Kagagaling lang ng tiyo kong si Romy sa kulungan nang araw na iyon. Walang sumundo sa kanya — walang pinsan, walang tiyahin, walang kaibigan. Sa terminal ng bus, dala lang niya ang isang lumang bag, ilang damit, at mukha ng taong pagod na pagod sa mundo.
Matagal siyang kinulong dahil sa pagkakamaling matagal na niyang pinagsisihan. Sa loob ng kulungan, wala siyang natanggap na sulat o dalaw. Ang sabi ng mga kamag-anak namin, “Wala na siyang pag-asa. Mas mabuti nang kalimutan siya.”
Pero nang marinig ni Mama na lalaya na ang kapatid niya, hindi siya nagdalawang-isip. Bumili siya ng simpleng ulam, nagluto ng kanin, at maagang umalis ng bahay. “Hindi ko siya hahayaang maglakad mag-isa pauwi,” sabi niya sa akin.
Pagdating sa terminal, nakita niya si Tiyo Romy — nakatungo, parang ayaw umuwi. Lumapit si Mama, dahan-dahan, at walang sinabi. Yumakap lang.
Nanginig si Tiyo. Maya-maya, umiyak siya — hindi dahil sa hiya, kundi dahil sa unang pagkakataon, may yumakap ulit sa kanya nang walang tanong, walang panghuhusga.
Pag-uwi namin, wala ni isang kamag-anak ang dumating para bumati. Pero si Mama, tahimik lang na nagluto ng sinigang. “Hindi na mahalaga kung anong nagawa niya noon,” sabi niya. “Ang mahalaga, binigyan siya ng Diyos ng isa pang pagkakataon.”
At sa hapag na iyon, habang tahimik na kumakain si Tiyo Romy, nakita kong totoo pala — minsan, sapat na ang isang yakap para iparamdam sa isang taong nagkamali na may tahanan pa rin siyang uuwian.