Sa isang malawak at malamig na opisina sa Makati, nagtipon ang pamilya Villanueva para pag-usapan ang kapakanan ng kanilang ina, si Aling Rosa, isang biyuda na may edad na at nag-iisa sa kanilang lumang tahanan. Ang kanyang mga anak, sina Marco at Liza, parehong abala sa kani-kanilang buhay. Ang kanilang layunin ay malinaw: tiyakin ang kaligtasan ni Aling Rosa nang hindi naaapektuhan ang kanilang abala at reputasyon.
Upang masunod ang “huling habilin” ng kanilang ina, nagpasya silang gawing semi-independent ang bahay nito. Nagpadala sila ng nars, nag-subscribe sa meal delivery service, at nag-install ng modernong security system. Ngunit hindi nila napansin ang katahimikan at lungkot na bumabalot sa bahay, at sa bawat araw na lumilipas, lalong naramdaman ni Aling Rosa ang kawalan ng presensya ng kanyang mga anak.
Sa tabi ng bahay, nagtrabaho si Tomas, isang hardinero. Isa siyang tahimik at masipag na binata, dating sundalo, na naghahanap ng kapanatagan sa pag-aalaga ng mga halaman. Sa una, ang ugnayan nila ni Aling Rosa ay purong propesyonal—tanging pagtango at ngiti lamang ang palitan nila. Ngunit dahil sa kanyang pagiging mapagmasid, napansin ni Tomas ang maliliit na detalye: ang natitirang pagkain sa beranda, ang pagyuko ng balikat ng matanda sa bawat tawag ng kanyang mga anak, at ang malalim na kalungkutan sa kanyang mga mata.
Isang araw, inabot ni Aling Rosa kay Tomas ang isang baso ng malamig na tubig. Sa simpleng kilos na iyon, nagsimula ang isang kakaibang koneksyon sa pagitan nila. Hindi nagmadali si Tomas, hindi nanghimasok—ngunit sa bawat araw na lumilipas, ang kanyang presensya ay nagdala ng liwanag at aliw sa puso ni Aling Rosa.
Unti-unti, nagbahagi sila ng mga alaala, mga pangarap, at kwento ng kabataan. Ipinahayag ni Aling Rosa ang huling habilin ng kanyang yumaong asawa: nais niyang ang bahay at hardin ay maging tahanan ng kapayapaan, isang lugar kung saan ang mga tao ay maaaring magpahinga at magmuni-muni.
Tinanggap ni Tomas ang tungkuling iyon ng buong puso. Sama-sama nilang inayos at pinaganda ang hardin, ginawang lugar ng katahimikan at pagmamahal. Dumating ang mga bisita hindi para sa kayamanan o opulenteng party, kundi para magdasal, magpahinga, at magbahagi ng mga kwento.
Isang taon pagkatapos, pumanaw si Aling Rosa nang tahimik, bitbit ang alaala ng pagmamahal at malasakit. Ngunit ang kanyang huling habilin ay natupad. Si Tomas ay nanatili sa bahay, hindi lamang bilang hardinero, kundi bilang tagapangalaga ng alaala at diwa ni Aling Rosa. Ang hardin ay patuloy na namumukadkad, simbolo ng malasakit, dedikasyon, at isang buhay na alaala ng babaeng nagmahal at ng binatang nagbigay halaga sa kanyang huling habilin.