“Papa, huwag mo akong pabayaan mag-isa kasama ang bagong ina… gumagawa siya ng masamang bagay kapag wala ka rito.”
Ang mahinang tinig ni Lena, anim na taong gulang, ay halos hindi marinig, ngunit tumagos ito sa dibdib ni Michael na parang sibat.
Umuulan nang gabing iyon. Ang patak ng ulan sa bintana ay parang mabagal na tugtog ng relo, paalala ng mga gabing hindi siya makatulog. Nakaupo siya sa pasilyo, tapat ng silid ng kanyang anak. Sa pagitan ng bahagyang nakabukas na pinto, tanaw niya ang ginintuang liwanag ng lampshade sa tabi ng maliit na kama ni Lena. Naka-upo ang bata, hawak ang luma niyang stuffed rabbit, dilat ang mga matang punô ng takot.
Lumapit si Michael, marahang tinanong, “Anak, bakit mo nasabi ‘yon? Mabait si Elise, ‘di ba?”
Umiling si Lena. “Hindi siya si Mama, Papa. Iba siya. Ginagaya lang niya.”
Napatigil si Michael. Dalawang taon na ang nakalipas mula nang mamatay ang kanyang asawa na si Sarah sa isang aksidente. Matagal bago siya muling nagbukas ng puso. At nang dumating si Elise, tila nabuhay muli ang sigla sa bahay — mahinahon, maalaga, tila perpektong babae. Lumipat ito sa kanila anim na buwan na ang nakararaan, at sa una’y walang problema. Hanggang sa magsimula ang mga bangungot ni Lena.
“Siya ay bumabangon tuwing gabi,” bulong ng bata. “Binubuksan niya ‘yung aparador. May kinakausap siya ro’n… may lalaking nasa loob ng pader.”
Napakunot ang noo ni Michael. Tumayo siya, binuksan ang aparador, at tumambad ang mga damit ni Elise — maayos, walang kakaiba. “Walang tao rito, anak,” mahinahon niyang sagot.
Pero nanatiling matigas si Lena. “Hindi mo siya naririnig. Pero ako, oo. Nakita ko pa siyang nagbago. Hindi na siya si Elise… hindi na siya tao.”
Kinilabutan si Michael. Ngunit isinantabi niya iyon. Bata pa si Lena, baka dala lang ng imahinasyon o takot sa pagkawala ng tunay na ina.
Kinabukasan, nagluto ng cookies si Elise kasama si Lena. Normal. Masaya. Ngunit nang magtagpo ang kanilang mga mata, may nakita si Michael sa titig ng anak — isang pakiusap. “Huwag kang magpaloko, Papa.”
Kinagabihan, hindi na siya nakatiis. Tahimik siyang pumasok sa silid ni Lena. Tulog na ang bata. Ang aparador ay sarado. Muling bumalik sa isip niya ang mga sinabi ng anak. At sa gitna ng pag-aalinlangan, binuksan niya ito, pumasok sa loob, at nagkubli sa likod ng mga nakasabit na damit.
Ilang minuto pa lang ang lumipas nang marinig niya ang pagbukas ng pinto. Ang mga yabag ni Elise.
“Anak,” marahan nitong tawag. “Panahon na para magising.”
Tahimik si Lena. Pero narinig niya itong bumulong: “Hindi mo naman sinabi kay Papa, di ba?”
“Hindi,” sagot ng bata, halos hikbi.
“Magaling,” tugon ni Elise — ngunit ang boses niya ay nag-iba, naging malamig, malalim. “Hindi niya naman maiintindihan. Katulad ng mga lalaki noon.”
Unti-unting sumilip si Michael sa pagitan ng mga damit — at muntik siyang mapasigaw.
Ang mukha ni Elise ay nagbabago. Ang balat ay parang natutunaw, ang mga mata ay naging itim na parang obsidian, at ang bibig ay unti-unting bumuka, puno ng matatalim na ngipin.
“Alam kong nandiyan ka, Michael,” bulong nito, habang dahan-dahang humaharap sa aparador. “Huli na para umalis.”
Nangangatog ang kanyang mga kamay. Sinubukan niyang umatras, ngunit kusa nang nagsara ang pinto ng aparador. Itim. Tahimik. Pagkatapos — mga kalmot. Mula sa likod ng dingding.
Sumunod ang isang pirasong tinig. Malalim. Yelong malamig.
“Dinala mo siya rito. Ngayon ay kukunin na namin siya.”
Sumigaw si Michael, sinipa ang pader, ngunit gumuho ito — at mula roon ay lumabas ang isang nilalang na parang kalansay, ang balat kulay abo, walang mga mata. Hinila siya papasok sa dilim.
At biglang — liwanag.
Nakahandusay siya sa sahig. Walang Elise. Walang aparador. Wala ring Lena. Ang silid ay abandonado, puno ng alikabok. Tumakbo siya sa pasilyo — basag ang mga pader, kalawangin ang hangin, parang ilang taon nang walang nakatira.
“Papa…”
Narinig niya ang mahinang tinig ni Lena. Nakita niya ito sa dulo ng pasilyo, hawak pa rin ang stuffed rabbit. Niyakap niya ito agad. “Anak! Akala ko—”
Ngunit hindi siya nakagalaw nang magsalita ito muli, umiiyak.
“Pasensya na, Papa. Binuksan ko ang pinto.”
“Anong pinto?” tanong niya.
Itinuro ng bata ang pader sa likod nila — kung saan dahan-dahang lumilitaw ang isang hugis-pintuan, may mga pulang simbolo na kumikislap, tila humihinga.
“Saan mo tayo dinala, anak?” nanginginig niyang tanong.
“Hindi ko alam,” sagot ni Lena, nanginginig. “Pero sabi niya… babalik siya. At ikaw na ang susunod.”
Napatigil si Michael.
Dahil sa salamin sa tabi ng pader, nakita niya ang kanyang repleksyon — ngunit hindi na iyon siya.
Ang mga mata niya ay naging itim. At mula sa kanyang bibig, lumabas ang parehong tinig:
“Panahon na para magising, anak.”
At sa dilim, narinig muli ang boses ni Lena — umiiyak, nagmamakaawa:
“Papa, huwag mo akong pabayaan mag-isa kasama ang bagong ina…”