Sa kabila ng abalang buhay sa Maynila, may mga kwento ng kabutihan na madalas ay hindi napapansin. Isa na rito ang kwento ni Benjo, isang pitong taong gulang na batang palaboy. Sa kabila ng kanyang kalagayan, hindi nawawala ang kanyang pag-asa at kabutihan.
Araw-araw, naglalakad siya sa mga kalsada, bitbit ang isang lumang lata ng gatas na ginawang alkansya, nagtitinda ng basahan. Sa murang edad, natutunan na ni Benjo ang halaga ng paghihirap at pagpapakumbaba. Higit sa lahat, ang kabutihan na matagpuan sa bawat araw.
Isang araw, sa gitna ng plaza, nagtagpo ang landas nila ni Don Ernesto, isang kilalang milyonaryo at may-ari ng ilang gusali at negosyo sa Maynila. Kilalang-kilala siya sa kanyang kayamanan, ngunit mas kilala sa kanyang kasungitan at kakuriputan. Walang may lakas-loob na lumapit sa kanya dahil sa kanyang malamig na personalidad at matalim na pananalita.
Habang abala si Benjo sa pagwawalis, aksidenteng nabangga niya si Don Ernesto. Nagalit si Don Ernesto at sinabihan si Benjo ng masasakit na salita. Ngunit sa kabila ng matinding kahihiyan, nanatili si Benjo. Yumuko siya at isa-isang pinulot ang mga barya. Hindi siya nagalit, sa halip, sinabihan niya si Don Ernesto, “Hindi ko po sinasadya, sorry po talaga. Kung gusto niyo po, lilinisin ko pa ulit.”
Ang kabutihang-loob na ito ni Benjo ay tila isang malaking insulto sa pagiging mayaman ni Don Ernesto. Maraming pagkakataon na muling nagkasalubong ang dalawa, pero sa bawat pagkakataon, lalo lamang nagiging mainit ang ulo ni Don Ernesto.
Sa kabilang panig ng mundo, sa malaking bahay ni Don Ernesto, unti-unting lumabas ang isang matinding suliranin. Ang dating malusog at malakas na milyonaryo ay nagsimulang makaranas ng kakaibang karamdaman. Madalas siyang nakakaramdam ng pananakit ng ulo, pagkahilo, at panlalata. Hindi niya ito ipinapakita sa iba, ngunit ang kanyang mga anak at kasambahay ay nakakaramdam ng pagbabago.
Ilang beses siyang pinilit ng kanyang mga anak na magpatingin sa doktor, ngunit matigas siyang tumatanggi. “Hindi ako mahina. Malakas pa ako sa kalabaw. Trabaho lang ‘yan,” paliwanag niya. Ngunit sa kabila ng kanyang yabang, ramdam niya ang takot sa kanyang katawan. Hindi niya alam na ang bawat pagtanggi ay unti-unting nagdadala sa kanya sa bingit ng kamatayan.
Isang araw, habang dumadalo si Don Ernesto sa isang pagtitipon sa parke, bigla siyang bumagsak sa sementadong daan. Nagkaroon ng kaguluhan. Ang mga tao ay nag-umpukan, ngunit walang naglakas-loob na tulungan siya. Ang kanyang anak, si Marco, ay umiiyak at sumisigaw ng tulong, ngunit tanging ang mga security personnel at ambulansya ang kanyang naging kaagapay.
Sa gitna ng kaguluhan, naroon si Benjo. Narinig niya ang mga sigawan at walang pag-aalinlangang sumugod siya sa pinangyarihan. “Benjo, may bumagsak daw na matanda!” sabi ni Rosalie, isa sa mga kaibigan niya.
Nang makita niya si Don Ernesto na nakahandusay at walang malay, ang dating pang-aalipusta at panlalait ay nawala. Ang kabutihang-loob na ipinakita ni Benjo ay naging daan upang muling magbukas ang puso ni Don Ernesto. Ang kwentong ito ay isang patunay na ang kabutihan ay may kapangyarihang magbago ng buhay at magpagaling ng sugatang puso.