “Sundin mo ang puso mo.”
Ang Simula ng Katapusan
Kinabukasan, habang natutulog pa si Lucas, tinawagan ko ang abogado kong si Andrea—isang matalik kong kaibigan at ang pinaka-matinding taong kakampi sa korte.
“Andrea,” sabi ko, “simulan na natin ang Operation Scorched Earth.”
Hindi niya kailangang magtanong kung bakit.
Habang si Lucas ay nasa trabaho, sinimulan ko nang kolektahin ang lahat: bank records, property titles, screenshots ng mga mensahe, at mga email na akala niyang nabura. Hindi niya alam, ang babaeng tinatawag niyang “mahina” ay mas handa sa digmaan kaysa sa iniisip niya.
Ang Paghaharap
Kinagabihan, humarap ako kay Lucas sa sala—ang parehong lugar kung saan namin pinangarap ang buhay na “walang hanggan.”
Tahimik siya. Ako, kalmado.
“Hindi ba’t masaya ka kagabi?” tanong ko.
“Ngayon, gusto ko lang malaman kung paano mo gustong matapos ito—sa maayos na usapan, o sa korte.”
Nabigla siya. “Mia… huwag kang padalos-dalos. Hindi mo alam ang sinasabi mo.”
Tumawa ako. “Hindi ako padalos. Matagal ko nang alam. Ngayon lang ako nagsasalita.”
Tinignan ko siyang mabuti—ang lalaking minsan kong minahal, pero ngayon ay isang estrangherong may kasalanan na hindi na maitatanggi.
“Habang abala ka sa paghanap ng anak sa iba, nagbubuntis ako ng plano.”
Ang Paghihiganti
Sa loob ng dalawang linggo, bumagsak ang mundo ni Lucas. Naka-freeze ang mga account niya. Naibenta ko ang mga shares sa kumpanyang ako ang tumulong itayo. Ang bahay na ipinagyayabang niyang “amin”? Sa pangalan ko.
At si Bea—ang “tagapagligtas” niya?
Nang malaman ng kanyang fiancé na may relasyon sila, kanselado ang kasal. At ang kompanyang pinagtatrabahuhan niya ay hindi natuwa nang mag-viral ang anonymous email na naglalaman ng screenshot ng kanyang mensahe kay Lucas:
“Hindi niya kailangang malaman na tayo na ulit.”
Hindi ko kailangang marumi ang kamay ko. Sapat na ang katotohanan.
Ang Katapusan ni Lucas
Sa huli, pinirmahan niya ang divorce papers na parang basang papel—walang dignidad, walang laban.
“Mia… bakit mo ako ginantihan nang ganito?” tanong niya, halos pabulong.
Tumingin ako sa kanya, tuwid sa mata.
“Hindi ito ganti, Lucas. Ito ang resibo ng lahat ng nilapastangan mong tiwala.”
Lumabas ako ng bahay na iyon, dala ang mga papeles, ang aking apelyido, at isang ngiting totoo—ang ngiti ng isang babaeng natapos sa impiyerno at ngayon ay muling ipinanganak.
Epilogo
Dalawang buwan matapos ang diborsyo, nakatanggap ako ng sulat mula kay Bea—isang mahabang sorry letter. Hindi ko na binasa. Sinunog ko ito sa isang tasa ng kape habang nakaupo sa aking bagong apartment, sa tapat ng bintanang pinapasok ng liwanag.
Ang mga abo ay tumama sa hangin, at sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, huminga ako nang maluwag.
“Sundin mo ang puso mo,” sabi ko noon.
Ngayon, ako na ang sinunod ng sarili kong puso.
At ako ang nanalo.