“PINAGTATANGGAL NIYA ANG ANIM NA YAYA PARA SA ANAK NIYA — PERO ANG PANG-ANIM, MAY GINAWA NA WALANG INAASAHAN NG LAHAT…”
Si Mr. Alcantara ay isa sa pinakatanyag na negosyante sa Makati—istrikto, matapang, at halos walang sinasanto sa negosyo. Pero sa kabila ng lahat, may isang tao na kayang palambutin ang kanyang puso: ang anak niyang si Lia, 7 taong gulang, matalino ngunit may sariling mundo.
Hindi sutil si Lia.
Hindi bastos.
Pero ayaw niya ng kahit sinong yaya.
Sa loob ng dalawang buwan, anim na yaya na ang sinubukan niyang itulak sa buhay ng anak niya—at lahat sila, nagresign sa loob ng ilang araw.
ANG MGA YAYA NA HINDI NAKAYA SI LIA
Yaya #1 — “MABAIT PERO TAKOT”
Ang unang yaya, mahinahon at maunawain. Pero sa unang gabi, lumapit si Lia kay Daddy at bumulong:
“Daddy… hindi siya totoo.”
Kinabukasan, nagresign.
Yaya #2 — “MASIGLA PERO MAINGAY”
Mahusay magluto, palaging masigla. Pero ayaw ni Lia sa malakas na boses. Nag-lock sa kwarto at hindi lumabas hangga’t wala ang yaya. Umalis kinabukasan.
Yaya #3 — “CELL PHONE QUEEN”
Laging hawak ang cellphone at hindi tumutok kay Lia. Sa unang oras, lumapit si Lia kay Daddy:
“Daddy, mas importante pa ang cellphone niya kaysa ako.”
Tinanggal agad.
Yaya #4 at #5 — “MABABAIT PERO WALANG PASENSIYA”
Parehong mabait, pero hindi kinaya ang katahimikan ng bata. Hindi siya nagbukas ng damdamin. Sa huli, sumuko rin.
DUMATING ANG PANG-ANIM — SI MIA
Tahimik, payat, simple.
“Sir… tatry ko lang po, kahit isang araw,” ani Mia.
Hindi inaasahan ni Mr. Alcantara na may mangyayari.
Ngunit nang ipakilala si Mia kay Lia, may kakaibang koneksyon agad.
Tahimik na tumingin si Lia sa mata ni Mia. Matagal, tahimik—parang may nararamdaman sa kaluluwa ng isa’t isa.
Pagkatapos ng ilang sandali, hinawakan ni Lia ang kamay ni Mia:
“Okay ka.”
Sa unang gabi, may nangyaring hindi pa nagagawa ng kahit na sino sa nakalipas na anim na yaya.
ANG UNANG TAWA
Habang kumakain, nahulog ang kutsara ni Lia. Imbes na magalit, kinuha ni Mia, hinipan, at ginawang puppet sa kamay niya:
“Uy Lia, sabi ni Mr. Kutsara, pasensiya daw, nadulas siya!”
Tumawa si Lia—unang tawa matapos ang maraming buwan.
Si Mr. Alcantara, hindi makapaniwala. Ito ang unang pagkakataon matapos mamatay ang ina ng bata dalawang taon na ang nakaraan.
ANG KANTANG NAGPAKALMADO SA PUSO
Isang gabi, dumating si Mr. Alcantara nang alas-10. Tahimik ang bahay.
Pagdaan sa kwarto ni Lia, may narinig siyang mahinang awit.
Binuksan niya ang pinto ng bahagya—at doon niya nakita si Mia, nakaupo sa sahig, yakap-yakap ang natutulog na si Lia, hinihile ang bata gamit ang lullaby.
Ang kanta… lullaby na kinakanta ng yumaong asawa niya.
Hindi niya narinig ito ng halos dalawang taon.
Kinabukasan, tinanong niya si Mia:
“Saan mo natutunan ito?”
Ngumiti si Mia at tahimik na inilabas ang maliit na music box:
“Sir… nakuha ko lang po sa sulok ng kwarto ni Lia. Akala ko laruan, pero tumugtog ang awit. Ginawa ko lang po ito dahil tingin ko ‘yun ang kailangan ni Lia para makatulog nang payapa.”
Tumulo ang luha ni Mr. Alcantara.
ANG TUNAY NA MILAGRO
Isang linggo ang lumipas—ni minsan hindi nag-inarte si Lia.
Hindi umiyak, hindi nagkulong, at palaging nakadikit kay Mia—parang nakakita ng ina na nawala.
Naunawaan ni Mr. Alcantara:
Ang anim na yaya, hindi nila narinig ang lungkot ni Lia, hindi nakita ang sugat niya.
Si Mia lang—nakita, naramdaman, at tiniyak ang kapayapaan ng bata.
Hindi siya yaya lang. Hindi siya empleyado lang.
Siya ang unang nakinig nang walang hinihinging kapalit. Siya ang unang tunay na nag-unawa.
At dahil dito, si Mia ang nag-iisang tinanggap ng puso ni Lia.