Isang tahimik na hapon, nakaupo ako sa sala, nanonood ng TV, nang mapansin kong wala pa si Ralph, ang aso ko, mula sa pagtakbo niya sa likod-bahay. Palagi siyang bumabalik agad, kaya nagtaka ako.
Lumabas ako, at narinig ko ang kanyang kakaibang tahol—iba ito, parang may alarma sa boses niya. Kinabahan ako at dali-daling tumakbo papunta sa likod-bahay. Doon ko siya nakita, nakatayo sa tabi ng isang sanggol na nakahiga sa damuhan.
“Anak…?” mahina kong sambit.
Isang maliit na batang babae, umiiyak nang mahina, nakalagay sa isang basket na yari sa bayong. Marahan siyang itinutulak ni Ralph gamit ang ilong, parang pinapatahan.
Tiningnan ko ang paligid para sa palatandaan—wala. Maliban sa isang papel sa basket:
“Huwag mo nang hanapin ang mga magulang. Anak mo na siya ngayon. Pakialagaan mo siya.”
Napabuntong-hininga ako. Litong-lito, ngunit ramdam ko ang awa at responsibilidad.
Bago ko siya dinala pauwi, bumili muna ako sa convenience store ng gatas at diaper. Pagdating sa bahay, dahan-dahan ko siyang pinakain at pinalitan. Napakaliit, napaka-fragile niya sa mga braso ko—hindi ko matanggap na iniwan siya sa ganoong paraan.
Tumawag ako sa pulis, ipinaliwanag ang sitwasyon. Nang makita nilang maayos ang record ko, pinayagan nila akong pansamantalang maging guardian niya habang naghahanap sila ng foster family.
Lumipas ang ilang buwan, walang umangkin sa bata. Agad kong inampunan si Emily—pinangalanan ko siya mula sa yumaong ina ko, na nagpalaki sa akin nang mag-isa.
Lumaki si Emily sa puso ko. Kahit may kaya ako sa pera noon, mas kilala ako sa kabutihang loob ko kaysa sa yaman. Kasabay ng masasakit na alaala ng nakaraan, muli akong nagkaroon ng dahilan para magmahal at magmahalan.
Ngunit dumating ang araw ng katotohanan. Isang hapon, habang naglalaro sila ni Ralph sa likod-bahay, nadapa si Emily at tumama ang ulo sa semento. Habang nilalagyan ko ng gamot ang sugat, napansin ko ang isang detalye—pareho pala kami ng birthmark sa likod ng ulo.
“Dad… tadhana talaga tayo,” mahina niyang sabi.
Hindi ko matiis ang kuryosidad. Kumuha ako ng hibla ng buhok niya at ng sarili ko, at nagpa-DNA test—para lamang makasiguro.
Tatlong linggo ang lumipas. Dumating ang resulta: 99.9% match. Biological daughter ko si Emily.
Tumawag ako agad sa ex-wife ko. Malamig ang sagot niya:
“Hindi ko gustong alagaan ang anak mo, at ayokong makita ka ulit. Iniwan ko siya sa daan kasi alam kong mahahanap mo rin. Huwag ka nang tatawag.”
Naiwan akong nakatayo, hawak ang telepono, habang umaagos ang luha.
Lumapit si Emily at hinila ang manggas ko. “Dad, bakit ka umiiyak?”
“Wala ‘yon, sweetheart. Masaya lang ako,” sagot ko, pinupunasan ang mga mata.
Tumango siya at mahigpit na niyakap ako:
“Tunay mo akong anak, Dad. Huwag mong kalimutan ‘yon.”
Mula noon, naging masaya ang aming pamilya. Dahil palagi akong present sa bawat school activity ni Emily, nakilala ko ang isa sa mga guro niya, at sa paglipas ng panahon, nagka-develop kami ng relasyon. Nagpakasal kami, at ilang taon pagkatapos, si Emily ay nagkaroon ng kapatid—na buong puso niyang inalagaan.
Ngayon, payapa at masaya kami. Pinapahalagahan namin ang bawat sandali, at ako’y nag-early retirement para mas marami akong oras sa mga anak ko.
At lahat ng ito—nagsimula sa isang aso, si Ralph… at sa isang sanggol na iniwan sa damuhan.