Ang pangalan ni Doña Isabella Sandoval ay simbolo ng kapangyarihan. Ang mukha niya ay pabalat ng mga business magazine, at ang bawat desisyon niya sa boardroom ay kayang magpabago sa takbo ng stock market. Tinaguriang “Iron Lady ng Makati,” isang biyuda na nagpatakbo ng maliit na kumpanya ng real estate at ginawa itong imperyo. Ang penthouse niya ay mataas na halos sa ulap, at ang kanyang mga utos ay mas matalim pa sa pinakamatulis na patalim.
Ngunit sa likod ng lahat ng ginto at mamahaling alahas, may lihim na iniinda si Doña Isabella: isang bihirang degenerative disease ang unti-unting pumapatay sa kanyang mga nerve endings. Nagsimula sa paa, umakyat sa binti, at ngayon halos hindi na niya magalaw ang mga kamay. Nabigyan siya ng pinakamahusay na mga doktor mula sa Singapore, Amerika, at Europa, pati na rin ng high-tech wheelchair na halos nag-iisip para sa kanya. Ngunit wala sa yaman ang makakabili ng pag-asa.
“Wala na kaming magagawa, Doña,” sabi ng isang espesyalista mula Germany. “Anim na buwan… siguro isang taon. Ihanda na ang lahat.”
Para kay Doña Isabella, ang “lahat” ay ang kanyang imperyo. Ngunit habang nakaupo sa kanyang opisina at pinagmamasdan ang abalang Maynila sa ibaba, naramdaman niya ang isang matinding kahungkagan. Para saan pa ang lahat?
Isang hapon, habang papunta sa isa na namang therapy session, naipit ang kanyang convoy sa trapiko malapit sa Quiapo. Ang init at ingay ay lalong nagpagalit sa kanya.
“Buksan mo ang bintana,” utos niya sa driver.
“Pero, Doña—” sagot ng head of security niyang si Miguel.
“Gusto ko ng totoong hangin, Miguel! Hindi ‘yung recycled na hangin sa kotse!”
Walang nagawa si Miguel kundi sundin ang utos. Biglang bumagsak ang bintana at pumasok ang ingay ng kalsada—sigawan ng mga tindero, musika mula sa lumang jeep, at amoy ng usok at pagkain. Para kay Doña Isabella, ito ay… buhay.
Doong niya nakita si Leo. Sampung taong gulang, marunong sa kalsadang iyon, at pinuno ng isang maliit na grupo ng mga batang palaboy. Ngunit sa kanya, ang babae sa itim na van ay iba. Nakita niya ang sakit sa mga mata ni Doña Isabella—isang tingin ng pagod, pagsuko, at maliit na kislap ng pag-asa.
Parang bolang apoy, sumugod si Leo sa van. Nilusutan niya ang mga guwardiya. Bago pa makareact si Miguel:
“HUWAG!” sigaw ni Doña Isabella. Ang boses niya, bagama’t mahina, ay puno ng kapangyarihan.
Huminga si Leo at bumulong:
“Kaya kitang pagalingin, Ale.”
Natigilan si Doña Isabella. Hindi sa sinabi, kundi sa paraan ng pagkakasabi nito. Walang biro. Walang pagmamakaawa. Isang pahayag.
“Kaya kitang pagalingin… pero kailangan mong sumama sa akin,” paliwanag ni Leo.
Sa umpisa, tumawa si Doña Isabella. Isang bata na nag-aalok ng halaman mula bundok? Pero sa gabi, habang ang sakit ay lumalala at ang morpina ay halos hindi na epektibo, siya ang unang nagpasya:
“Hanapin mo ang bata sa Quiapo. Dalhin mo siya rito.”
Makalipas ang dalawang araw, nahanap ni Miguel si Leo sa ilalim ng tulay sa Tondo. Pinaliguan, binihisan, ngunit ang mga mata niya ay ganoon pa rin—alerto at matalino.
“Kaya kitang pagalingin, Ale,” ulit ni Leo. “Ngunit kailangan mong maniwala at sumama.”
Ikinuwento ni Leo na ang kanyang ina ay manggagamot mula sa tribu sa Sierra Madre. Bago mamatay ang ina, itinuro niya sa kanya ang tungkol sa isang bihirang halaman—ang “Dugo ng Lupa.” Maaari itong linisin ang katawan, ngunit kailangan nandoon ang taong may sakit at maramdaman ng kagubatan ang kanyang puso.
Ang mga doktor ni Doña Isabella ay umiling, ngunit siya ay tumingin sa kanyang mga kamay—walang galaw, walang lunas mula sa modernong medisina.
“Maghahanda tayo ng ekspedisyon,” utos niya.
Isang helicopter at high-tech base camp ang inihanda. Dinala siya sa bundok, kasama ang piling tauhan. Si Leo ang nagdala sa kanila sa lambak kung saan tumubo ang mga orkidyas—ang “Dugo ng Lupa.” Sa tamang ritwal, sa loob ng isang buwan, ginamit ni Leo ang halaman para dahan-dahang linisin at ‘gisingin’ ang sariling kakayahan ng katawan ni Doña Isabella.
Malayo sa stress at boardroom, sa pagkain ng sariwang gulay at pag-inom ng tubig mula sa bukal, unti-unti siyang gumaling. Natutunan niya ang kahalagahan ng tiwala, puso, at pasensya.
Anim na buwan pagkatapos, isang bagong klinika ang binuksan sa bundok: “Sentro ng Lunas ni Sabel.” Doña Isabella, nakatayo at nakangiti, ay pinangungunahan ang seremonya. Sa harap ng mga katutubo at dating illegal logger na ngayo’y forest rangers, tumingin siya kay Leo:
“Isang batang palaboy ang nagsabi sa akin na kaya niya akong pagalingin. At ginawa niya. Ngunit hiningi niya ang lahat—ang takot ko, ang galit ko, at higit sa lahat, ang puso ko.”
Si Leo ay nakangiti. Ang lunas ay natagpuan. Ang ‘pero’ ay natupad.