Ang tagumpay sa *restaurant business* ay kadalasang nasusukat sa *profit margins* at *customer satisfaction*. Ako, si Simon Riego, ay kilala sa istriktong pamamalakad. Ngunit sa likod ng bawat matagumpay na negosyo, may mga kuwento ng sakripisyo na hindi nakikita ng publiko—at ang isa sa pinakamahalaga ay nagmumula sa aming janitress, si Aling Rosa.
Si Aling Rosa, 51 taong gulang, ay ang pinakatahimik, pinakamasipag, at pinaka-unang empleyado na pumapasok sa aming *establishment*. Ang lumang bag niya ay palaging puno ng basahan, hindi ng mamahaling gamit. Araw-araw, nakikita ko ang kanyang ngiti, ngunit hindi ko alam, sa likod pala ng ngiting iyon, ay may labanan siyang ginagawa para sa kanyang tatlong anak.
### Ang Hatinggabi at ang Maliit na Plastic Bag
Ang kanyang suweldo ay sapat lang para sa pang-araw-araw na pangangailangan, ngunit hindi para sa *assurance* na kakain sila ng tatlong beses sa isang araw. Kaya, gabi-gabi, kapag tahimik na ang lahat, mayroon siyang lihim na ginagawa.
Alas-diyes ng gabi. Sarado na ang *dining area*. Tanging ang *dim light* lang sa kusina ang nakabukas.
Pumasok si Aling Rosa, bitbit ang kanyang maliit na *plastic bag*. Dahan-dahan, at may pag-iingat, kinukuha niya ang mga natirang pagkain na hindi na pwedeng isilbi kinabukasan: mga gilid ng tinapay, ilang piraso ng pritong manok, at sobra-sobrang kanin. Inilalagay niya ang mga ito sa *bag*, binalot sa *tissue paper*.
“Pasensiya na, Panginoon,” mahina niyang bulong. “Hindi po ako nagnanakaw. Gutom lang po ang mga anak ko.”
Sa hindi niya alam, nakatayo ako sa pintuan ng kusina, tahimik na nagmamasid. Nakita ko ang takot at hiya sa kanyang mga mata, ang panginginig ng kanyang kamay habang sinisiguro niyang hindi niya sinasayang ang kahit anong mumo.
### Ang Pag-amin at ang Kahihiyan
Nang akmang aalis na siya, hindi ko na natiis.
“Aling Rosa.”
Natigilan siya, nabitawan ang isang piraso ng tinapay. Ang takot sa kanyang mukha ay kasing-tindi ng hiya na bumalot sa kanya.
“S-Sir Simon… pasensiya na po! Hindi ko po gustong magnakaw! Tira lang po ‘yan—para lang po sa mga anak ko!”
Lumuhod siya sa sahig, at ang kanyang mga luha ay tumulo sa *wet tiles*. Humihingi siya ng tawad, handang umalis, handang tanggapin ang pagkawala ng trabaho. Lumapit ako at tiningnan ang laman ng *plastic bag*: dalawang maliit na tinapay, tatlong balat ng manok, at isang kutsara ng kanin.
Ang *strict businessman* sa akin ay dapat sisigaw, ngunit may mas malakas na bagay ang tumama sa akin—ang **katotohanan ng pagmamahal ng isang ina**.
### Ang Kondisyon na Nagbago ng Lahat
“Tumayo ka, Aling Rosa,” mahina kong utos.
Habang nanginginig siyang tumayo, ngumiti ako. Isang ngiti na hindi ko pa naibibigay sa isang empleyado.
“Hindi mo na kailangang mangolekta ng tira. Simula bukas, magpapadala ako ng pagkain para sa mga anak mo. Araw-araw.”
Hindi siya makapagsalita. Ang pagtanggi niya ay galing sa hiya at *sense of debt*.
“Hindi mo kailangang tanggapin. Responsibilidad ko ‘yan,” mariin kong sabi. “Ikaw ang gulugod ng lugar na ‘to. Pero higit pa roon, isa kang ina. Walang dapat magutom na ina o anak habang ako ang may-ari rito.”
Umiyak si Aling Rosa, hindi dahil sa kahihiyan, kundi dahil sa **pasasalamat**.
“May isang kondisyon lang ako,” patuloy ko. “Bukas ng umaga, gusto kong makilala ang mga anak mo. Sabihin mo sa kanila: **Kakain sila dito, sa mismong restaurant na nililinis mo.**”
### Ang Busog ng Puso: Isang Bagong Patakaran
Kinabukasan, dinala ni Aling Rosa ang kanyang tatlong anak. Ang hiya ay nasa kanilang mukha, ngunit ang liwanag sa kanilang mata ay hindi maitago.
Inasikaso ko sila sa *special table*. Habang kumakain ang mga bata, ang tanging tunay na *satisfaction* na naramdaman ko sa aking *business career* ay ang makita ang inang umiiyak, hindi na sa gutom, kundi sa **kagalakan at *relief***.
Mula noon, nagkaroon ng bagong patakaran ang aming restaurant: **Walang tirang pagkain ang itatapon.** Lahat ng sobra at *edible* ay inilalaan para sa mga nangangailangan sa kalapit na lugar—isang programa na tinawag naming **“Busog ng Puso.”**
Si Aling Rosa, na dating kumukuha ng tira, ngayon ay **pinamumunuan na ang *feeding program***.