May kakaibang pakiramdam sa loob ng Flight EK 332 mula Dubai papuntang Maynila. Kahalo ng malamig na aircon ang amoy ng duty-free perfume, halimuyak ng bagong bili at mamahaling leather bags, at higit sa lahat—ang amoy ng pananabik ng mga nagbabalikbayan. Para kay Nita dela Cruz, kilala ng marami bilang “Aling Nita,” ang amoy na iyon ay mas mahalaga pa kaysa sa pinakamahal na pabango.
Dalawampu’t limang taon siyang hindi umuwing Pilipinas. Dalawampu’t limang Pasko, kaarawan, at mahahalagang okasyon ang nalampasan niya dahil sa trabaho sa ibang bansa. Ngayon, sa wakas, uuwi na siya for good—hinding-hindi na muling aalis.
Mahigpit ang hawak niya sa kupas na hand-carry bag na kasama niya sa maraming paglipad. Hindi lang mga pasalubong ang laman nito—naroon ang bigat ng sakripisyo, pagod, at pangarap na matagal na niyang iningatan para sa nag-iisa niyang anak, si Alex.
Pag-upo niya sa 15B, ngumiti siya nang bahagya. Window seat. Paborito niya. Pero agad napawi ang ngiti nang makita ang mag-asawang katabi niya—pormal ang suot, halatang may kaya, at masyadong elegante para maging palakaibigan. Hindi pa man nagsisimula ang biyahe, ramdam na niya ang malamig na tingin ng dalawa.
“Excuse me po,” magalang niyang wika.
Ngunit ang sagot ng babae ay isang tingin mula ulo hanggang paa at isang pilit na pag-usog. Para bang ayaw siyang madikitan.
Hindi nagsalita si Aling Nita, ngunit nang marinig niya ang bulong ng dalawa—mga insultong nakadirekta sa kanyang trabaho at hitsura—pakiramdam niya ay muli siyang bumalik sa mga panahong minamaliit siya sa bahay ng amo. Tinanggap niya ang lahat, dahil wala siyang ibang gusto kundi mabigyan ng magandang kinabukasan ang kanyang anak.
Habang umaangat ang eroplano, humawak siya sa upuan. “Ilang oras na lang… uuwi na ako,” bulong niya sa sarili.
Pero hindi natapos ang pangmamata ng mag-asawa. Sa meal service, may patutsada sila tungkol sa “polusyon daw sa hangin” habang nakatingin sa kanya, at pinagtawanan pa siya nang hindi agad mabuksan ang butter.
Isang tahimik na luha ang pumatak sa tray niya. Lahat ng sakit, pagod, at lungkot sa loob ng 25 taon ay tila nagbalik sa loob ng isang segundo.
Hanggang sa may narinig ang lahat.
“Good morning, this is your Captain speaking…”
Normal ang unang parte ng anunsyo. Pero nang magsalita ulit ang piloto, nagbago ang tono.
“I want to dedicate this flight to a very special passenger who sacrificed 25 years of her life for one dream: to give her son a better future.”
Tahimik ang buong cabin.
“That son… is me. And today, I have the honor of flying my mother home. Mrs. Nita dela Cruz, seated at 15B.”
Napatigil ang buong eroplano.
Ang mag-asawa, na kanina’y puno ng yabang, ay napatingin kay Aling Nita—na ngayon ay hawak ang bibig, naguguluhan, at tuluyan nang lumuluha.
Binuksan ang cockpit door.
Lumabas ang piloto—matangkad, gwapo, naka-uniporme—at naglakad patungo sa upuan ni Aling Nita.
Lumuhod siya sa harapan ng kanyang ina.
Hinawakan ang magaspang na kamay nito… at hinalikan.
“Welcome home, ‘Nay. Ako naman po ang bahala sa inyo.”
At doon na bumuhos ang luha ni Aling Nita. Sa wakas, natapos ang 25 taon ng pangungulila—sa mismong gitna ng eroplano, sa harap ng daan-daang saksi.
Mula sa likuran, isang pasahero ang pumalakpak. Sunod-sunod. Hanggang sa ang buong cabin ay napuno ng palakpakan at pag-iyak.
Ang mag-asawa ay halos hindi makatingin. Nang mag-sorry sila, ang sagot ni Aling Nita ay isang payapang ngiti. Walang galit, walang poot. Isang ngiting nagsasabing, “Hindi niyo ako nasira.”
Habang bumababa ang eroplano sa Maynila, alam niya:
Ang pag-uwi niya ay simula ng panibagong buhay.
At wala nang makakakuha niyon sa kanya.