unti-unting umaalingasaw ang amoy ng insenso at usok, nakatayo si David Carter sa harap ng salaming bintana ng crematorium. Sa loob ng kabaong, nakahimlay ang kanyang buntis na asawang si Emily, anim na buwan nang nagdadalang-tao nang bigla itong bawian ng buhay dahil sa sinabing cardiac arrest. Tatlong araw na siyang umiiyak, halos hindi makapaniwala na ang babaeng minsan ay ngumingiti sa kanya tuwing umaga, ay hindi na muling magigising.
Ayon sa kaugalian ng pamilya, kailangang agad isagawa ang cremation. Ngunit habang isinasalang na ang kabaong sa hurno, biglang may pumigil sa kanya. “Sandali lang… gusto ko lang siyang makita ulit,” mahinang sabi ni David, halos pabulong, ngunit may halong desperasyon. Tumango ang tauhan at binuksan ang takip.
Lumapit si David, nanginginig, at tinitigan si Emily. Mapayapa ang mukha nito, tila natutulog. Ngunit ilang segundo lang ang lumipas, may kakaiba siyang napansin — may kumilos sa ilalim ng damit ng kanyang asawa. Muling gumalaw. Hindi iyon guni-guni.
“Hintayin ninyo! Itigil ninyo!” sigaw niya habang humahangos pabalik ang mga tauhan. Nagkagulo ang lahat. Tinawagan agad ang mga doktor at pulis. Sa pagdating ng mga paramedic, inilagay ng isa ang stethoscope sa tiyan ni Emily — at tumigil ang lahat sa paligid nang marinig nila ang mahinang tibok ng puso.
Hindi makapagsalita si David. Naluha siya habang sinasabi ng doktor, “May buhay pa sa loob.”
Agad nilang isinagawa ang emergency C-section doon mismo sa malamig na sahig ng crematorium. Ang dating bulwagan ng pagdadalamhati ay biglang napuno ng kaba at panalangin. Ilang sandali pa, narinig nila ang pinakamahinang iyak — marupok ngunit puno ng pag-asa.
Isinugod ng mga doktor ang sanggol sa ospital. Premature ito, mahina, halos dalawang kilo lang. Habang pinagmamasdan ni David sa incubator, bumulong siya, “Ikaw lang ang natira sa akin.” Pinangalanan niya ang bata na Hope — dahil iyon ang tanging bagay na hindi niya kayang bitawan.
Ayon sa ulat ng ospital, ang kaso ay “miracle birth” — isang sanggol na nabuhay sa loob ng sinasabing bangkay ng ina, ilang minuto bago ito tuluyang ma-cremate. Sa imbestigasyon, kinumpirma ng mga doktor na totoo ang pagkamatay ni Emily, ngunit nanatiling buhay ang sanggol sa loob dahil sa natitirang oxygen at mahinang pintig ng puso nito bago pa tuluyang huminto ang lahat.
Lumipas ang mga linggo. Unti-unting lumakas si Hope. Tuwing dumadalaw si David, lagi niyang dala ang maliit na stuffed toy na binili ni Emily bago siya pumanaw. Sa bawat paghinga ng kanyang anak, naaalala niya kung gaano kalapit siya sa pagkawala ng lahat.
Isang taon ang lumipas. Sa parke, karga ni David si Hope — masigla, masayahin, at may mga matang kasing-bughaw ng kay Emily. Sa tabi nila, nakaupo sa stroller ang lumang teddy bear. Sa unang pagkakataon, tunay na nakaramdam ng kapayapaan si David.
Hindi nawala ang sakit, ngunit natutunan niyang mabuhay kasama ito. Paminsan-minsan, nagboboluntaryo siya sa ospital, tinutulungan ang mga magulang na nawalan ng mahal sa buhay. “Minsan, sa gitna ng apoy, doon mo matatagpuan ang liwanag,” lagi niyang sinasabi.
Sa unang kaarawan ni Hope, habang pinapaputok niya ang kandila sa maliit na cake, hinawakan ni David ang larawan ni Emily at mahinang bumulong,
“Ipinagmamalaki ka ng nanay mo.”
Nang sumapit ang gabi, habang yakap niya si Hope na mahimbing nang natutulog, pinagmamasdan ni David ang nag-aalab na liwanag ng kandila. Sa bawat pagdampi ng apoy, naaalala niya ang araw na nagbago ang lahat — ang araw na mula sa alab ng kamatayan, ay isinilang ang pag-asa.