Mainit sa umaga, basa sa hapon—ganito ang buhay ni Randy, delivery rider sa Quezon City. Araw-araw, sumasakay siya sa kanyang lumang motorsiklo, dumaraan sa trapiko, ulan, at araw, para lang may maipadala sa kanyang pamilya sa probinsya.
Isang hapon, biglang bumuhos ang malakas na ulan habang nagde-deliver siya sa E. Rodriguez. Sa tabi ng kalsada, napansin niya ang isang batang lalaki, basa at nanginginig, may hawak na basket ng prutas. Ang mga dalandan at saging ay nagkalat sa kalsada.
“Kuya… kahit isa lang po…” pakiusap ng bata, nangingiti at nanginginig.
Marami ang umiwas, pero hindi si Randy. Nilapag niya ang motor at nilapitan ang bata. “Dito ka na sa gilid, malakas ang ulan. Baka masagasaan ka pa.”
Ngumiti ang bata. “Kailangan ko lang po makabenta kahit konti… gutom na po si Mama.”
Tinanggal ni Randy ang basang jacket niya at isinubo sa bata. Tinulungan niyang ayusin ang mga prutas.
“Magkano lahat ito?” tanong niya.
“Isandaan po, Kuya.”
Inabot ni Randy ang manipis niyang wallet. “Sige, bibilhin ko lahat. Umuwi ka na, ha?”
“Salamat po, Kuya! Pangalan ko po si Noel.”
Ngumiti si Randy, isinakay ang basket sa motor, at nagpatuloy sa trabaho—basa at gutom, pero magaan ang loob.
Kinabukasan, pagdating niya sa opisina ng kumpanyang madalas umorder ng pagkain—malaking building na may logo ng “Luna Holdings, Inc.”—hinanap siya ng guard.
“Pre, hinahanap ka sa loob. Sabi ng boss, gusto kang makausap.”
Kinabahan si Randy, ngunit pumasok siya. Sa loob, nakita niya ang batang kahapon—si Noel—kasama ang isang lalaking nasa late 40s, naka-barong.
“Kuya Randy!” sigaw ni Noel at tumakbo, niyakap siya.
Nagulat si Randy sa lalaki.
“Ako po si Mr. Luna, ama ni Noel,” sabi nito. “Kahapon, lumabas siya nang palihim para magbenta ng prutas. Sinundan namin ang CCTV at nakita namin kung paano mo siya tinulungan, kahit basang-basa at pagod ka.”
“Sir, maliit na bagay lang po iyon,” sabi ni Randy. “Kawawa naman bata, hindi puwede pababayaan.”
Ngumiti si Mr. Luna. “Hindi iyon maliit. Ang ginawa mo ay kabutihang bihira na ngayon. Ito ay pasasalamat at higit pa—gusto kitang bigyan ng oportunidad. Kailangan namin ng logistics supervisor sa kumpanya. Nakita ko ang sipag at puso mo.”
Halos hindi makapaniwala si Randy. “Ako po? Supervisor?”
“Oo. Hindi dahil sa credentials mo, kundi dahil sa puso mo. Ang taong marunong tumulong kahit walang kapalit—’yon ang kailangan namin.”
Naluha si Randy. Naalala niya ang ulan, ang batang nanginginig, at ang gutom na ramdam niya noon. Ngayon, nakasuot siya ng bagong polo, may bagong trabaho, at higit sa lahat—may bagong pag-asa.
“Maraming salamat po, Sir. Hindi ko po malilimutan ito.”
Ngumiti si Noel. “Kuya Randy, sabi ko na po sa Papa ko, mabait ka. Kaya ngayon, best friends na tayo!”
Sa labas ng bintana, umulan muli. Pero sa puso ni Randy, hindi iyon ulan—kundi biyaya.