Isang Bilyonaryong Ama, Isang Sanggol na Walang Tulog, at Isang Sandaling Nagbago ng Lahat
Tahimik at marangya ang mansyon ng mga De Vries—isang tahanang puno ng marmol, mamahaling chandelier, at malamig na katahimikan. Dito nagsimula ang bagong trabaho ni Elena Cruz, isang kasambahay na sanay sa mga tahanan ng mayayaman. Ngunit iba ang bahay na ito. Masyadong perpekto. Masyadong walang buhay.
Ang kanyang tungkulin ay malinaw: maglinis, tumulong sa kusina, at sumunod sa utos ng punong kasambahay. Ang sanggol ng may-ari, si Baby Amelia, ay may sariling mga yaya at halos hindi nakikita ni Elena—hanggang sa isang gabi ng walang tigil na pag-iyak ang nagbago ng lahat.
Nang gabing iyon, humahapdi na ang hangin sa paulit-ulit na iyak ng bata. Wala ni isa sa mga yaya ang makapagpatigil dito. At kahit sinabihan siyang huwag makialam, hindi nakatiis si Elena. Pumasok siya sa nursery, at tumambad ang batang nanginginig sa kuna, namumula ang mukha, at hinahabol ang hininga sa pag-iyak.
Maingat niyang binuhat si Amelia. “Shhh… tahan na, anak,” mahinang wika niya, parang likas sa kanya ang tono ng isang ina. Pinahiran niya ng panyo ang luha ng bata, at dahan-dahang inindayog sa kanyang mga bisig. Ilang sandali lang, huminto ang pag-iyak. Tumigil ang mundo.
Ngunit bago pa siya makahinga nang maluwag, isang matigas na boses ang nagpasigaw sa kanya.
“Ano’ng ginagawa mo sa anak ko?!”
Nang lingunin niya, nandoon si Alexander De Vries, ang ama ng bata—isang bilyonaryong kilala sa negosyo, at sa pagiging malamig na parang bakal. Nakatayo ito sa pintuan, bakas sa mukha ang galit at pagkalito.
“Hindi mo dapat hinahawakan siya!” sigaw nito. “Kasambahay ka, hindi ina!”
Nanginig si Elena, ngunit hindi siya umatras. “Sir, umiiyak siya buong gabi. Hindi na siya makahinga sa pag-iyak. Kailangan niya lang po ng yakap.”
“Hindi mo alam ang sinasabi mo!” singhal ni Alexander. Kinuha niya ang bata mula sa kanyang mga bisig, ngunit biglang muling umiyak si Amelia—mas malakas, mas desperado.
Napalunok si Alexander, hindi alam ang gagawin. “Tahimik, Amelia… narito si Daddy…” Ngunit habang lalong umiiyak ang bata, nakita niyang nakatitig si Elena, nananatiling kalmado.
“Ibalik n’yo siya sa akin, Sir,” sabi ni Elena, marahan pero matatag. “Hindi po siya natatakot sa gabi. Natatakot siya sa lamig.”
Matagal silang nagtitigan. Sa unang pagkakataon, nagduda si Alexander sa sarili. Dahan-dahan niyang ibinalik si Amelia sa mga bisig ni Elena. Sa loob lamang ng ilang segundo, tumigil ang pag-iyak ng sanggol. Tahimik. Payapa.
Parang may humaplos sa puso ni Alexander.
Kinabukasan, hindi na niya nagawang tingnan si Elena nang diretso sa mata. Habang nag-aalmusal siya, pinagmamasdan niyang dumadaan ito, buhat si Amelia na nakangiti. Sa loob ng maraming taon, ngayon lang niya nakita ang anak na ngumiti.
Kinagabihan, kumatok siya sa nursery. Hindi para manaway—kundi para magpasalamat.
“Elena,” mahina niyang sabi, “humihingi ako ng tawad… sa mga salitang binitiwan ko kagabi.”
Tumingin si Elena, may pag-aalangan. “Wala po iyon, Sir. Sanay po akong masigawan.”
“Hindi. Mali iyon,” sagot ni Alexander. “Hindi mo siya kasambahay lang. Sa mga braso mo lang siya nakakatulog. Sa totoo lang… ikaw lang ang nagbigay ng init dito sa bahay.”
Hindi agad nakasagot si Elena. Ngunit nang magising si Amelia at mag-abot ng kamay sa kanya, tinigilan nila ang pag-uusap. Sa katahimikan, sabay silang tumingin sa sanggol—na ngayon ay payapang natutulog, may maliit na ngiti sa labi.
At sa unang pagkakataon, naramdaman ni Alexander ang isang bagay na matagal nang nawala sa kanya: kapayapaan.
Mula noon, hindi na siya basta bilyonaryo. Isa na siyang ama.
At para kay Elena, hindi na siya basta kasambahay—kundi isang babae na nagbigay-buhay muli sa isang pusong matagal nang nagyeyelo.