Hapon sa Quezon City. Mahinang ambon ang bumubuhos habang nakatayo sa labas ng gusali si Mang Ernesto Ramos, 52 anyos, payat, at halatang pagod sa biyahe. Bitbit niya ang lumang envelope ng résumé, kupas at medyo nalukot, ngunit malinis ang damit at sapatos — malinaw na pinilit pa rin niyang magmukhang propesyonal.
Si Mang Ernesto ay dating chief mechanical engineer sa isang pabrika ng makina sa Laguna, ngunit limang taon na ang nakalilipas nang magsara ito. Mula noon, daan-daang aplikasyon na ang ipinadala niya, palaging iisa lang ang sagot:
“Pasensya na po, mas gusto namin ng mas batang aplikante.”
Ngayon, dala niya ang huling piraso ng pag-asa.
Ang Pagpapalayas
Pagpasok niya sa lobby ng Santos Industrial Corporation, sinalubong siya ng isang batang resepsiyonista. Tumango lang siya ng bahagya habang tinitingnan ang résumé.
— “Sir, sa totoo lang po, baka mahirapan kayo. Mas gusto po namin ng batang engineer, marunong sa CAD at 3D software,” wika ng dalaga, may bahagyang pagmamataas.
— “Ayos lang, hija. Subukan niyo lang po tanggapin,” sagot ni Mang Ernesto, mahinahon.
Ngunit napailing lang ang dalaga.
— “Sayang lang ‘yan, sir. Disqualified na po kayo.”
Tumango si Mang Ernesto, ngumiti, at mabagal na lumakad palabas. Sa labas, lumakas ang ulan, hawak ang résumé sa dibdib, parang huling piraso ng dangal.
Ang Pagkilala ng Direktor
Ilang sandali lang, bumukas ang elevator. Mula rito, lumabas si Michael Rivera, 30 anyos, batang direktor ng kumpanya. Nang makita ang anino ni Mang Ernesto, napahinto siya, lumaki ang mga mata at nanginginig:
— “Mang Ernesto… kayo po ba ‘yan?!”
Bago pa makapagsalita si Mang Ernesto, tumakbo si Michael at niyakap siya.
— “Hindi ako makapaniwala! Buhay pa pala kayo!”
Sa harap ng lahat, ang lobby ay tahimik.
— “Sir Michael…” mahina ni Mang Ernesto.
— “Ako ‘yung trainee ninyo labinlimang taon na ang nakalipas. ‘Yung muntik nang mamatay sa planta, kayo ang humila sa akin palabas!”
Nangilid ang luha sa mga mata ni Mang Ernesto, unti-unti niyang naalala ang batang iyon.
— “Ikaw pala ‘yon, Mike…”
Tumango si Michael, umiiyak.
— “Kung hindi dahil sa inyo, baka wala ako rito ngayon.”
Pagpapaalala ng Halaga ng Karanasan
Tumayo si Michael, tinignan ang resepsiyonista:
— “Ito ang taong nagturo sa akin ng disiplina at kahalagahan ng kaligtasan. Kung wala siya, hindi maiitatag ang kumpanya.”
Humarap siya kay Mang Ernesto:
— “Kung papayag kayo, gusto ko kayong gawing Technical Adviser ng kumpanya. Hindi dahil sa utang na loob, kundi dahil alam kong pinakamahusay pa rin kayo sa larangang ito.”
Hindi na napigilan ni Mang Ernesto ang emosyon.
— “Salamat, hijo… Akala ko tapos na lahat para sa akin.”
Ngumiti si Michael:
— “Hindi pa po. Kailangan namin ng mga taong may karanasan, may puso, at may dangal.”
Ang resepsiyonista, umiiyak, lumapit at humingi ng tawad.
— “Walang problema, hija. Ang mahalaga, natututo tayo,” sagot ni Mang Ernesto.
Epilogo
Mula noon, nakilala siya bilang Mang Ernesto Ramos – The Mentor of Santos Industrial. Ang taong minsang tinawag na “matanda at laos,” ngayon ay ugat ng karunungan at respeto sa kumpanya.
Sa isang karatula sa opisina ni Michael:
“Bawat kulubot at puting buhok ay patunay ng dedikasyon. Igalang natin ang mga nagturo sa atin, sapagkat kung wala sila — wala rin tayo.”
At mula noon, wala nang empleyado ang naglalait sa edad. Natutunan nilang rumespeto — dahil minsan, ang taong itinaboy mo… siya pala ang tunay na dahilan kung bakit ka naririto.