Walong taon kaming mag-asawa ni Adrian. Sa mata ng iba, siya ang perpektong asawa—matalino, maayos magsalita, laging may dalang bulaklak tuwing anibersaryo. Sa totoo lang, kung may parangal para sa “ideal husband,” malamang pangalan niya ang nasa unahan. Pero ang hindi alam ng lahat, ang mga ngiti naming mag-asawa ay matagal nang pilit.
Nang ma-promote siya bilang assistant director ng kumpanya nila, nagsimula ang mga “business trips” na parang di na natatapos. Madalas siyang umuwing gabi na, at sa bawat yakap niya ay may kasamang amoy ng pabango na hindi akin.
Una, nagbingi-bingihan ako. “Pagod lang siguro siya,” bulong ko sa sarili.
Pero isang gabi, habang nililipat ko ang mga file sa kanyang telepono, may mensaheng bumungad sa akin:
“Matulog ka na, bukas ako naman ang gagawa ng kape mo.”
“Awww, sabik na akong makita ka ulit.”
Ang sender: Clara — ang sekretarya niyang bagong hire. Bata, maamo, at laging magalang tuwing napapadaan ako sa opisina. Akala ko inosente. Pero mali pala ako.
Hindi ako nag-eskandalo. Imbes, sinimulan kong tipunin ang mga ebidensya—mga screenshot, resibo ng hotel, at litrato nilang magkasama. Alam kong sapat iyon para sa korte. Pero hindi ko pinili ang away. Pinili kong maghintay.
Hanggang isang gabi, habang nag-aayos siya ng mga dokumento sa study, marahan kong sinabi:
“Adrian, gusto kong marinig ang totoo. May iba ka ba?”
Tahimik. Iwas siya ng tingin. Pagkaraan ng ilang segundo, sumagot siya na parang may ginawang kasunduan sa sarili:
“Siguro… hanggang dito na lang tayo, Mia. Hindi ko na nararamdaman ‘yung dati. Gusto kong maging totoo sa ating dalawa.”
Ngumiti ako ng mapait.
“Si Clara ba?”
Natawa siya nang mahina, parang napahiya.
“Alam mo pala. Oo… Bata pa siya, masigla. Ayoko nang lokohin ka. Bibigyan kita ng ₱1.2 milyon, para makapagsimula ka ulit. Gusto kong maging maayos tayo.”
Parang tinataya niya ang halaga ng walong taon namin.
Tinignan ko siya nang diretso.
“₱1.2 milyon?”
Ngumiti ako.
“Sulit na sulit ‘yan.”
Para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Sa labas, naghihintay si Clara sa kotse, nakangiti, akala niya tagumpay na. Pinirmahan ko ang mga papeles ng diborsyo nang walang luha, at lumabas silang masaya. Hindi nila alam, iyon pa lang ang simula ng kwento.
Tatlong buwan bago pa iyon, natuklasan kong si Clara ang may hawak ng ilang proyekto ng kumpanya ni Adrian. Sa tulong ng kaibigan kong accountant doon, nalaman kong may mga “advance payment” siyang kinukuha sa ilalim ng pekeng supplier. Tahimik kong tinago ang lahat—resibo, transaksyon, video ng pirma.
Nang ma-finalize ang diborsyo, ipinadala ko ang buong dokumento sa Board of Directors. Walang pangalan, walang note—puro ebidensya lang.
Pagkalipas ng isang linggo, sumabog ang balita. Na-suspend si Clara sa kasong embezzlement. Ang mas masakit, lahat ng approval galing mismo kay Adrian. Tatlong milyon mahigit ang nawawala. Si Clara, biglang naglaho—dala ang pera at ang tiwala niya.
Isang hapon, kumatok siya sa bahay ko. Payat, namumutla, halos di ko makilala.
“Mia… alam kong ikaw ‘yon. Bakit hindi mo ako sinabihan?”
Ngumiti lang ako.
“Sinabihan kita, Adrian. Pero mas pinili mong pakinggan ang puso mo kaysa ang katotohanan. Binayaran mo ako ng ₱1.2 milyon para umalis. Pero ngayon, tingin mo ba sapat pa rin ‘yon?”
Wala siyang nasagot. Tahimik lang siyang tumingin, at sa unang pagkakataon, nakita kong wala nang yabang sa mga mata niya—puro pagsisisi lang.
Ilang buwan makalipas, narinig kong na-demote siya at kailangang magbayad ng danyos sa kumpanya. Ako? Binuksan ko ang maliit kong coffee shop. Tahimik, simple, pero akin.
Minsan, dumadaan siya sa harap ng café, nakatitig lang. Hindi pumapasok, hindi rin ako lumalapit. Tapos na kami.
At sa tuwing naiisip ko, hindi na ako nasasaktan.
Dahil minsan, ang pinakamagandang paghihiganti ay ang pagbangon nang may ngiti—at ang ipakitang hindi pera, kundi katahimikan, ang tunay na panalo.