Sa init at abala ng Maynila, dala ni Elena ang bango ng lupa at putik—alaala ng isang buhay na ginugol sa pagtatanim at pagbubungkal, na ilang ulit nang winasak ng bagyo. Hindi pa man ganap ang sugat ng nakaraang linggo, kailangan na niyang iwan ang Tarlac, ang taniman ng talbos at kamote, at ang pamilyang halos hindi na makahinga sa hirap. Sa kanyang lumang bag, dala niya ang kupas na damit, notebook na puno ng pinag-ipunang barya, at litrato ng mga magulang na nakangiti sa gitna ng palayan—ang kanyang mga sandata sa bagong buhay sa lungsod.
Pagdating sa Maynila, sinalubong siya ng maingay na trapiko, busina, at yabag ng mga paa. Ngunit hindi ito naging hadlang; agad siyang nakatagpo si Ate Nena, isang ahente na may clipboard at ID, na nag-alok ng trabaho bilang kasambahay sa isang kilalang pamilya. Malaki ang bahay, maayos ang suweldo, at libre ang tirahan at pagkain. Para kay Elena, ang paglilinis at pagseserbisyo ay hindi bago—isang gawain na alam niyang kaya niyang gampanan.
Mansyon ng Marmol at Ginto: Sa Likod ng Karangyaan
Sa biyahe patungo sa mansyon, unti-unting nagbago ang tanawin: mula sa siksik na trapiko, lumitaw ang tahimik na village na may malilinis na sidewalk at palm trees. Sa dulo, nandoon ang mansyon—dalawang palapag, may fountain sa gitna, at hardin na inukit na parang sining. Ngunit sa unang hakbang sa loob, hindi ginto ang sinalubong sa kanya kundi ang malamig na presensya ni Ma’am Berta, ang headmate, at ni Don Ricardo, ang bilyonaryong amo, na sanay mag-utos at magpataw ng disiplina.
Ang bawat sulok ng bahay ay may patakaran: bawal pumasok sa pribadong kuwarto, bawal magdala ng bisita, at higit sa lahat, bawal humawak sa gamit ng may-ari. Agad niyang naramdaman ang bigat ng bagong mundo. Sa kabila ng hirap at pangungutya ni Ma’am Berta, nagsumikap si Elena—tahimik, masipag, at laging maingat. Bawat araw na natatapos niya ay hakbang palayo sa gutom at utang sa baryo.
Ang kanyang tiyaga ay hindi nakaligtas sa mata ni Don Ricardo. Napansin niya ang dedikasyon sa pag-aalaga sa mga bulaklak, isang simpleng gawaing may puso, at nagdulot ito ng interes sa bilyonaryo tungkol sa pinagmulan at kwento ni Elena.
Pagbagsak ng Tiwala: Nawawalang Relo
Ngunit isang umaga, ang unti-unting pagtitiwala ay naglaho. Habang abala si Elena sa paglilinis ng kuwarto ni Donya Cecilia (asawa ni Don Ricardo na nasa ibang bansa), pumasok si Ma’am Berta kasama ang dalawang kasambahay. Seryoso ang mukha nito at may kaba sa kilos. Itinuro ang bakanteng espasyo sa aparador.
“Nawawala ang relo ni Ma’am Cecilia!” Mariin ang sinabi.
Nagsimula ang interogasyon. “Elena, ikaw ang huling pumasok dito kahapon, hindi ba?” tanong ni Ma’am Berta. Pilit pinakalma ni Elena ang sarili. “Hindi ko po alam, ma’am. Hindi ko po ginalaw ang kahit ano dito.” Ngunit ang kawalang-sala niya ay tila hindi sapat; punung-puno ng pagdududa ang tingin ng headmate.
Agad siyang ipinatawag kay Don Ricardo. Nakaupo sa likod ng malaking desk, tahimik ang bilyonaryo. “May nawawalang relo sa kuwarto ng asawa ko. Ayon sa report ni Berta, ikaw ang huling pumasok.” Direkta ang akusasyon.
“Sir, wala po akong kinalaman. Hindi ko po ginalaw kahit ano,” matibay niyang tugon, pinipilit patunayan ang katapatan. Ngunit tumitig si Don Ricardo nang matagal. “Bago ka pa dito. Hindi pa kita lubos na kilala. Naiintindihan mo ba kung bakit mahirap magtiwala?” Ang mga salitang iyon ay bumalot sa kanya ng anino ng pangungulila at takot.
Laban para sa Dangal at Kinabukasan
Paglabas niya ng opisina, naramdaman ni Elena ang mga matang nakatutok sa kanya. Ang ilan ay may simpatya, ang iba ay nagbiro o nag-usap sa likod niya. Ang kanyang dangal ay tila nasira, at nagkaroon ng hindi nakikitang pader sa pagitan niya at ni Don Ricardo.
Sa kanyang silid, isinulat niya ang insidente sa lumang notebook. Paalala sa sarili: “Kahit hindi mo kasalanan, pwede ka pa ring mapagbintangan. Kailangang maging maingat.” Mula noon, mas naging tahimik at maingat si Elena, tiniyak na bawat hakbang ay walang bahid ng kapabayaan.
Sa kabila ng malamig na pagtanggap at pagdududa, nanatili ang kanyang panata: “Kakayanin ko. Para sa baryo at sa simpleng pangarap na pinapangarap ko.” Bawat araw sa ilalim ng mga matang nagmamasid ay laban para sa dangal, kinabukasan, at ang paniniwala na ang katapatan ay mas mahalaga kaysa anumang ginto o relo.