Mainit ang araw at mabigat ang trapiko nang mapansin ni Patrolman Daniel Vergara ang isang munting anino sa gilid ng highway. Akala niya sa una ay batang naglalaro lang, ngunit habang papalapit, napansin niyang mag-isa itong naglalakad—walang sapin sa paa, marumi ang damit, at bakas sa mukha ang gutom at takot.
Bumaba siya ng patrol car at mahinahong tinanong, “Anak, nasaan ang nanay o tatay mo?”
Tumingala ang bata, nanginginig at may luha sa pisngi.
“Si Mama po… tulog pa po. Ayaw pong gumising.”
Nanlamig si Daniel. “Nasaan ang Mama mo?”
Itinuro ng bata ang masukal na daan sa gilid ng kalsada. Agad niyang sinabihan ang central radio, “HQ, Unit 24 reporting. Found a child alone near Route 37. Proceeding to check possible residence nearby.”
Pinainom niya ng tubig ang bata at sumunod sa direksyong itinuro. Ilang minuto lang, nakita niya ang isang lumang barung-barong, halos giba na. Nakabukas ang pinto, at sa loob ay isang babaeng nakahandusay sa sahig — maputla, payat, at walang malay.
Mabilis siyang lumapit, sinuri ang pulso. Mahina, pero buhay.
“HQ, need ambulance ASAP. Possible starvation or overdose,” sabi niya sa radyo.
Yakap-yakap ng bata ang binti niya, umiiyak.
“Si Mama po, sabi niya matutulog lang siya kasi wala na kaming makain.”
Pagtingin ni Daniel sa paligid, puro lata ng expired sardinas at boteng halos wala nang laman. Sa tabi ng banig, may mga laruan na gawa sa kahoy — halatang ginawan ng ina para aliwin ang anak sa gitna ng gutom.
Dumating ang ambulansya at dinala ang mag-ina sa ospital. Sanay si Daniel sa mga trahedya, pero ngayon, ramdam niya ang kirot sa puso. Sa isip niya, ilang pamilya pa kaya ang ganito—tahimik na nagugutom habang walang nakapapansin?
Pagkalipas ng dalawang araw, bumalik siya upang bisitahin ang mag-ina. Ang batang si RJ ay naglalaro ng laruan mula sa nurse, habang ang ina—si Liza—ay gising na, maputla ngunit buhay.
“Ma’am, ako po ‘yung pulis na nakakita sa anak ninyo,” sabi ni Daniel.
Tumulo ang luha ni Liza.
“Salamat po, sir. Akala ko po… hindi na kami gigising. Wala na po kaming makain, iniwan kami ng ama ni RJ. Ilang araw po kaming nagtiis.”
Tahimik lang si Daniel, ngunit sa loob niya, may apoy na nabuhay. Hindi siya papayag na matapos lang ito sa isang simpleng report.
Sa mga sumunod na araw, bumalik siya dala ang groceries, gatas, at mga damit mula sa community drive ng kanilang presinto. Tinulungan din niyang makapasok si Liza sa local shelter program, hanggang sa tuluyan itong nagkaroon ng trabaho sa isang laundry shop.
Isang hapon, habang inaabot ni Daniel ang kahon ng gatas, ngumiti si Liza.
“Hindi ko po alam kung paano ko kayo pasasalamatan.”
Ngumiti rin si Daniel.
“Alagaan mo lang si RJ. ‘Yan na ang pinakamagandang pasasalamat.”
Lumipas ang ilang buwan. Isang umaga, habang nagpapatrolya siya sa parehong highway, may maliit na boses na sumigaw:
“Tito Dan!”
Paglingon niya, si RJ iyon—malinis, nakangiti, at hawak ang kamay ng kanyang ina. Inabot ni RJ ang isang kahon ng chocolate milk.
“Para po sa inyo!”
Natawa si Daniel.
“Aba, ako naman ang binibigyan ngayon?”
Ngumiti si Liza.
“Gusto lang po naming bumawi. Dahil kung hindi dahil sa inyo, baka wala na kaming ganitong pagkakataon—ang mabuhay ulit.”
Habang umaalis ang mag-ina, sumilip si RJ sa likod ng kotse at kumaway.
“Bye, Tito Dan!”
Napangiti si Daniel, may luha sa mata.
At sa sandaling iyon, alam niyang hindi lang siya nagligtas ng buhay—nagbalik din siya ng pag-asa.