Si Ethaniel “Ethan” Vargas ay kilala sa lahat—isang tagapagmana ng Vargas Group, mayaman, may kapangyarihan, at sinasabing perpekto ang buhay. Sa edad na tatlumpu, dala niya ang pangalan at responsibilidad ng isang imperyong itinayo ng kanyang ama. Ngunit sa likod ng mga ngiting ipinapakita sa publiko at ng mga mamahaling kasuotan, may pagod at pag-aalinlangan siyang itinatago. Minsan, madaling makita ang interes ng mga taong nakapaligid sa kanya: pera, posisyon, at mga koneksyon.
Hindi nagtagal, nasira ang tiwala ni Ethan sa pag-ibig. Ang huling babaeng minahal niya ay natuklasang may lihim na pagkakasundo sa isang kalaban sa negosyo—isang pagkakanulo na nag-iwan sa kanya ng mapait na sugat. Mula noon, naging maingat siya, halos sinubukan ang bawat taong nagmamantika ng interes sa kanya.
Kung sino man ang pumapasok sa mundo niya ngayon, kailangang patunayan ang tunay na hangarin. Nang makilala niya si Sofia—isang maganda at mahinahong art curator—naging mabigat agad ang loob niya. Subalit bago niya ipakilala si Sofia sa pamilya, may naiisip siyang kakaibang paraan: susubukan niya muna siya, lihim.
“May family reunion kami sa rest house sa Tagaytay,” sabi ni Ethan sa isang pagkakataon. “Gusto kitang isama. Pero ang mga driver namin ngayon ay naasgawan ng schedules — pwede bang ang isa sa mga bagong driver namin ang sumundo sayo?”
“Wala pong problema, Ethan. Pupunta ako,” sagot ni Sofia, na may magaan na ngiti.
Hindi alam ni Sofia na ang “bagong driver” na ipapadala ay si Ethan na nagkubli sa payak na pagkakasuot: simpleng polo, tsinelas, at sumbrong driver. Binaba niya ang boses at iniba ang kilos—siya ang nagmaneho, at siya rin ang nagbabantay.
Sa biyahe, tahimik sila. Nakamasid si Ethan kay Sofia sa rearview mirror—tumataginting ang mata nito sa tanawin, tila tunay na nasisiyahan sa simpleng paglalakbay. Sapat na ang mga sandaling iyon para huminahon ang puso ni Ethan. Ngunit biglang nag-ring ang telepono ni Sofia.
“Hello?” sagot nito. Sa sumunod na minuto, nagbago ang kanyang mukha—ang banayad na ngiti napalitan ng malamlam at seryosong ekspresyon.
“Oo, ako ‘to… Nasaan ka na? Magkita tayo doon. Kasama ko ang driver. Huwag magkamali—wala dapat pumalpak. Huling gabi na niya ‘to.”
Huling gabi? Ang mga salitang iyon ay parang yelong dumampi sa dibdib ni Ethan. “Driver? Ako ‘yon,” bulong niya sa sarili. Unti-unti siyang napuno ng takot—ano’ng ibig sabihin ng “huling gabi”? May balak bang saktan siya?
Mabilis nag-iba ang plano sa isipan ni Ethan. Maaari niyang dalhin si Sofia sa pulis, ngunit wala siyang ebidensiya. Kailangang malaman kung sino ang kanyang kaaway at kung anong balak ang nakaabang.
Pagdating sa Tagaytay, hindi dinala ni Ethan si Sofia sa kilalang rest house ng pamilya. Sa halip, huminto siya sa isang lumang bahay na pag-aari rin nila ngunit matagal nang walang tao. Ibinaba niya si Sofia at sinabing may kukunin lamang ang “sir” sa loob.
Pagkapasok, tinanggal ni Ethan ang sumbrero at salamin at humarap kay Sofia—walang pretensiyon ang boses niya ngayon. “Ano ba ito? Anong ginagawa mo, Sofia?”
Lumunok ng malalim si Sofia. Sa unang tingin, kitang-kita ang pagkabigla. Nguni’t hindi ito natakot; may ibang ningning ang kanyang mga mata. “Ethan… hindi ako si Sofia,” bulong niya, at unti-unting bumukas ang kuwento.
Hindi pala siya tunay na Sofia. Siya ay si Angela Dimaculangan, anak ng dating caretaker ng Vargas sa Tagaytay, at nagdala ng sugat na hindi madaling gumaling. Labinlimang taon ang nakalipas, naganap ang isang trahedya sa rest house—isang apoy na kinuha ang buhay ng ama ni Ethan. Pormal na inangkin ng mga otoridad na aksidente ang pangyayari, ngunit bata pa noon si Angela nang makita niya ang kakaibang galaw ni Tito Ramon—ang tiyuhin ni Ethan—na nag-iwan ng mga bakas ng panlilinlang.
“Iyon ang nag-umpisa,” sabi ni Angela, hinahatak ang malalim na alaala. “Sinabihan kami na umalis. Tinakot kami. Pinagbintangan ang tatay ko ng pagnanakaw at dahil sa kahihiyan, namatay siya ng tahimik.” Mula noon, lumaki si Angela na may paghahangad ng hustisya.
Ipinaliwanag niya ang plano: pumasok sa mundo ng sining para makalapit sa mayayaman, magpanggap, humintay—at kapag dumating ang tamang sandali, ibunyag ang mga katotohanan. At ang “huling gabi” — hindi iyon panlilinlang na magwawakas sa buhay ni Ethan, kundi ang huling gabi ng karapatan ni Ramon na manatiling malaya. May hawak daw siyang recording at ebidensiya na magpapatunay ng pag-amin ni Ramon sa kasawiang naganap.
Sa una, nag-aalangan si Ethan. Pero habang pinapakinggan ang buong kwento, napuno siya ng malalim na galit—higit pa doon, napagtanto niyang may sinseridad si Angela. Hindi nagtagal, binago niya ang estratehiya: hindi papatayin, kundi haharapin sa batas.
Nagtipon sila ng mga ebidensya at nang gabing iyon, sa tunay na rest house, naipasubasta ang lahat: dumating ang isang investigator na nagbigay ng mahalagang recording. Nang handa na si Angela tumawag ng pulis, pumasok ang mga operatiba ni Ethan—at inaresto si Ramon Vargas.
“Narito ang hustisya,” bungad ni Ethan habang pinapitan ang kanyang tiyuhin ng posas. Ang matagal na nakatagong katotohanan ay lumabas sa ilaw, at ang nagdulot ng sakit sa pamilya—at sa buhay ni Angela—ay humarap na sa kanyang kaparusahan.
Sa dulo, nagtama ang mga mata nina Ethan at Angela. “Patawad kung ginamit kita,” sabi ni Angela ng may luha.
“Gumamit din ako sa’yo,” sagot ni Ethan. “Ngunit pareho tayong naghahanap ng katotohanan.”
Hindi agad natunton ang pag-ibig; masyado pa raw sariwa ang sugat. Subalit ang pagtatapat, ang pagpayag na humarap sa kasaysayan, at ang pagbibigay-daan sa hustisya ang nagbigay ng bagong simula. Ang paglalakbay na nagsimula bilang isang pagsubok ay nagtapos sa paghahanap ng isang bagay na mas mahalaga kaysa kayamanan: katotohanan at pagkakataon para magsimulang muli.