Si Donya Beatrice Alonzo ay kilalang negosyante sa bayan—mayaman, maimpluwensiya, at may puso para sa mga nangangailangan. Ngunit isang araw, nagbago ang lahat.
“Dok… bakit madilim? Hindi ko makita ang kamay ko…” mahina niyang tanong sa ospital.
“Donya, pansamantala po kayong nabulag. Pero wag kayong mag-alala, may pag-asa pong bumalik ang inyong paningin,” paliwanag ng doktor.
Parang gumuho ang mundo ni Beatrice. Ang babaeng dati ay may kontrol sa lahat, ngayo’y umaasa na lang sa iba. Ngunit hindi niya alam na ang mga pinagkakatiwalaan niya—ang katiwala, hardinero, at pamangkin—ay may ibang plano.
Sa unang linggo, todo-alaga si Marissa, ang tagapag-alaga:
“Huwag kayong mag-alala, Ma’am. Ako po ang bahala sa lahat.”
Ngunit sa likod ng mga ngiting iyon, may bulong sa kusina:
“Wala na siyang makita, kaya wala rin siyang malalaman,” sabi ni Marissa, habang palihim na inilalagay sa bulsa ang mamahaling alahas.
Si Mang Rudy, ang driver, ay nagbebenta ng mamahaling gamit sa labas. Si Carlo, ang pamangkin, ay kumukuha ng pera mula sa negosyo, pinipirmahan ang mga dokumento gamit ang peke niyang lagda.
Si Beatrice, sa umpisa, walang alam. Ngunit isang umaga, may narinig siyang kakaiba sa telepono:
“Sigurado ka bang hindi na siya makakakita? Sayang kung biglang bumalik ang paningin,” bulong ni Carlo.
“Relax ka lang. Hindi na niya malalaman kahit magnakaw tayo ng kalahati ng vault,” sagot ni Marissa.
Nanlamig si Beatrice. Sa unang pagkakataon, hindi lang siya biktima ng aksidente—biktima rin siya ng mga taong pinagkatiwalaan niya.
Isang linggo ang lumipas nang bumisita ang doktor.
“Donya, magandang balita po. Unti-unti nang bumabalik ang reaksyon ng inyong mga mata. Pero mas mabuting huwag munang ipaalam. Magpanggap po kayong bulag hanggang sa tuluyang gumaling.”
At doon nagsimula ang plano ni Beatrice.
Sa mga sumunod na araw, nakaupo siya sa veranda, kunwari’y walang nakikita, habang pinagmamasdan sa manipis na siwang ng sunglasses ang mga katiwala niyang kumikilos nang walang takot.
Nakita niya si Marissa na palihim na binubuksan ang drawer, si Mang Rudy na nagtatago ng mamahaling painting sa likod ng bahay, at si Carlo na pumapasok sa opisina para mag-withdraw gamit ang peke niyang pirma.
Habang pinapanood ang lahat, tumulo ang luha ni Beatrice. Hindi sa galit—sa sakit ng pagtitiwala.
Tahimik niyang tinawagan ang abogado at pulis, at inihanda ang lahat ng ebidensya.
Isang gabi, habang abala ang mga katiwala sa kusina, umakyat si Beatrice sa hagdan, hawak ang tungkod, kunwari’y patuloy pa rin siyang bulag.
“Marissa, Carlo, pakitawag si Mang Rudy. May sasabihin ako sa inyo,” wika niya.
“Naku Ma’am, bakit po?” tanong ni Marissa, nangingiti.
“Gusto ko lang magpasalamat… sa pag-aalaga ninyo sa akin.”
Nagtawanan ang tatlo. Bigla, tinanggal ni Beatrice ang sunglasses at tumingin diretso sa kanila:
“Talaga bang walang anuman?”
Namutla sila.
“Matagal ko nang nakikita ang lahat ng ginawa ninyo—ang pagnanakaw, panlilinlang, at pagtataksil.”
Pumasok ang dalawang pulis at ang abogado.
“Huli kayo sa akto,” sabi ng abogado.
Si Marissa, umiiyak:
“Ma’am, awa po! Ginawa lang namin dahil akala namin—”
“Akala n’yo hindi na ako makakakita? Matagal na kayong bulag—sa kabutihan,” sagot ni Beatrice.
Isa-isa silang inaresto, at habang sinasakay sa patrol car, humarap si Beatrice sa hardin. Sa wakas, muli niyang nakita ang liwanag ng umaga—at ang ginhawang dulot ng hustisya.
Lumipas ang ilang buwan. Nagpalit siya ng mga tauhan—mga tapat at marangal. Nagsimula rin siyang tumulong sa mga taong may kapansanan sa paningin.
Sa isang panayam, tinanong siya:
“Donya, ano po ang natutunan ninyo?”
Ngumiti siya at tumugon:
“Ang pagkabulag ay hindi palaging nasa mata. Minsan, nasa puso ng mga taong marurupok sa tukso. Pero kung mananatili kang totoo, makikita mo pa rin ang liwanag—kahit sa dilim.”
At sa likod ng luha, bumalik si Beatrice bilang mas matatag na babae—hindi lang dahil muli siyang nakakita, kundi dahil natutunan niyang makita ang tunay na tao sa likod ng mga ngiti.