Si Lucas Ramirez, 28 taong gulang, ay matagal nang nangangarap magkaroon ng matatag na trabaho. Sa wakas, matapos ang buwan ng mga tanggihan at paulit-ulit na pag-aapply, nakatanggap siya ng tawag mula sa isang kilalang kompanya sa Ortigas.
“Ito na ‘to,” sabi niya habang inaayos ang kanyang lumang polo sa harap ng salamin. “Kahit luma, basta malinis, sapat na.”
Lumabas siya nang maaga, bitbit ang brown envelope na puno ng pangarap. Habang nakasakay sa bus, paulit-ulit niyang binabasa sa cellphone ang mga “possible interview questions.”
“Where do you see yourself in five years?”
“What makes you different from others?”
Napangiti siya. “Ang sagot ko d’yan,” bulong niya, “hindi ako basta sumusuko.”
ANG DI INAASAHANG PANGYAYARI
Malapit na siya sa gusali nang biglang bumuhos ang ulan—malakas, tila sinasadyang hadlangan siya ng tadhana.
Tumakbo siya papunta sa waiting shed, basang-basa, habang nag-aayos ng dala.
Sa di kalayuan, may nakita siyang isang babaeng naglalakad, yakap ang tiyan, at may dalang maliit na bag. Kita niya sa mukha nito ang sakit at takot.
“Miss, okay ka lang?” tanong niya habang nilapitan ito.
“Kuya… parang… manganganak na ako…”
Nagpanic si Lucas. Walang taxi, walang makalapit, tanging ulan at kaba ang kasama niya. Agad niyang tinawag ang isang tricycle na dumaraan.
“Manong, ospital! Bilisan n’yo po, emergency!”
Sa biyahe, hawak niya ang kamay ng babae, basang-basa ngunit kalmado.
“Kapit lang, nandito ako. Malapit na tayo.”
Pagdating nila sa ospital, agad dinala ng mga nurse ang babae. Naiwan si Lucas sa labas ng ER, pawisan, gutom, at nangangatog sa lamig.
Pagkalipas ng isang oras, lumabas ang isang nurse.
“Sir, safe po ang mag-ina. Kung hindi niyo sila naihatid agad, baka iba ang nangyari. Salamat sa tulong ninyo.”
Napahinga nang malalim si Lucas. Ngunit nang tumingin siya sa orasan—alas-dose na. Ang interview niya ay alas-nwebe.
Tahimik siyang ngumiti.
“Siguro… mas kailangan ako dito kaysa sa trabaho.”
At umalis siya nang hindi man lang ipinakilala ang sarili.
ANG DI INAASAHANG PAGBABALIK NG TADHANA
Makalipas ang tatlong araw, nakaupo si Lucas sa maliit nilang apartment, nagbibilang ng barya para sa pamasahe. Naisip niyang magsimula ulit sa paghahanap.
Biglang nag-vibrate ang cellphone niya.
Message: “Mr. Ramirez, this is from A.G. Corporation. The HR Department would like to reschedule your interview. Please report tomorrow at 9:00 AM.”
Napakunot ang noo niya.
“Bakit kaya ako tinawag ulit? Eh hindi naman ako nakapunta noon?”
Kinabukasan, nagpunta siya sa kompanya. Pagpasok pa lang, parang kilala na siya ng receptionist.
“Sir Lucas? Please, diretso po kayo sa opisina ng HR Director. She’s expecting you.”
Nagtataka siya habang naglalakad. Pagbukas ng pinto, natigilan siya.
Ang babaeng nasa harap niya—nakaupo, maayos, at may ngiting pamilyar—ay ang babaeng tinulungan niya sa ulan.
“Magandang umaga, Mr. Ramirez,” sabi nito. “Ako si Clarisse Alvarado, HR Director ng kumpanyang ito.”
Nangiti siya, halos di makapaniwala.
“Ma’am… kayo po ‘yung—”
“Oo,” sabay sagot ni Clarisse, “ako ‘yung babaeng tinulungan mo nung isang araw.”
Hindi makapagsalita si Lucas.
“Pasensya na po, hindi ako nakapunta sa interview kasi—”
Pinutol siya ni Clarisse.
“Hindi mo kailangang magpaliwanag. Nakita ko na kung anong klaseng tao ka, Lucas. At iyon mismo ang hinahanap naming halaga—ang may malasakit, kahit walang kapalit.”
Iniabot niya ang kamay.
“Welcome to the team, Mr. Ramirez. At may gusto akong ipakilala sa’yo.”
Lumabas ang isang nurse, bitbit ang sanggol.
“Ito si Andrei—ang anak kong ligtas dahil sa kabutihan mo.”
Naluha si Lucas habang tinitingnan ang bata.
“Ma’am… hindi ko alam ang sasabihin. Pero salamat po.”
Ngumiti si Clarisse. “Minsan, ang kabutihan na ginagawa mo sa iba—iyan ang tunay na resume na binabasa ng langit.”
ANG BAGONG SIMULA
Pagkalipas ng ilang buwan, si Lucas ay naging opisyal na bahagi ng kompanya. Mabilis siyang napromote, hindi dahil sa galing lang, kundi dahil sa kanyang kababaang-loob at dedikasyon.
At tuwing nakikita niya si Clarisse at ang anak nito, naaalala niya ang araw na hindi siya nakarating sa interview—dahil mas pinili niyang tumulong.
“Siguro,” sabi ni Lucas habang nakatanaw sa bintana ng opisina, “minsan, ang trabaho na para sa’yo, hindi mo kailangang habulin—kasi kapag tama ang puso mo, kusa kang hahanapin ng tadhana.”