Hindi kailanman nasilayan ni Layla ang mundo, ngunit ramdam niya ang lamig at kawalang-katarungan nito sa bawat tibok ng kanyang puso.
Ipinanganak siyang bulag sa isang pamilyang tanging panlabas na ganda ang sukatan ng halaga ng tao.
Ang kanyang dalawang kapatid ay parang mga diwata sa mata ng lipunan — magaganda, maririkit, at laging pinupuri.
Si Layla naman, itinatago sa dilim ng kanilang bahay, parang kahihiyan na ayaw ipakita sa mundo.
Madalas niyang marinig ang mga bulong ng ama niya: “Isang sumpa sa pamilya.”
Nang pumanaw ang kanyang ina, tuluyang nagbago ang lahat.
Ang dating mapagmahal na ama ay naging malupit at malamig. Hindi niya na tinatawag sa pangalan si Layla — tinutukoy na lang niya ito bilang “ang bulag.”
Hindi siya pinapasabay sa pagkain kapag may bisita, at kapag naroon siya, tila hangin lang siya sa paningin ng lahat.
Ang Kasal na Hindi Niya Pinili
Pagsapit ng ika-21 kaarawan ni Layla, isang umagang tahimik, biglang pumasok ang kanyang ama sa maliit niyang silid.
May dala itong punit na tela, at sa malamig na tinig ay nagsabi:
“Maghanda ka. Bukas, ikakasal ka.”
Natigilan si Layla.
“Kanino, Ama?” mahina niyang tanong.
“Sa isang pulubi,” mariing sagot ng lalaki. “Bulag ka, mahirap siya. Magkasundo kayong dalawa.”
Walang nagawa si Layla kundi umiyak nang tahimik.
Hindi siya binigyan ng pagkakataong tumutol.
Kinabukasan, sa harap ng ilang saksi, siya ay ipinakasal sa isang lalaking hindi man lang niya nakita o naipakilala nang maayos.
Itinulak siya ng ama patungo rito habang bulong ng mga tao ang pumuno sa paligid:
“Ang bulag at ang pulubi… bagay sila.”
Pagkatapos ng seremonya, iniabot sa kanya ng ama ang isang bag na may ilang damit, at malamig na winika:
“Simula ngayon, hindi na kita anak.”
At tuluyan siyang iniwan.
Ang Buhay Kasama ang Pulubi
Tahimik lang ang lalaking naging asawa niya.
Ang pangalan nito — Amir.
Pinamunuan siya nito patungo sa isang maliit na kubo sa gilid ng baryo. Mababa ang bubong, at amoy lupa at usok sa hangin.
“Hindi ito maganda,” wika ni Amir, “pero ligtas ka rito.”
Maingat siyang inalagaan ni Amir. Nilulutuan siya, ginagabayan sa paglalakad, at pinapatulog nang may dasal sa tabi.
Tuwing gabi, kinakausap siya ni Amir na para bang normal lang ang lahat — tungkol sa ulan, sa mga ibon, at sa mga pangarap na hindi kailangang makita para madama.
At sa unang pagkakataon sa kanyang buhay, naramdaman ni Layla na siya ay mahalaga.
Lumipas ang mga linggo, at tila nag-iba ang ihip ng hangin.
Ang kubo ay naging tahanan.
Ang tinig ni Amir ay naging musika sa kanyang puso.
Hanggang isang gabi, habang tinutulungan niya itong maghugas ng kamay, napagtanto niyang siya ay umiibig — hindi sa hitsura, kundi sa kabutihang naramdaman niya.
Ang Lihim na Bumago sa Lahat
Isang araw, pumunta si Layla sa pamilihan nang mag-isa.
Doon niya nakasalubong ang kanyang nakatatandang kapatid.
“Layla?” natigilan ito, bago tumawa ng mapanglait.
“Buhay ka pa pala! Paano ang buhay mo sa pulubi mong asawa?”
Ngunit bago siya umalis, may ibinulong ito na yumanig sa puso ni Layla:
“Hindi siya pulubi. Niloko ka niya.”
Kinagabihan, nang bumalik si Amir, harap-harapan siyang tinanong ni Layla:
“Sabihin mo sa akin ang totoo… sino ka talaga?”
Tahimik si Amir. Pagkatapos, dahan-dahan siyang lumuhod at hinawakan ang kamay ng asawa.
“Hindi ko na kayang itago. Layla, hindi ako pulubi.”
Huminga siya nang malalim bago nagpatuloy:
“Ako ang anak ng Emir.”
Parang tumigil ang oras.
Hindi makapaniwala si Layla.
“Ano? Bakit mo ako nilinlang?”
Ngumiti si Amir ng mapait.
“Dahil gusto kong may makakita sa akin, hindi sa titulo ko. Pagod na ako sa mga babaeng nagmamahal sa kapangyarihan. Ikaw lang ang tumingin sa akin ng walang takot, walang inaasahan. Ikaw ang nagbigay ng halaga sa kung sino talaga ako.”
Ang Katotohanang Hindi Nakikita ng mga Mata
Unti-unting bumalik ang luha sa mga mata ni Layla — hindi dahil sa galit, kundi sa labis na kabiguan at pag-ibig na pinagsama.
“Kung alam ko lang… sana hindi ako natakot.”
Ngumiti si Amir, hinaplos ang kanyang pisngi.
“Ngayon, hindi mo kailangang matakot. Dadalhin kita sa tahanan ko — hindi bilang isang bulag na babae, kundi bilang reyna ng puso ko.”
Nang makarating sila sa palasyo, sinalubong si Layla ng liwanag at mga tinig ng mga taong nagagalak.
Hindi niya makita, ngunit naramdaman niya ang init ng pagtanggap — isang bagay na hindi niya kailanman naranasan sa sarili niyang pamilya.
At sa sandaling iyon, naunawaan niya:
Ang tunay na kagandahan ay hindi nasusukat sa paningin, kundi sa pusong marunong magmahal kahit sa dilim.
Aral ng Kuwento
Minsan, ang mga bagay na itinuring nating sumpa ay sila ring daan para matagpuan natin ang biyayang matagal nang nakalaan.
Dahil ang tunay na pag-ibig — hindi kailanman nangangailangan ng paningin upang makita, sapagkat ito ay nakikita lamang ng puso.