Isang mainit na araw ng tag-init nang magpasya si Gng. Lourdes at ang kanyang pamilya na magbakasyon sa isang tahimik na baybayin sa San Juan, La Union. Dapat sana’y simpleng paglalakbay lamang ito, ngunit nauwi sa isang trahedya.
Habang siya ay nagpapahinga sa hotel, ang kanyang asawa na si Ramon at ang kanilang anak na si Tala ay lumabas upang maglakad sa tabing-dagat. Nangako silang babalik bago maghapunan. Ngunit lumalim ang gabi, at hindi na sila muling bumalik.
Nang hindi na ma-contact ang kanilang telepono, agad na nagsumbong si Lourdes sa pulisya. Ilang araw silang nagsagawa ng search operation kasama ang Coast Guard at rescue team, ngunit tanging isang pares ng maliit na tsinelas lamang ang natagpuan sa dalampasigan. Ang pagkawala ng mag-ama ay naging malaking balita at pinaghinalaan ang iba’t ibang senaryo—baka nalunod, baka kinidnap, o baka kusa silang umalis. Ngunit walang matibay na ebidensya.
Nasira ang mundo ni Lourdes. Sa kabila ng desisyon ng mga awtoridad na malamang ay nalunod ang mag-ama, kumapit siya sa paniniwala ng isang ina—na buhay pa rin ang kanyang anak at asawa.
Lumipas ang mga taon, nanatili siyang mag-isa sa kanilang tahanan sa Quezon City. Hindi niya ginagalaw ang kuwarto ni Tala, patuloy na nagsisindi ng insenso para kay Ramon, at araw-araw ay nagdarasal ng isang milagro. Kahit maraming nag-udyok na muling mag-asawa, tumanggi siya. Ang kanyang puso ay nakalaan pa rin para sa kanyang pamilya.
Labinlimang taon ang lumipas. Isang maulang hapon, pagkauwi mula sa pagtuturo, napansin niya ang isang sobre sa kanyang pintuan. Walang pangalan ng nagpadala, tanging nakasulat: “Para kay Lourdes – balita mula sa nakaraan.”
Nang buksan niya, natagpuan niya ang isang sulat na agad niyang nakilala. Ang sulat-kamay ni Ramon.
“Lourdes, kung nababasa mo ito, maraming taon na ang lumipas mula nang kami’y nawala. Hindi ko ginusto ang lahat ng nangyari. Buhay pa kami ni Tala. Ngunit napilitan kaming mamuhay nang nakatago… Patawad, dahil ngayon lamang ako nakapagpadala ng balita. Huwag kang mag-alala, ligtas si Tala at miss ka niya ng sobra.”
Kasama ng sulat ay isang litrato: si Ramon na may puting buhok, at si Tala na ngayon ay dalawampu’t tatlong taong gulang.
Nanginginig at umiiyak si Lourdes habang binabasa ito. Dinala niya ang liham sa pulisya, at napatunayan na tunay nga ang sulat-kamay ni Ramon. Ang postmark ay mula sa Mountain Province.
Hindi na siya nag-aksaya ng oras. Nagbitiw siya sa trabaho at nagtungo sa hilaga. Sa kanyang paglalakbay mula Baguio hanggang Bontoc, may mga taong nagkuwento na may nakita silang mag-ama na nakatira nang hiwalay sa isang liblib na sitio, halos walang kaugnayan sa labas.
Sa wakas, natunton niya ang isang kubo sa gitna ng pine forest. Nang bumukas ang pinto, isang payat na lalaking may puting buhok ang lumitaw. Napatigil ito, at nanginginig ang boses:
— “Lourdes… ikaw ba talaga ito?”
Agad siyang yumakap kay Ramon, umiiyak. Lumabas si Tala, dalaga na ngunit ang mga mata ay siya pa ring batang iniwan niya.
Sa luhaang muling pagkikita, ikinuwento ni Ramon ang katotohanan: sila’y biktima ng human trafficking. Sa tulong ng isang mabait na Kankanaey, nakatakas sila ngunit kinailangan nilang magtago sa kabundukan dahil sa banta ng mga kriminal. Tanging ngayong patay na ang pinuno ng sindikato siya nagkaroon ng lakas ng loob na magpadala ng liham.
Bagaman puno ng sugat ang nakalipas, nagpasya silang bumalik sa Quezon City upang muling magsimula. Inayos nila ang mga papeles ni Tala, humingi ng tulong sa mga awtoridad, at sinimulan ang proseso ng pagpapagaling mula sa mga sugat na iniwan ng nakaraan.
Kumalat ang kanilang kuwento at nagpaluha sa marami. Sapagkat minsan, kahit sa gitna ng pinakamadilim na gabi, may himalang dumarating—at ang pag-asa ng isang ina ay hindi kailanman lubusang namamatay.