Ako si Mario, apatnapu’t pito anyos. Sampung taon na kaming kasal ng asawa kong si Liza, at sa loob ng lahat ng panahong iyon, iisa lang ang bagay na hindi dumating sa amin—anak.
Sinubukan namin ang lahat: gamutan, dasal, payo ng matatanda, at kahit mga halamang gamot na sabi’y makatutulong. Ngunit bawat buwan ay pareho lang ang wakas—paghihintay, pag-asa, at tahimik na pagluha sa gabi. Dumating na kami sa puntong tinanggap na naming marahil ay hindi talaga para sa amin ang maging magulang.
Ngunit kahit ganoon, nanatili kaming magkasama. Lagi kong sinasabi kay Liza, “Tayo lang, sapat na ’yan.” Ngunit sa likod ng kanyang mga ngiti, alam kong may kirot sa puso niya tuwing makikita ang mga bata sa kalsada—nagtatakbuhan, nagtatawanan, habang siya’y nananatiling nakamasid sa bintana.
Ang Iyak sa Gitna ng Lamig
Isang madaling-araw ng Disyembre, malamig at may kasabay pang ihip ng hangin mula sa labas, nagising kami sa isang mahina ngunit malinaw na iyak. Akala ko noong una ay pusa lang, ngunit habang lumalakas ang tunog, ramdam ko na ito’y iyak ng isang sanggol.
Pagbukas ko ng pinto, tumambad sa akin ang tanawing hinding-hindi ko malilimutan: isang sanggol, balot sa lumang kumot, nanginginig sa lamig at halos walang malay.
Napatigil ako. Si Liza, nang masilayan ang bata, ay agad lumuhod.
“Mario… sanggol ’to. Iniwan dito.” Halos pabulong, nanginginig ang tinig niya.
Walang pagdadalawang-isip, binuhat niya ang sanggol at dinala sa loob. Pinainom namin ng gatas na dali-daling binili ko sa tindahan. Habang hawak niya ito, nakita ko sa mukha ni Liza ang isang ningning na matagal ko nang di nakikita—parang matagal na niyang kinikimkim na pangarap na biglang nagkatotoo.
Ang Desisyong Magbago ng Buhay
Kinabukasan, nagpunta kami sa barangay at sa istasyon ng pulis para ireport ang nangyari. Nagpalipas kami ng ilang linggo, umaasang may lalapit o maghahanap sa bata. Ngunit walang dumating.
Walang nag-claim. Walang nagtanong.
At sa katahimikan ng mga araw na iyon, unti-unting naging malinaw sa amin ang isang bagay: ang sanggol ay para sa amin.
Isang Anghel na Dumating
Pinangalanan namin siyang Gabriel — dahil naniniwala kaming siya’y anghel na ibinigay ng langit. Mula noon, nagbago ang lahat sa bahay namin. Ang dating tahimik na tahanan ay napuno ng tawa, iyak, at mga unang salita ng isang batang minahal namin nang walang pag-aalinlangan.
Lumipas ang mga taon, at si Gabriel ay lumaking masigla, magalang, at napakatalino. Tuwing may recognition sa eskwela, lagi siyang kabilang sa mga pinararangalan. Tuwing tinatawag ang pangalan niya sa entablado, lagi kong tinitingnan si Liza — may luha sa kanyang mga mata, ngunit mga luha ng pasasalamat.
Hindi namin alam kung sino ang nag-iwan sa kanya, o kung bakit kami ang napili. Ngunit alam namin sa puso namin, ang batang iyon ang sagot sa mga panalanging matagal naming binitawan.