Sa malamig na gabi sa lungsod ng Vienna—ang tahanan ng mga dakilang musikero—isang batang babae ang naglalakad sa tabi ng kalsadang may mga ilaw na parang bituin. Ang kanyang pangalan ay Mira, labingdalawang taong gulang, payat, at halos wala nang lakas. Sa kanyang maliit na bag ay may lumang panyo at sirang laruan—mga natitirang alaala ng masayang buhay bago siya tuluyang maulila.
Habang naglalakad, nadaanan niya ang isang mamahaling restawran na punô ng halakhak at tunog ng mga instrumentong tumutugtog. Sa loob, may mga bisitang naka-amerikana, kumakain ng mga pagkaing hindi niya alam ang lasa. Sa labas, hawak niya ang tiyan na kumakalam sa gutom.
Lumapit siya sa guard. “Kuya, maaari po ba akong pumasok kahit sandali lang? Amoyin ko lang po ang tinapay.”
Umiling ito, mahina ngunit matatag. “Pasensya ka na, bata. Hindi ka puwedeng pumasok.”
Napayuko si Mira, ngunit nang marinig niya ang tunog ng piano mula sa loob, napahinto siya. Ang tugtugin ay maganda ngunit malamig—parang walang kaluluwa. At sa puso ng batang ito na minsang tinuruan ng kanyang yumaong ama na mag-piano gamit ang lumang keyboard, may kumislot na tapang.
Nang lumabas ang manager na may suot na itim na suit, agad siyang nilapitan.
“Ano’ng ginagawa mo rito?” tanong nito.
Mahinang sagot ni Mira, “Pwede po ba akong tumugtog ng piano kapalit ng pagkain?”
Nagtinginan ang mga waiter, napatawa ang ilan. “Aba, marunong daw siyang tumugtog!”
Ngunit bago pa siya paalisin, lumapit ang isang matandang babae na kilala ng lahat—Madame Schneider, ang may-ari ng restawran at isang kilalang tagapagtaguyod ng musika.
“Hayaan ninyo siyang subukan,” sabi nito, malamig ang tinig ngunit matalim ang mga mata.
Tahimik ang buong silid nang dinala si Mira sa loob. Habang naglalakad siya papunta sa grand piano, ang mga bisita’y nagbubulungan.
“Anong alam ng batang ito tungkol sa musika?” tanong ng isa.
Umupo si Mira. Hinaplos niya ang mga tutseng puti na tila matagal niyang hinanap.
Pagkatapos ay pumikit, huminga nang malalim—at nagsimula siyang tumugtog.
Una, marahan. Parang iyak ng ulilang bata sa ilalim ng ulan. Ngunit habang tumatagal, nagbago ang himig—naging masigla, masigla na parang may pag-asa. Ang bawat nota ay kuwento ng kanyang gutom, kalungkutan, at panaginip.
Unti-unting tumigil ang mga pag-uusap. Maging ang mga waiter ay napahinto. Si Madame Schneider, tahimik na nakatingin, napaluha.
Pagkatapos ng huling tugtog, sumambulat ang palakpakan. Tumayo si Madame Schneider at lumapit.
“Anak,” sabi nito, “saan mo natutunan tumugtog nang ganyan?”
Ngumiti si Mira, nanginginig pa rin ang mga daliri. “Ang tatay ko po ang nagturo sa akin bago siya mawala. Sabi niya, kapag tumugtog ako, huwag lang para sa akin—kundi para sa lahat ng gutom na puso.”
Napaluha si Madame Schneider. “Mula ngayon, hindi mo na kailangang tumugtog para lang mabusog. Pag-aaralin kita sa musika. Magiging tahanan mo ito.”
Nanlaki ang mga mata ni Mira. “Talaga po?”
Ngumiti ang ginang. “Oo. Ngunit tandaan mo—ang musika mo ay regalo. Gamitin mo ito upang magbigay liwanag sa iba.”
Muling pumalakpak ang lahat. May nag-abot ng pagkain, may nagbigay ng damit.
At sa gabing iyon, sa gitna ng Vienna, isang batang gutom ang nakahanap hindi lang ng pagkain, kundi ng tadhana.
Pag-uwi niya sa bagong tahanan na ibinigay ni Madame Schneider, muling tumugtog si Mira ng parehong piyesa—ngunit ngayong gabi, mas magaan, mas masaya.
At habang tumutugtog siya, tila naririnig niya ang tinig ng kanyang ama:
“Anak, maganda ang tugtog mo. Tuloy mo lang.”
At sa gabing iyon, ang isang tanong na simpleng “Pwede po ba akong tumugtog kapalit ng pagkain?” ay naging himig ng bagong simula—isang himig na maririnig sa buong Vienna sa mga susunod na taon.