Malamig ang simoy ng hangin sa Vienna nang gabing iyon—ang lungsod ng mga himig at alamat ng musika. Sa tapat ng isang marangyang restawran na kumikislap sa liwanag ng mga kandila, may isang batang babae na nakatayo, yakap ang kanyang lumang bag na halos wala nang laman. Siya si Mira, dose anyos, payat, at may mga matang tila kayang tumugtog ng sariling awitin—ngunit ngayong gabi, gutom lang ang laman ng kanyang tiyan.
Mula sa salamin ng restawran, pinagmamasdan niya ang mga bisitang nakabihis ng magagara, nagsasayawan sa saliw ng violin, at kumakain ng mga pagkaing ni minsan ay hindi pa niya natitikman. Tumunog ang kanyang tiyan. Napayuko siya at marahang napaluha.
“Excuse me po…” mahina niyang sabi sa guwardyang nakabantay sa pinto. “Pwede po ba akong pumasok kahit sandali lang?”
Umiling ang lalaki. “Pasensya ka na, iha. Private event ito.”
Napaatras siya, ngunit nang marinig ang tugtog ng grand piano sa loob, tila muling nabuhay ang apoy sa kanyang puso. Narinig niya ang mga nota—maayos, tama—ngunit walang damdamin. Isang musika na alam niyang kaya niyang baguhin.
Lumabas ang manager, mahigpit ang tingin. “Bakit ka nandito?”
Ngumiti si Mira, mahina ngunit puno ng tapang. “Gutom lang po ako… Pwede po ba akong tumugtog ng piano kapalit ng pagkain?”
Natawa ang ilang waiter. “Ikaw? Marunong ka bang tumugtog?”
Bago pa siya maitaboy, lumapit ang isang matandang babae na halatang may mataas na katungkulan—si Madame Schneider, ang may-ari ng restawran at kilalang tagasuporta ng mga musikero sa Vienna.
“Hayaan niyo siya,” mahinahon niyang sabi. “Gusto kong marinig ang kanyang tinig—hindi ng bibig, kundi ng musika.”
Tahimik ang buong bulwagan habang pumapasok si Mira. Ang mga bisita, nagbubulungan at nagtataasan ng kilay.
“Isang pulubi? Sa harap ng Steinway?”
Umupo si Mira, marahang hinaplos ang tutseng puti na parang kaibigang matagal niyang hindi nakita. Huminga siya nang malalim, at nagsimulang tumugtog.
Ang unang nota—malungkot. Parang kwento ng gutom, lamig, at pangungulila.
Ngunit habang lumalalim ang bawat himig, nagbago ang tono: naging matatag, umaasa, at puno ng pag-ibig.
Ang kanyang musika ay parang dasal—isang lihim na pag-uusap sa pagitan ng puso at langit.
Natahimik ang lahat. Ang mga mayayamang sanay sa magagarang konsiyerto, ngayon ay tahimik na nakikinig sa isang batang payat na nagbigay-buhay sa piano. Ang ilan ay napaluha. Si Madame Schneider mismo ay napapikit at pinunasan ang kanyang mata.
Pagkatapos ng huling nota, lumapat ang mga kamay ni Mira sa tutseng puti. Isang iglap ng katahimikan—at pagkatapos, malakas na palakpakan.
Lumapit si Madame Schneider at marahang hinawakan ang balikat ng bata.
“Saan mo natutunan tumugtog nang gano’n, anak?”
“Ang tatay ko po ang nagturo sa akin,” sagot ni Mira, nanginginig ang tinig. “Bago po siya namatay, sinabi niyang gamitin ko raw ang musika para hindi ko makalimutang mangarap.”
Ngumiti si Madame Schneider. “At ginawa mo nga. Simula ngayong gabi, hindi mo na kailangang tumugtog kapalit ng pagkain. Tutulungan kitang mag-aral ng musika.”
Namilog ang mga mata ni Mira. “T-talaga po?”
“Talaga. Pero may isang kundisyon,” sabi ng matanda.
“Po?”
“Gamitin mo ang iyong musika upang magbigay ng liwanag sa iba—gaya ng ginawa mo ngayong gabi.”
Tumango si Mira, habang dumadaloy ang luha sa kanyang pisngi. “Opo. Pangako po.”
Muling pumalakpak ang mga tao. May nag-abot ng mga regalo, pagkain, at tulong. Ang batang minsang ginugutom ng mundo, ngayo’y niyayakap ng mga taong dati’y hindi siya pinapansin.
At nang gabing iyon, habang muling tumutugtog si Mira sa bagong tahanang ibinigay ni Madame Schneider, ramdam niyang hindi na siya nag-iisa. Sa bawat nota, tila naririnig niyang bumubulong ang tinig ng kanyang ama—“Anak, ipinagpatuloy mo ang musika.”
Mula sa isang simpleng tanong na “Pwede po ba akong tumugtog kapalit ng pagkain?”,
isinulat ng tadhana ang isang bagong awitin—ang himig ng pag-asa, kabutihan, at milagro.