Si Marco Reyes, 35 taong gulang, ay isang kilalang Senior Structural Engineer sa New York City. May luxury condo sa Manhattan, pangalan niya’y kilala sa international construction scene. Ngunit sa bawat gabi sa kanyang penthouse, naiisip niya ang lullaby ni Nanay Maria at amoy ng grasa sa lumang talyer ni Tatay Ben sa Lucena, Quezon. Labinlimang taon ang lumipas, at sa kabila ng kanyang tagumpay, dala niya ang guilt sa pag-alis sa edad na 20 — panahon kung kailan pinakakailangan siya ng kanyang mga magulang.
Pinaghandaan ni Marco ang pag-uwi sa Pilipinas nang lihim at perpekto. Nag-arkila siya ng private jet, dala ang mga regalo: brand new pickup truck para kay Tatay Ben, designer handbags para kay Nanay Maria, at downpayment sa bungalow sa Tagaytay. Sa paglapag sa NAIA, sumakay siya ng low-profile SUV patungong Lucena. Sa tapat ng lumang bahay nila, huminga siya ng malalim at bumulong, “Sorpresa.”
Ngunit ang bahay ay kakaiba—malinis, tahimik, halos parang museum. Walang TV, walang amoy ng adobo, at tila nawala ang buhay sa loob. Sa master’s bedroom, wala nang damit, walang sheets sa kama. Napuno ng kaba si Marco. Sinubukan niyang tawagan ang mga magulang, pero walang sumagot.
Sa side table, napansin niya ang lumang journal ni Nanay Maria. May maliit na key na hugis anchor at mga entry ng pera at petsa. Hindi niya maintindihan ang mga ito—Parola? Patients?
Sa labas, nakasalubong niya si Aling Saling, ang matagal na kapitbahay. Sa luha, sinabi nito:
— “Marco… ang Nanay at Tatay mo… matagal na silang umalis dito. Ngunit masaya sila at healthy. Hanapin mo si Father Leo sa lumang simbahan.”
Doon niya natagpuan si Father Leo, na nagpaliwanag: ginamit ng kanyang mga magulang ang lahat ng remittance ni Marco sa isang investment — isang lumang lupa sa gilid ng dagat, na ginawa nilang retreat center para sa mga nangangailangan. Tinawag nila itong “Ang Parola ni Marco.”
Nagmaneho si Marco patungo sa baybayin, sa gilid ng bundok. Pagdating niya, nakatanim ang mga maliliit na cottage, community hall, at garden na punung-puno ng gulay at prutas. Sa gitna, nakatayo ang lumang lighthouse-style structure: Ang Parola. Sa garden, nakita niya si Nanay Maria na nagtuturo sa mga bata, at si Tatay Ben na nag-aayos ng kagamitan para sa mga matatanda.
Doong naunawaan ni Marco na ang kanyang pinaghirapang pera ay hindi para sa luho, kundi para sa buhay at pag-asa ng marami. Tumulo ang kanyang luha — hindi sa kalungkutan, kundi sa realization. Niyakap siya ni Nanay Maria, puno ng pagmamahal.
— “Nanay, Tatay! Bakit hindi ninyo ginamit ang money para sa inyo? Binilhan ko po kayo ng truck, may mansion pa sa Tagaytay!”
— “Anak,” sagot ni Tatay Ben, “ang Parola ay nagbibigay ng purpose. Ang bawat bata at matanda dito ay legacy mo. Ang pangalan mo ang nagiging liwanag namin.”
Ipinakita nila ang simpleng kuwarto sa loob ng Parola — sapat lang para sa kanila, walang luxury. Dito sila masaya, kasama ang mga taong nabigyan ng bagong pag-asa.
Doon nagdesisyon si Marco: hindi na siya babalik sa New York. Ang mansion sa Tagaytay ay ginawa niyang satellite office ng foundation. Ang suit at tie ay pinalitan ng sando at t-shirt, ang laptop ay ng shovel at hammer. Ang Senior Engineer ay naging Director ng Parola ni Marco Foundation.
Sa huli, ang sorpresa niya sa magulang ay nagbukas ng tunay na kahulugan ng kayamanan — hindi sa dolyar, kundi sa mga yakap ng bata at ngiti ng kanyang mga magulang.
Tanong sa mga mambabasa: Kung ikaw si Marco, handa ka bang talikuran ang milyon-milyong career sa ibang bansa para sa legacy na hindi mo inakala, na binuo ng iyong mga magulang? Ano ang mas mahalaga sa iyo: material comfort o purpose na naglilingkod sa iba?