Amoy antiseptiko ang hangin, malamig at metaliko, habang tumitibok nang mabilis ang monitor sa tabi ng kama. Dito nakahiga ang anak ko, si Emily, labing-limang taong gulang, na patuloy na lumalaban para mabuhay. Dalawang araw na akong walang tulog, hawak ang kanyang maliit na kamay, takot na baka sa isang kisapmata, mawala ang huling hininga niya.
Biglang bumukas ang pinto nang malakas.
“Charlotte!” sigaw ng kapatid kong si Valerie, may halong pangungutya. Kasunod niya, pumasok ang aming ina, si Eleanor, may bitbit na mamahaling bag na parang suwerte sa kanyang mga kamay.
“Anong ginagawa niyo rito?” tanong ko, kinuyom ang kamao.
Ngumiti si Valerie na may halong pag-aasar.
“Kailangan namin ng ₤25,000. Mag-e-Europe trip kami. Dapat may parte rin kami sa mana ng Papa, ‘di ba?”
Napasinghap ako. “Ang anak kong nakikipaglaban para mabuhay, tapos pera para sa bakasyon ang iniisip niyo?”
“‘Wag mo akong dramahan, Charlotte,” malamig na wika ng aming ina. “Ikaw ang bida lagi. May pera ka para sa batang ‘yan, pero wala kang maibigay sa sarili mong dugo? Nakakahiya.”
May kung anong sumabog sa loob ko. Tumayo ako, nanginginig sa galit.
“Lumabas kayo!” sigaw ko.
Ngunit huli na.
Bago ko pa maabot ang bell, mabilis na hinila ni Mama ang oxygen mask ni Emily mula sa mukha ng bata. Tumunog ang alarma. Nanginig si Emily, humihingal, umiiyak.
“Mama! Ano bang ginagawa mo?!” sigaw ko, tinutulak siya palayo.
“Hindi naman talaga siya mamamatay!” sigaw ni Valerie. “Gawa-gawa mo lang ‘to para hindi mo kami bigyan ng pera!”
Sinampal pa siya ni Mama—isang hampas na umalingawngaw sa buong silid.
Hindi ko na inisip ang iba pa. Pinindot ko ang emergency button nang paulit-ulit, itinulak si Mama hanggang matumba kay Valerie. Dagsa ang mga doktor at guwardiya; kinaladkad palabas ang dalawa, nagbubulalas ng mura at pagbabanta.
Habang pinagmamasdan ko silang lumalayo, malinaw sa akin: alam ko ang isang lihim na hindi nila alam.
Dalawang araw matapos ang insidente, binuksan ko ang lumang opisina ni Papa. Sa ilalim ng desk, natagpuan ko ang isang lumang maleta. Nasa loob ang mga sulat, litrato, at birth certificate—ng kapatid kong si Valerie.
Ipinapakita ng dokumento na hindi si Papa ang ama ni Valerie. Anak siya ng dating kasosyo ng Mama, si Jeremy Hughes, pitong taon bago makilala ni Papa si Mama. Alam ito ni Papa, ngunit pinili niyang manatiling tahimik at alagaan pa rin si Valerie.
Kinagabihan, ipinatawag ko sila. Dumating silang may kayabangan.
“Handa ka na bang pirmahan ang tseke?” tanong ni Valerie.
Tahimik kong inilapag ang birth certificate sa mesa.
Namutla si Mama. Natigilan si Valerie.
“Ano ‘to?” bulalas niya.
“Ang katotohanan,” sagot ko. “Hindi ka anak ni Papa. Anak ka ni Jeremy Hughes. Kung lalapit pa kayo kay Emily o sa akin, malalaman ng buong mundo ang totoo.”
Ipinakita ko ang mga litrato, liham, at bank records. Nanghina si Mama. Natigilan si Valerie, nanginginig.
“Umalis kayo—ngayon din. Kung hindi, bukas nasa pahayagan na ito.”
Lumayas silang parehong talunan.
Ngunit kinagabihan, bumalik si Valerie bitbit ang galit. Bandang hatinggabi, nagising ako sa tunog ng basag na salamin at amoy ng gasolina. Nagliyab ang kurtina.
“Mama! Apoy!” sigaw ni Emily.
Hinablot ko siya at binalot sa kumot. Sa labas ng bintana, nakita ko si Valerie, nakatawa habang sinisilaban ang bahay.
“Sinira mo ang buhay ko, Charlotte! Kung wala ako, wala ka rin!”
Narinig ko ang mga sirena. Tumakbo siya bago dumating ang mga bumbero.
Nasunog ang bahay, ngunit nakaligtas kami.
Dalawang araw makalipas, natagpuan ang Valerie sa isang motel, umiiyak at lasing. Inamin niya ang lahat—sunog, pananakit kay Emily, at pagbabanta.
Naaresto rin si Mama, kasong pandaraya at pandukot ng buwis—lahat nakasaad sa mga file ni Papa.
Sa korte, habang dinadala ang dalawa, hinawakan ko ang kamay ni Emily. Ang hatol: guilty sa lahat ng kaso.
Pagkatapos ng paglilitis, ibinigay sa akin ang isang sobre mula kay Papa:
“Mahal kong Catherine, darating ang araw na masasaktan ka sa katotohanan, pero iyon din ang magpapalaya sa iyo. Protektahan mo si Emily, at huwag mong hayaang patayin ng dilim nila ang iyong liwanag. —Papa.”
Umiyak ako—hindi sa sakit, kundi sa kalayaan.
Lumipat kami ni Emily sa isang tahimik na baybayin sa Cornwall. Unti-unti siyang gumaling. Nawala ang bahay, ngunit natapos ang sumpa ng kalupitan.
At tuwing gabi, inuulit ko sa isip ang salita ni Papa:
“Ang pag-ibig, kapag pinrotektahan nang buong tapang, ay mas matibay kaysa sa anumang sikreto… o apoy.”