Sa gitna ng lungsod na puno ng kintab ng salamin at tunog ng mga sasakyang nagmamadali, may isang matandang lalaking naglalakad sa maruming kasuotan. Bitbit niya ang isang lumang supot na tila galing pa sa basurahan, at bawat madaanan niya ay may umiiwas. Sa tingin ng karamihan, isa siyang pulubi — isa na namang kaluluwang naligaw sa gitna ng karangyaan.
Ngunit sa likod ng gusgusing anyo, nakatago ang tunay na katauhan ni Don Ricardo Valderama, isang retiradong negosyanteng minsan nang itinuring na “Hari ng Real Estate.” Sa edad na pitumpu’t dalawa, napagtanto niyang walang saysay ang kayamanan kung wala siyang mapagkakatiwalaang magmamana nito — hindi dahil sa dugo, kundi sa kabutihan ng puso.
Isang umaga, nagpasya siyang subukan ang mundo sa ibang paraan: magkunwaring pulubi at hanapin ang taong may busilak na kalooban.
Ang Pagsubok sa Supermarket
Pumasok siya sa isang malaki at kilalang supermarket. Agad siyang sinundan ng mga mata — ilan ay nagbubulung-bulungan, ang iba nama’y ngumisi nang may pangungutya.
“Siguradong hindi makakabili ’yan,” maririnig pa niya ang isang tinig.
Ngunit hindi siya nagpatinag. Maingat siyang naglakad sa bawat pasilyo, kunwa’y naghahanap ng makakain. Doon niya unang nakilala si Carlo, isang bagitong empleyado na nagsasaayos ng mga tinapay.
Napansin ni Carlo ang matanda na nakatitig sa isang pakete ng pandesal.
“Lolo, gusto n’yo po ba nito?” magalang niyang tanong.
Tumingin si Don Ricardo at mahinahong sumagot, “Gusto sana… pero wala akong pambili.”
Sandaling natahimik si Carlo, bago kinuha ang sarili niyang pitaka.
“Ako na po, Lolo. Kahit simpleng tinapay lang. Sayang kung magugutom kayo.”
Napatitig si Don Ricardo. Hindi niya akalaing may ganitong kabaitan pa sa mundong punô ng pagmamata. Tahimik siyang nagpasalamat at tinanggap ang alok.
Isang Baon ng Kabutihan
Habang nakaupo siya sa gilid ng tindahan, isang dalagang cashier naman ang lumapit. Siya si Liza, tahimik ngunit kilala ng lahat sa pagiging maasikaso. Iniabot niya ang maliit na lalagyan ng kanin at ulam mula sa sarili niyang baon.
“Lolo, kumain muna po kayo. Hindi man ito kalakihan, pero sana makatulong,” sabi niya nang may ngiti.
Naluha ang matanda. “Iha, hindi mo kailangang gawin ’to.”
“Kung ang Diyos nga po nagbibigay sa akin araw-araw,” sagot ni Liza, “hindi ba’t nararapat din akong magbahagi?”
Dalawang taong magkaibang mundo, parehong may busilak na puso. Sa sandaling iyon, alam ni Don Ricardo — natagpuan na niya ang hinahanap.
Ang Pagbubunyag ng Katotohanan
Ilang sandali pa, lumapit ang manager ng supermarket at malamig na nagsabi,
“Sir, pakilabas na lang po. Nakakaistorbo na kayo sa mga customer.”
Ngunit bago pa siya mapaalis, nagsalita si Carlo.
“Sir, tao po siya. Hindi siya dapat tratuhing parang basura.”
Sumunod si Liza, “Kung ito po ang magiging dahilan para mawalan ako ng trabaho, tatanggapin ko. Pero hindi ko kayang manahimik sa harap ng kawalan ng respeto.”
Tahimik na ngumiti ang matanda. Pagkatapos ay dahan-dahang tumayo. Ang dating paos na boses ay napalitan ng malinaw at matatag na tinig.
“Salamat sa inyong dalawa,” sabi niya. “Hindi ninyo alam kung gaano kahalaga ang ginawa ninyo.”
Maya-maya’y dumating ang dalawang lalaking naka-itim na suit at lumapit nang may paggalang.
“Don Ricardo, handa na po ang sasakyan.”
Nabigla ang lahat. Ang pulubi pala ay isa sa pinakamayamang tao sa lungsod. Napamulagat ang manager; ang iba nama’y napayuko sa hiya.
Tumingin si Don Ricardo kina Carlo at Liza.
“Narito ako kanina upang subukan ang puso ng mga tao. At sa gitna ng lahat ng pagmamata, kayo ang nagpakita ng tunay na kabutihan. Kaya mula ngayon, kayo ang ituturing kong mga tagapagmana.”
Isang Bagong Simula
Ipinagkaloob niya kay Carlo ang isang scholarship hanggang makapagtapos ng kolehiyo, at kay Liza naman ay isang maliit na negosyo na siya mismo ang nagpondo. Hindi makapaniwala ang dalawa, at sa kanilang mga mata ay makikita ang luha ng pasasalamat.
Habang palabas sila ng supermarket, nagtanong si Carlo, “Don Ricardo, bakit po kami?”
Ngumiti ang matanda at tinapik siya sa balikat.
“Dahil kayo ang nagpapaalala sa akin kung ano ang tunay na yaman — ang puso na marunong magbigay kahit walang-wala.”
At habang lumalabas sila ng pinto, ang dating “pulubi” ay nagmukhang hari — hindi dahil sa kayamanan, kundi dahil sa dalawang pusong nakita niya sa gitna ng lungsod na madalas nakakalimot sa kabutihan.