Tirík na tirík ang araw, at tila nag-aapoy ang kalsada sa init. Sa gitna ng trapiko, humahagibis si Jun, isang delivery rider na halos walang pahinga sa kakabyahe.
Bitbit niya ang pagkain na kailangan niyang ihatid bago mag-2:00 p.m. — delayed na nga, pero kailangan niyang kumayod. May anak siyang sanggol na may gatas na kailangang bilhin, at may inang matanda’t may sakit na umaasa sa kita niya araw-araw.
“Lord, kahit isang order pa mamaya, pang-ulam na namin ‘yon,” mahinang dasal ni Jun habang nakatingin sa app.
Biglang may pumasok na order:
📍 Address: “Lot 77, Golden Fields Subdivision”
💬 Note: “Please be early. I’ll give you a big tip if on time.”
Napangiti si Jun. “Mukhang mabait ‘tong customer,” sabi niya sa sarili.
Pagdating niya sa subdivision, halos 45 minuto na ang lumipas. Lumapit siya sa guard.
“Boss, saan po banda ang Lot 77?”
Tiningnan ng guard ang listahan. “Walang Lot 77 dito, sir. Hanggang 60 lang po kami.”
Napalunok si Jun. “Ha? Sigurado po kayo? Baka bagong bahay lang?”
Umiling ang guard. “Wala talaga. Baka prank order ‘yan.”
Napatigil si Jun. Napatingin sa mainit na kalsada, sa plastik ng pagkain, at sa oras na nasayang.
“Sayang… ‘yung gasolina, ‘yung oras…” bulong niya habang pinupunasan ang pawis sa noo.
Umupo siya sa gilid, tahimik lang, at tinignan ang langit.
“Ginagawa ko naman ‘to para sa pamilya ko, pero bakit parang ganito lagi ang kapalit?”
Sa di kalayuan, may lumapit na lalaking naka-long sleeves, may edad na, halatang galing sa opisina.
“Pare, okay ka lang ba? Kanina pa kita nakikitang parang may problema.”
Ngumiti si Jun kahit halatang pagod. “Okay lang po, Sir. Mali kasi ‘yung address ng customer. Baka prank order na naman.”
“Sayang naman ‘yung effort mo,” sabi ng lalaki. “Galing ka pa siguro malayo?”
“Opo. Pero sanay na rin po. Ganito talaga sa field. Minsan naloloko, pero kailangan lang magpatuloy.”
Ngumiti ang lalaki. “Magkano ‘yang dala mo? Ako na bibili.”
“Ay, Sir, nakakahiya naman. Pancit lang po ‘to.”
“Gutom din ako, eh. Magkano?”
“₱230 po.”
Inabot ng lalaki ang ₱1,000. “Sukli mo na ‘yan. Deserve mo ‘yan.”
Hindi makapaniwala si Jun. “Sir, sobra naman po ito.”
Ngumiti lang ang lalaki. “Hindi sukli ‘yan. Gantimpala ‘yan sa disente mong pagtrabaho.”
Pag-uwi ni Jun, bitbit niya hindi lang ang perang sobra — kundi ang magaan na pakiramdam.
Pagbukas niya ng pinto, sinalubong siya ng anak na nakangiti at ng ina niyang nakahiga.
“Anak, napagod ka na naman?”
“Opo, Nay. Pero may mabait po akong nakilala. Binigyan pa ako ng bonus kahit hindi niya ako kilala.”
Ngumiti ang ina. “Sabi ko na sa’yo, anak, babalik din lahat ng kabutihan mo.”
Kinabukasan, may tawag si Jun mula sa opisina ng delivery app.
“Sir Jun, pwede po ba kayong pumunta sa headquarters? May gustong makipagkita sa inyo.”
Pagdating niya, nagulat siya — may mga camera, staff, at isang SUV sa labas.
Mula roon, lumabas ang parehong lalaking naka-long sleeves kahapon. Pero ngayon, naka-barong na at may kasamang mga executive.
“Jun,” sabi ng lalaki, “ako nga pala si Mr. Ramon Alcantara — CEO ng kumpanya.”
Napalunok si Jun. “S-Sir? Kayo po ‘yung—”
Ngumiti si Mr. Alcantara. “Oo, ako ‘yung ‘prank order’ kahapon.”
Hindi makapagsalita si Jun.
“Sinadya kong subukan kung paano magre-react ang isang rider sa ganung sitwasyon,” paliwanag ng CEO.
“Marami na kasing nagrereklamo, nagagalit, o binabastos ang customer. Pero ikaw — ni minsan, hindi ka nagalit. Pinili mong maging mahinahon.”
Lumapit siya kay Jun at sabing, “Simula ngayon, gusto kitang tulungan. Mag-umpisa ka bilang operations supervisor. Ang puso mo ang kailangan namin.”
Parang hindi makapaniwala si Jun. “Sir, totoo po ba ‘to?”
Ngumiti ang CEO. “Totoo. Kasi sa panahong puro galit at reklamo, bihira na ‘yung katulad mo.”
Mula noon, naging inspirasyon si Jun sa mga bagong rider. Hindi dahil napromote siya, kundi dahil pinatunayan niya na kahit niloko ka ng mundo, may halaga pa rin ang kabutihan.
At sa bawat bagong rider na tinuturuan niya, lagi niyang sinasabi:
“Sa trabaho man o sa buhay — hindi mo kailangang manloko para umasenso.
Ang kabaitan, ‘yan ang puhunan na hindi kailanman malulugi.”