Si Mira ay dating asawa ni Adrian, isang lalaki na noong una’y sabik na sabik sa kanya, ngunit nagbago nang umunlad ang kanyang buhay. Sa simula, ang kanilang relasyon ay puno ng pangarap, tawanan, at simpleng hapunan sa murang karinderya.
Ngunit sa paglipas ng panahon, habang si Mira ay nanatiling simple at tahimik, unti-unti ring nagbago si Adrian—napamahal siya sa karangyaan at mga babaeng moderno at payat.
“Mira, kailangan kong aminin… hindi na kita mahal. Hindi kita maipagmamalaki. Ang asawa ng matagumpay na lalaki ay dapat maganda,” wika ni Adrian, malinaw ang pagmamataas.
Walang nasabi si Mira noon, tanging mga luha ang pumalit. Iyon na ang huling araw nila magkasama, umalis siya nang may dangal at pusong durog.
ANG IMBITASYON NA NAKAKAGULAT
Tatlong taon ang lumipas, nakatanggap si Mira ng isang wedding invitation. Nang mabasa niya ang pangalan, nanlamig siya.
“Mr. & Mrs. Adrian Santos invite you to witness their union…”
Inimbitahan siya ni Adrian sa sariling kasal, sa babaeng ipinalit sa kanya. Sa una, natawa siya sa gitna ng luha:
“Siguro gusto niyang pagtawanan ako ulit.”
Ngunit sa halip na iwasan, nagdesisyon siyang dumalo—ngayon, hindi na siya ang parehong babae noon.
ANG PAG-UNLAD NI MIRA
Sa araw ng kasal, sa marangyang ballroom, pumasok si Mira. Lahat ng mata ay napalingon. Ang babaeng dati’y tinawag na “mataba at walang karapatan sa ganda” ay ngayon eleganteng nakasuot ng simple ngunit classy na bestida.
Ngunit higit sa anyo, ang liwanag sa kanyang mga mata—kalmado, kumpiyansa, at puno ng kapayapaan—ang tunay na humanga sa lahat.
“Siya ba ‘yung ex-wife ni Adrian? Hindi ko siya nakilala,” sabi ng ilan sa mga bisita.
HARAPAN SA NAKARAAN
Nang makita siya ni Adrian at ang bagong bride niya, napatingin si Adrian, halatang naguluhan. Pilit siyang ngumiti at bumulong:
“Salamat sa pagpunta,”
Ngunit si Mira ay nanatiling kalmado. Nang marinig niya ang bulungan ng mga tao tungkol sa nakaraan nila, humakbang siya sa mikropono at nagsalita nang malinaw:
“Magandang gabi sa lahat. Ako po si Mira — oo, ako ang dating asawa ni Adrian.”
Tahimik ang lahat. Ngunit ipinagpatuloy niya:
“Noong una, akala ko ako ang talo. Akala ko pangit ako at walang halaga. Ngayon ko lang naintindihan—minsang kailangan mawala ang isang bagay para mahanap mo ang sarili mo.”
Tumingin siya kay Adrian at ngumiti:
“Salamat, Adrian. Kung hindi mo ako iniwan, hindi ko malalaman kung gaano ako kaganda kapag natutunan kong mahalin ang sarili ko.”
ANG PAGBANGON NI MIRA
Tahimik ang ballroom, ang bride ni Adrian ay napayuko, at ang groom ay hindi makatingin. Si Mira, tumalikod nang may dangal, at nagdagdag:
“Ang tunay na kagandahan ay hindi nasusukat sa katawan kundi sa pusong marunong magpatawad at magmahal muli.”
Pagkatapos ng kasal, umalis siya nang magaan ang loob. Sa taxi, may isang lalaki na ngumiti sa kanya:
“Miss, napakaganda ng sinabi mo kanina. Hindi lahat may tapang na gaya mo.”
Ngumiti siya:
“Hindi tapang ang kailangan, kundi kapayapaan.”
At sa araw na iyon, nagsimula ang panibagong kabanata ng kanyang buhay—malaya, payapa, at buo. Hindi na siya “ex-wife ni Adrian,” kundi si Mira, babaeng natutong tumayo, bumangon, at mahalin ang sarili.