Si Donya Beatrice Alonzo ay kilala sa buong bayan bilang isang matagumpay na negosyante: mayaman, magalang, at minamahal ng lahat. Ngunit isang araw, isang aksidente sa sasakyan ang nagbago ng lahat. Nagising siya sa ospital, may benda sa mga mata.
“Dok… bakit madilim? Hindi ko makita ang kamay ko…” mahina niyang tanong.
“Donya, pansamantala kayong nabulag. Pero may pag-asa pong bumalik ang inyong paningin,” paliwanag ng doktor.
Parang gumuho ang mundo ni Beatrice. Ang babaeng dati ay makapangyarihan, ngayo’y umaasa na lang sa iba. Ngunit hindi niya alam na ang mga taong pinagkakatiwalaan niya—ang kanyang katiwala, driver, at pamangkin—ay may ibang balak.
Ang Panlilinlang ng Katiwala
Sa unang linggo, todo-alaga si Marissa, ang tagapag-alaga.
“Huwag kayong mag-alala, Ma’am, ako po ang bahala sa lahat.”
Ngunit sa likod ng magagandang salita, may bulung-bulungan sa kusina:
“Wala na siyang makita, kaya wala rin siyang malalaman,” sabi ni Marissa habang tinatanggal ang mamahaling alahas.
Si Mang Rudy, ang driver, nagbebenta ng mamahaling gamit ni Donya sa labas, habang si Carlo, ang pamangkin, kumukuha ng pera mula sa negosyo gamit ang peke niyang lagda.
Sa una, walang ideya si Beatrice. Ngunit isang umaga, may narinig siyang bulong:
“Sigurado ka bang hindi na siya makakakita? Sayang kung biglang bumalik ang paningin,” sabi ni Carlo sa telepono.
“Relax ka lang. Hindi niya malalaman kahit magnakaw tayo ng kalahati ng laman ng vault,” tugon ni Marissa.
Nanlamig si Beatrice. Sa unang pagkakataon, naramdaman niyang hindi lang siya biktima ng kapalaran—biktima rin siya ng tiwala na sinamantala.
Ang Plano ni Beatrice
Isang linggo matapos iyon, dinalaw siya ng doktor.
“Donya, magandang balita po. Unti-unti nang bumabalik ang paningin. Mas mabuting magpanggap kayong bulag muna hanggang sa tuluyang gumaling.”
Doon nagsimula ang plano ni Beatrice.
Sa mga sumunod na araw, nakaupo siya sa veranda, nakapikit sa panlabas na mata, habang pinagmamasdan sa manipis na siwang ng sunglasses ang mga katiwala niyang kumikilos nang walang takot.
Nakita niya si Marissa na palihim na binubuksan ang mga drawer, si Mang Rudy na nagtatago ng mamahaling painting sa likod ng bahay, at si Carlo na pumapasok sa opisina niya para mag-withdraw gamit ang peke niyang pirma.
Tahimik niyang tinawag ang abogado at pulis, at inihanda ang lahat ng ebidensya.
Huli sa Akto
Isang gabi, habang nagkakatuwaan ang mga katiwala sa kusina, umakyat si Beatrice sa hagdan, hawak ang tungkod, kunwari’y patuloy na bulag.
“Marissa, Carlo, pakitawag si Mang Rudy. May sasabihin ako sa inyo,” wika niya.
“Naku Ma’am, bakit po?” tanong ni Marissa, ngumiti pa rin.
“Gusto ko lang magpasalamat… sa pag-aalaga ninyo sa akin.”
Nagtawanan ang tatlo. Ngunit biglang tinanggal ni Beatrice ang sunglasses, tumingala sa kanila, at tumingin diretso.
“Talaga bang walang anuman?”
Namutla si Carlo.
“Ma’am…”
“Matagal ko nang nakikita ang lahat ng ginagawa ninyo—ang pagnanakaw, panlilinlang, at pagtataksil.”
Pumasok ang dalawang pulis at abogado.
“Huli kayo sa akto,” sabi ng abogado.
Liwanag sa Pagkatapos ng Dilim
Isa-isa, inaresto ang mga katiwala. Habang sila’y sinasakay sa patrol car, tumingin si Beatrice sa hardin. Sa wakas, muli niyang nakita ang liwanag ng umaga—at ginhawang dulot ng hustisya.
Lumipas ang ilang buwan, nagpalit siya ng mga tauhan sa bahay—mga tapat at marangal. Nagsimula rin siyang tumulong sa mga taong may kapansanan sa paningin.
Sa isang panayam, tinanong siya:
“Donya, ano po ang natutunan ninyo sa lahat ng nangyari?”
Ngumiti siya at tumugon:
“Ang pagkabulag ay hindi palaging nasa mata. Minsan, nasa puso ng mga taong marurupok sa tukso. Pero kung mananatili kang totoo, makikita mo pa rin ang liwanag—kahit sa dilim.”
At sa likod ng mga luha, bumalik si Beatrice bilang mas matatag na babae—hindi lang dahil muli siyang nakakita, kundi dahil natutunan niyang makita ang tunay na tao sa likod ng mga ngiti.