Sa pagitan ng mahina at kalmadong tunog ng baby monitor at ng maingat na paglalakad ng aming golden retriever na si “Max,” tahimik ang aming bahay. Mula nang ipanganak si Baby Lia, si Max ang naging anino niya—laging nasa tabi ng kuna, parang isang tapat na sundalo.
Kaya’t nang bumalik ako sa trabaho at kumuha kami ng yaya na si Alma—isang tahimik, magalang, at mukhang maasahan na babae—kampante ako.
Ngunit isang linggo matapos siyang magsimula, may napansin akong kakaiba. Tuwing lalapit si Alma kay Lia, nag-iiba ang ugali ni Max. Nagsisimula siyang humarang, ikinikiskis ang kanyang katawan sa pagitan ng yaya at ng kuna, at nagpapalabas ng mahina ngunit mababang ungol.
“Max! Stop that!” sigaw ko minsan, habang pinapakalma ang aso. Ngunit tumingin lang ito sa akin na parang may gustong iparating.
“Ma’am, baka po hindi lang sanay sa akin,” mahinhing sabi ni Alma. Ngumiti ako at nagbigay ng tiyansa, ngunit hindi ito pag-uugali ni Max. Matalino siya, mabait, at kailanman ay hindi nagpakita ng galit—maliban kay Alma.
Isang gabi, tumindi ang sitwasyon. Narinig ko ang mahinang iyak ni Lia at ang tila tahol ng galit ni Max. Taranta akong tumakbo sa kwarto.
Nakita ko si Max na nakatayo sa pagitan ni Alma at ni Lia, nakahanda sa pagsugod. Si Alma naman, nanginginig, nagtatakip ng kamay.
“Ma’am! Sinugod ako ng aso n’yo!” halos umiiyak niyang sigaw.
May kung anong kutob akong bumabagabag. Hindi ito normal. Hindi lang ito “protective.” Parang may mali.
Kaya isang gabi, nang tulog na ang lahat, binuksan ko ang security footage sa baby monitor app namin. Nag-scroll ako pabalik sa nakaraang gabi.
At doon tumigil ang tibok ng puso ko.
Sa video, pumasok si Alma sa kwarto bandang alas-dos ng madaling araw. Tahimik, mabagal, at nakatingin sa paligid na parang siguradong walang nakakakita. Lumapit siya sa kuna, at sa halip na ayusin ang kumot—bigla niyang tinapik nang malakas ang likod ng bata.
“Tumahimik ka nga! Huwag kang iyak nang iyak!” bulong niya, may halong inis at galit.
Doon biglang tumalon si Max mula sa gilid ng kama. Umungol, humarang, at halos kinagat si Alma habang tinatakpan ng katawan niya si Lia. Ang aso ay hindi agresibo; siya ang tanging nagtatanggol.
Nanlambot ako sa upuan. Napanood ko ang katotohanan: ang asong akala ko’y nagiging problema—siya pala ang aming tagapagtanggol.
Kinabukasan, tahimik kong kinausap si Alma at pinakita ang footage. Pinaalis ko siya.
Pagkaalis niya, lumapit ako kay Max, na nakahiga lang sa tabi ni Lia, nakatingin sa akin na parang hinihintay kung galit pa ba ako sa kanya.
Lumuhod ako at niyakap siya nang mahigpit, umiiyak.
“Thank you, Max,” bulong ko. “Ikaw ang tunay naming tagapagtanggol.”
Mula noon, mas lalo pa naming minahal si Max. Ang mga camera ay nakakita ng katotohanan—pero si Max, nakita na niya iyon matagal na.
Ang pinakamatapat na tagapagtanggol ay hindi ang may salita—kundi ang may pusong handang magmahal nang tahimik at may instinct na mas tumpak pa kaysa sa teknolohiya.