Sa isang mansyon sa Tagaytay na halos singlawak ng isang barangay, tahimik ang lahat maliban sa marahang pag-ikot ng ceiling fan. Ang bawat sulok ay kumikislap sa karangyaan, ngunit sa likod ng gintong kurtina ay may pusong nangungulila. Doon nakatira ang pamilyang Altamirano—isang apelyidong kilala sa yaman, ngunit ngayon ay nababalot ng lungkot.
Sa silid ng sampung taong gulang na si Lucas, umiikot ang mundo sa loob ng apat na gulong—ang kanyang wheelchair. Mula nang siya’y ipanganak, paralisado na ang kanyang mga binti. Ang mga doktor mula Amerika, Japan, at Germany ay nagsabing imposible na siyang makalakad. Ngunit gabi-gabi, tinitingala ni Lucas ang kalangitan, umaasang may isang bituin na dadaan para sa kanya.
Ang kanyang ina, si Isabela, dating beauty queen na ngayo’y tahimik na umiiyak sa bawat gabi. Ang kanyang ama, si Don Rafael Altamirano, isa sa pinakamakapangyarihang negosyante sa bansa, ay abala sa pagpapalago ng imperyo—ngunit walang magawa para sa anak. Ang kanilang tahanan ay punô ng mga art piece at mamahaling chandelier, ngunit walang musika, walang halakhak.
Hanggang dumating si Maria Dela Cruz, isang payak na babae mula sa probinsya ng Nueva Ecija. Bitbit lamang ang isang lumang bag, ilang piraso ng damit, at pananampalatayang hindi kayang ilarawan ng salita. Ipinadala siya ng isang ahensya bilang bagong tagapag-alaga ni Lucas. Tahimik siya, mapagkumbaba, ngunit may kakaibang ngiti—parang kayang magpagaling ng sugat.
Sa unang araw pa lang, napansin ni Isabela na iba si Maria. Hindi siya nagmamadali. Hindi niya tinatrato si Lucas na parang may kapansanan. “Ang mga paa mo, baka hindi gumagalaw, pero ang puso mo, malakas,” sabi ni Maria habang pinupunasan ang mga binti ng bata. Sa halip na mga gadget, tinuruan niya si Lucas ng mga lumang dasal at kuwento ng pag-asa.
Lumipas ang mga linggo, may kakaibang pagbabago sa bata. Muling narinig sa mansyon ang halakhak. “Mama, tingnan mo, naramdaman ko ’yung hangin sa paa ko!” bulalas ni Lucas isang umaga. Akala ng ina’y imahinasyon lang, ngunit nang ipatingin sa doktor, may kakaunting senyales ng nerve response—isang bagay na imposible ayon sa medisina.
Habang dumarami ang araw, lalong lumalakas ang pagdududa ng ibang kasambahay. “Baka may dala ’yang agimat,” bulong ng isa. Tuwing gabi kasi, nakikita si Maria sa hardin, nagdarasal habang nakatingala sa buwan. Ngunit para kay Isabela, iyon ang unang pagkakataon na naramdaman niyang may Diyos pa rin silang kasama.
Isang gabi, biglang inatake si Lucas ng matinding sakit. Sumisigaw siya, halos mawalan ng malay. Sa gitna ng kaguluhan, dumilim ang mukha ni Don Rafael. “Ikaw ang dahilan nito! Umalis ka sa pamamahay ko!” sigaw niya kay Maria. At sa gitna ng ulan, lumakad ang babae palayo—basang-basa ngunit hindi nagalit.
Pag-alis ni Maria, muling binalot ng dilim ang mansyon. Bumalik ang katahimikan, at si Lucas ay muling nawalan ng gana. Ngunit isang gabi, habang natutulog ang bata, napabalikwas siya ng bangon. “Mama,” bulong niya, “napanaginipan ko si Ate Maria. Sabi niya, huwag daw tayong mawalan ng tiwala.”
Mula noon, araw-araw, si Isabela at Don Rafael ay natutong magdasal. Dahan-dahang bumalik ang lakas ni Lucas, hanggang sa isang umaga—labing-isang buwan matapos mawala si Maria—naitukod ng bata ang kanyang mga paa. “Ma… kaya ko!” sigaw niya habang pinipilit tumayo. Ang lahat ay napaiyak, at sa unang pagkakataon, lumuhod si Don Rafael, hindi bilang bilyonaryo, kundi bilang ama.
Makaraan ang ilang taon, natagpuan nila si Maria sa isang maliit na kumbento sa Pampanga. Payapa siya roon, nagtuturo ng mga batang ulila. Nang makita siya ni Lucas, na ngayon ay nakakalakad na, niyakap niya ito ng mahigpit. “Hindi ako ang gumawa ng himala, Lucas,” mahina ngunit matatag na sabi ni Maria. “Ang Diyos lang. Ako’y tagapag-alaga lang ng pag-asa mo.”
Pagkaraan ng ilang taon, itinatag ni Don Rafael ang “Maria Foundation for Miracles”, isang institusyong tumutulong sa mga batang may kapansanan. Si Lucas, na ngayon ay isang neurosurgeon, ang nangunguna rito—nagbibigay pag-asa sa mga batang tulad niya noon.
At sa bawat silid ng ospital, may nakasabit na maliit na larawan ng babaeng may ngiting payapa—si Maria, ang babaeng nagpaalala sa kanila na may mga himalang nangyayari hindi dahil sa agham, kundi dahil sa pananampalatayang marunong magmahal nang tahimik.