Ang aming buhay mag-asawa ni Marco ay naging perpekto nang dumating si Baby Lira, ang sagot sa aming limang taong panalangin. Ang aming bagong bahay ay tahimik, maaliwalas, at puno ng bagong gamit—perpektong pugad para sa aming pamilya. Ngunit sa pagpasok ni Lira sa aming tahanan, tila sumabay rin ang pagpasok ng isang unsettling presence.
Isang linggo pa lang si Lira, nagsimula ang ritwal ng dread.
Ang Alas Dose’t Trese: Oras ng Pag-iyak
Tuwing hatinggabi, eksaktong 12:13 a.m., magsisimulang umiyak si Lira. Hindi ito normal na iyak ng sanggol na nagugutom o nangangailangan ng palit ng lampin. Ito ay iyak na may element ng takot at matinding lungkot.
Sinubukan namin ang lahat. Tinanong namin ang pediatrician at sinabing “normal adjustment” lang ito. Pero hindi ako mapakali. Bakit laging eksaktong alas dose’t trese? At bakit tuwing papalapit ang oras na iyon, tila lumalamig ang aming silid, parang may draft ng hangin na nagmumula sa ilalim ng kama?
Napansin namin ni Marco na tuwing umiiyak, nakatitig si Lira sa isang partikular na lugar: ang ilalim ng aming queen-sized bed.
“Parang may tinitingnan siya, Hon,” bulong ni Marco isang gabi, habang magkasabay kaming pinapatahan ang bata. Ang pangamba ay hindi na colic o gutom; ito ay isang premonition.
Kasabay ng paghigpit ng iyak ni Lira, sabay kaming lumuhod ni Marco.
Ang Natuklasan sa Ilalim ng Kamang Luma
Sa ilalim ng kama, natagpuan namin ang isang hindi inasahang bagay: isang lumang kumot na kulay abo na tila iniiwasan ng sikat ng araw. Nang tanggalin namin ito, tumambad ang isang lumang kahon na gawa sa kahoy, may ukit ng hindi maintindihang mga simbolo. Kinilabutan kami.
Binuksan namin ang kahon. Sa loob, may lumang litrato ng isang sanggol—maputla, malungkot, at walang ngiti. Sa likod ng larawan, nakasulat ang petsa at oras: “Disyembre 13, 1989 — 12:13 a.m.”
Ang oras na iyon. Ang eksaktong oras ng pag-iyak ni Lira.
Kasama ng larawan ay isang maliit at lumang baby sock, kulay puti, na may mantsa ng dugo. At sa mismong sandaling iyon, isang matinding iyak ang nagmula kay Lira—hindi na colic, kundi pure terror.
Ang aming chilling discovery ay hindi laruan ng dating umupa. Ito ay eardrums ng isang kaluluwang hindi pa nakakarating sa kapayapaan.
Ang Kuwento ng Kaluluwang Naghahanap
Kinabukasan, nalaman namin ang kasaysayan ng bahay mula sa matandang kapitbahay. May dating mag-asawa na nanirahan doon. Ang kanilang sanggol ay namatay sa mismong gabi ng kapanganakan—at sa oras na iyon, 12:13 a.m. Hindi tinanggap ng mag-asawa ang trahedya, at bago sila tuluyang umalis, inilagay nila ang mga gamit ng bata sa ilalim ng kama bilang isang uri ng secret burial.
Ang aming anak, si Lira, bilang isang bagong silang na tila mas malapit sa mundo ng kaluluwa, ay nakakakita ng grief ng lost soul na iyon. Ang iyak ni Lira ay hindi para sa sarili niya; ito ay ang echo ng iyak ng nakalipas na bata.
Kinagabihan, bago kami kumilos, nanaginip ako. Isang babae ang nakatingin sa akin, umiiyak, at nagsabing, “Salamat.”
Ang Hatinggabi ng Kapayapaan
Dinala namin ang kahon sa simbahan. Ipinadasal namin ang kaluluwa ng sanggol at ang mga magulang nito. Pag-uwi, nilinis at binasbasan namin ang silid ni Lira, inalis ang lahat ng traces ng nakaraan.
Sa unang pagkakataon sa loob ng isang linggo, natulog si Baby Lira nang mahimbing. Walang iyak. Walang chilling draft.
Kinabukasan, pagpasok namin sa silid, nakita naming nakangiti ang bata, payapang natutulog. At sa ibabaw ng crib—isang maliit, puting bulaklak ang nakita namin. Wala kaming puting bulaklak sa loob ng bahay.
Nagkatinginan kami ni Marco. Walang salita, ngunit alam namin: May kaluluwang natagpuan na ang kapayapaan.
Ang aral ng aming kuwento ay simple: Minsan, may mga iyak na hindi mo kailangang patahimikin, kundi pakinggan. Ang mga sanggol ay tila antenna na nakakakita sa mga lihim na gusto nating ibaon. Sa aming tahanan, ang 12:13 a.m. ay hindi na oras ng terror, kundi isang tahimik na paalala na ang peace ay matatagpuan, maging sa gitna ng mga multo ng nakaraan.