Tahimik ang bahay tuwing umaga. Ang tanging maririnig mo ay ang mahinang tunog ng baby monitor mula sa silid ni Baby Lia, at ang marahang yapak ng aming golden retriever na si Max — laging nasa tabi ng kuna, parang sundalong nagbabantay.
Simula nang ipanganak si Lia, hindi na siya iniwan ni Max. Kahit kumakain kami o natutulog, nasa tabi pa rin niya ito. Kaya nang bumalik ako sa trabaho matapos ang ilang buwang maternity leave, kampante akong iniwan si Lia sa aming bagong yaya — si Alma. Tahimik, magalang, at maasahan sa unang tingin.
Pero isang linggo pa lang, may napansin akong kakaiba.
Tuwing lalapit si Alma kay Lia, nag-iiba ang ugali ni Max. Tumatayo ito, nakatitig, at minsan pa’y mababang umuungol na para bang nagbabanta.
“Max! Tama na!” saway ko minsan habang sinusubukang pakalmahin ang aso. Pero imbes na tumigil, tumingin lang ito sa akin — matalim ang mga mata, parang may gustong ipahiwatig.
“Ma’am, baka po hindi lang siya sanay sa akin,” mahina’t mahinhing sabi ni Alma.
Ngumiti ako. “Oo nga siguro. Bigyan lang natin siya ng oras.”
Lumipas ang mga araw, pero lalo lang naging matindi ang kilos ni Max.
Isang gabi, habang naghuhugas ako ng plato, narinig ko ang iyak ni Lia — kasunod ang tahol na puno ng galit. Agad akong tumakbo sa kwarto.
Pagdating ko roon, nakita kong nakaharang si Max sa harap ni Alma, habang ang yaya ay halos mapasigaw sa takot.
“Ma’am! Sinugod ako ng aso n’yo!” halos umiiyak niyang sigaw.
Kinuha ko agad si Lia at pinakalma si Max.
“Baka nagulat lang siya,” sabi ko, kahit may kung anong kaba sa dibdib ko.
Pero sa loob-loob ko, alam kong may mali.
Kaya nang gabing iyon, habang tulog na ang lahat, binuksan ko ang security footage mula sa baby monitor. Pinanood ko ang mga video ng mga nakaraang gabi — at doon tumigil ang mundo ko.
Sa recording, makikita si Alma na dahan-dahang pumapasok sa kwarto ni Lia bandang alas-dos ng madaling araw.
Tahimik. Maingat. Parang sinisiguro niyang walang nakakakita.
Lumapit siya sa kuna, at sa halip na ayusin ang kumot ng bata — bigla niyang sinampal ang unan sa tabi ni Lia.
“Tumigil ka nga! Ang ingay-ingay mo!”
Bulong niya iyon, pero halata ang inis sa mukha niya.
Pagkatapos, marahas niyang tinapik ang likod ni Lia habang umiiyak ito.
At sa mismong sandaling iyon — tumalon si Max mula sa gilid ng kama, umungol, at humarang sa pagitan nila.
Tinutulak niya palayo si Alma, habang tinatakpan ng katawan niya si Lia.
Nanlamig ako. Napaupo ako sa sahig habang tumutulo ang luha ko.
Ang asong akala ko’y nagiging agresibo — siya pala ang tunay na nagpoprotekta.
Kinabukasan, kinausap ko si Alma. Tahimik. Diretso.
“Alma,” sabi ko, “napanood ko ang ginawa mo sa anak ko.”
Nanginginig siya. “Ma’am, pagod lang po ako noon! Hindi ko na po uulitin!”
“Walang pagod na makakapagpaliwanag sa pananakit ng sanggol.”
At doon ko siya pinaalis.
Pag-alis ni Alma, lumapit ako kay Max. Nakahiga siya sa tabi ni Lia, kalmado, parang alam niyang ligtas na muli ang bata. Lumuhod ako at niyakap siya nang mahigpit.
“Salamat, Max,” bulong ko. “Kung hindi dahil sa’yo, hindi ko malalaman ang totoo.”
Mula noon, mas lalo naming minahal si Max. Binigyan namin siya ng bagong kama, masasarap na pagkain, at araw-araw na lakad sa parke. Pero higit sa lahat, binigyan namin siya ng respeto — bilang tagapagbantay, kaibigan, at miyembro ng pamilya.
Isang gabi, habang pinapatulog ko si Lia, nakita ko si Max na nakahiga malapit sa kuna, nakamasid pa rin.
Tinapik ko siya. “Okay na, Max. Safe na si baby.”
At tila ba naintindihan niya, dahil lumapit siya, idinantay ang ulo sa paa ko, at pumikit nang mahimbing.
Minsan, hindi mo kailangang marinig ang katotohanan para maniwala.
Dahil may mga nilalang — tulad ni Max — na nakikita at nararamdaman ang mga bagay na hindi kayang makita ng tao.