Sa bawat taon, ang anibersaryo ng Del Fuego Group of Companies ay inaabangan hindi lang para sa karangyaan kundi para sa network at kapangyarihan. Sa mansyon ni Don Ricardo del Fuego, isang biyudo at misteryosong CEO, ang hardin ay nabalot ng ilaw, musika, at mga bisitang suot ang pinakamasasarap na ngiti. Sa gitna ng kasiyahan, ang buffet table ay tila isang bundok ng pagkain na puwedeng pakainin ang buong barangay.
Ngunit sa isang sulok, tahimik na nagtatrabaho si Nelia. Dalawampu’t pito anyos, single mother, at may anim na taong anak na si Leo, siya ay isa lamang sa mga dagdag na waiter para sa gabing iyon. Ang kanyang buhay ay walang tigil: sa umaga, janitress sa isang opisina; sa gabi, tumatanggap ng mga extra job upang may panggastos para sa gamot ni Leo na may hika.
Habang nag-aayos ng mga plato, ang puso ni Nelia ay kumakaba. Isang piraso ng lechon na itatapon lang ay parang isang linggong pagkain para sa kanila. Sa kanyang isipan, iniwan niya si Leo sa kapitbahay at nag-aalala, “May sapat ba siyang makakain?”
Isang Desperadong Hakbang
Sa pagtatapos ng gabi, habang paalis na ang mga bisita, napuno si Nelia ng tapang. Nilunok niya ang hiya at lumapit kay Don Ricardo, na nag-iisa sa tabi ng fountain.
“Excuse me po, Sir,” mahina niyang sabi.
Lumingon si Don Ricardo, malamig ang tingin. “What is it?”
“Ako po si Nelia, isa sa mga waiter. May maliit po sana akong hiling… Puwede po ba naming dalhin ang mga tira ng pagkain para sa amin?”
Para sa isang sandali, tumigil ang oras. Inaasahan ni Nelia ang pag-alis o pagtawa. Ngunit hindi siya tinanggihan. Sa halip, simpleng sinabi ni Don Ricardo:
“Sumunod ka sa akin.”
Hindi siya dinala sa kusina kundi sa buffet table. Kumuha siya ng malinis na lalagyan at isa-isa, maingat niyang inilagay ang mga hindi pa nagagalaw na pagkain. Hindi lamang tira, kundi mga espesyal na putahe. Nang maipasa sa kanya ang lalagyan, sinundan ito ng isang makapal na sobre.
“Umuwi ka na,” sabi ni Don Ricardo, “at bukas, bumalik ka. Mag-usap tayo.”
Isang Bagong Simula
Kinabukasan, bumalik si Nelia, sa halip na sa service entrance, ay ipinapasok sa opisina ni Don Ricardo. Dito niya ikinuwento ang lahat—ang pag-alis ng asawa, ang kanyang pakikibaka para sa anak, at ang pangarap na makapagtapos ng pag-aaral.
Habang nakikinig si Don Ricardo, naalala niya ang habilin ng kanyang yumaong asawa: “Huwag mong hayaang patigasin ng yaman ang iyong puso.” Ang hiling ni Nelia ay parang paalala mula sa langit—isang pagkakataon na muling maging tao.
Nag-alok siya ng scholarship kay Nelia, kasabay ng trabaho sa kumpanya at magandang edukasyon para kay Leo.
“Bakit po?” umiiyak tanong ni Nelia.
“Dahil kailangan ko ang tulong mo,” sagot ni Don Ricardo. “Tulungan mo akong maging tao muli.”
Mula noon, nagbago ang buhay ni Nelia. Sa tulong ni Don Ricardo, natupad niya ang pangarap niya, at ang kanilang ugnayan ay lumalim—hindi romantiko, kundi isang pamilya na puno ng tiwala, respeto, at pagmamahal.
Sa graduation ni Nelia, muling nag-alok si Don Ricardo ng isang malaking oportunidad:
“Nelia… gusto mo bang maging Del Fuego?”
Ngunit sa sandaling iyon, tiningnan ni Nelia ang malawak na hardin at naalala ang gabi ng kanyang desperasyon. Naiintindihan niya: minsan, ang tunay na biyaya ay dumarating hindi sa pamamagitan ng pag-angkin, kundi sa pamamagitan ng puso at katapatan.
Ngumiti siya, dala ang pasasalamat at pag-asa, handa sa bagong simula.