Sa gitna ng abala at magarang lungsod, nakatayo ang Montemayor Medical Center — isang ospital na kilala sa karangyaan at prestihiyo. Dito, ang bawat kwarto ay may halagang kayang ikabuhay ng isang pamilya sa probinsya, at ang bawat pasyente ay mula sa hanay ng mayayaman at makapangyarihan. Ngunit sa likod ng makinang na imahe ng institusyong ito, may isang taong halos hindi napapansin — isang babaeng ang halaga ay hindi nasusukat sa pera.
Si Annalyn Dela Cruz, 25 taong gulang, ay isang tagalinis sa ospital. Ulila sa magulang, siya’y nakatira kasama ang kanyang matandang lola na may iniindang karamdaman. Araw-araw, dinadaanan niya ang alikabok, init, at gutom, dala ang pangarap na makabili ng gamot para sa lola at makaalis sa kahirapan. Sa mga mata ng iba, isa lang siyang “janitress,” ngunit sa likod ng mop at walis, nakatago ang isang pusong busilak at matatag.
“Hindi dahil mahirap ako, wala na akong halaga,” madalas niyang sabihin sa sarili. “Basta’t marunong akong magmahal at magmalasakit, may saysay ang buhay ko.”
Isang araw, dumating sa ospital ang isang karwaheng puno ng mga guwardiya at doktor. Mula rito ay ibinaba ang walang malay na si Don Alfredo Montesilio, isa sa pinakamayayamang negosyante sa bansa. Na-stroke ito sa gitna ng isang talumpati at agad dinala sa Montemayor Medical Center, kung saan ang pinakamagaling na mga espesyalista ay itinawag upang iligtas siya.
Ngunit kahit anong gamot at makina ang gamitin, hindi gumaganda ang kalagayan ni Don Alfredo. Habang lumalalim ang gabi, tila lalong humihina ang kanyang pulso. Sa paligid niya, ang kanyang mga anak ay abala sa pagtatalo tungkol sa mana, negosyo, at responsibilidad — walang ni isa ang tunay na nagmamalasakit.
Habang naglilinis si Annalyn sa VIP floor, narinig niya ang mga bulungan, ang sigawan, at ang mga reklamo. Sa bawat hakbang ng mop, ramdam niya ang bigat ng kalungkutan sa paligid. Nang minsang pumasok siya sa silid ni Don Alfredo upang maglinis, napansin niyang gising ito at mahina ngunit malinaw na nagsalita:
“Analyn… ikaw ba ‘yun? Yung batang tinapalan ko ng dahon ng bayabas sa tuhod?”
Nagulat si Annalyn. Noon lang niya naalala — isang alaala ng kabataan sa baryo, nang tulungan siya ng isang mabait na estrangherong lalaki matapos siyang madapa sa bukid. Si Don Alfredo pala iyon.
Mula noon, tuwing naroroon si Annalyn, tila nagiging payapa ang matanda. Hindi na ito nagagalit o nagrereklamo. Pinakikinggan niya ang kwento ni Annalyn tungkol sa baryo, sa hangin, sa mga gabi ng lampara, at sa lugaw na niluluto ng kanyang lola. Ang bawat salita ni Annalyn ay tila gamot sa puso ng bilyonaryo.
Ngunit may mga taong hindi natuwa. Si Nurse Liza, ang personal nurse ng matanda, ay nagsimulang siraan si Annalyn. Inakusahan niya ito ng “pakikialam sa pasyente,” at ipinarating pa sa HR ang mga litrato nito sa loob ng silid. Tinawag si Annalyn at pinagsabihan, halos mawalan ng trabaho.
Gusto na sanang sumuko ni Annalyn, ngunit naalala niya ang payo ng lola:
“Ang kabutihan, anak, kahit apihin, mananatiling tama.”
Kaya’t bumalik siya sa trabaho, dala ang rosaryong luma na minana niya pa sa kanyang ina, at isang maliit na bote ng langis na galing sa kanilang baryo. Tahimik niyang ipinagdasal si Don Alfredo habang inilalagay ang rosaryo sa ilalim ng unan nito.
Nang magising ang matanda, ngumiti ito at mahina ngunit malinaw na nagsabi:
“Tuwing naririnig ko ang boses mo, parang bumabalik ako sa probinsya. Parang may hangin ng pag-asa.”
Unti-unting gumaling si Don Alfredo. Ang mga doktor ay nagtataka, ngunit alam ni Annalyn ang sagot — hindi medisina ang nagpagaling sa kanya, kundi ang kabutihan, malasakit, at pananalig.
Sa huli, napagtanto ng bilyonaryo na ang yaman ay walang saysay kung wala kang pusong marunong magmahal. At si Annalyn, ang babaeng minsang tinawag na “simpleng tagalinis,” ay naging simbolo ng himalang hindi kayang bayaran ng kahit gaano karaming salapi.