Sa mataas na lipunan ng Maynila, walang pangalan na kasing bigat ni Don Ricardo Vergara. Siya ang tinaguriang hari ng negosyo — may mga hotel sa bawat sulok ng bansa, mga real estate project na abot-langit, at isang imahe ng tagumpay na kinaiinggitan ng lahat. Ngunit sa likod ng mga marmol na dingding ng kanyang palasyo, may lihim na unti-unting gumigising — isang lihim na nakabaon sa lupa, naghihintay lamang ng oras upang maningil.
Ang Ginintuang Kulungan
Si Elena Vergara, ang kanyang asawa, ay minsang tinawag na “reyna” ng tahanan. Maganda, mahinhin, at mapagmahal — ngunit sa loob ng kanilang mansyon, siya’y isang bilanggo. Araw-araw, habang lumalaki ang sanggol sa kanyang sinapupunan, pakiramdam niya’y lalong lumalayo si Ricardo.
Ang dating mainit na pagmamahalan ay napalitan ng lamig ng katahimikan.
“Ricardo, baka naman puwedeng samahan mo ako bukas sa checkup?” mahinahong pakiusap ni Elena.
Hindi man lang nag-angat ng tingin si Ricardo mula sa telepono. “May negosyo akong aasikasuhin. Huwag kang pabigat.”
Sa harap ng mga kamera, isa siyang huwaran ng pamilya. “Ang asawa ko ang inspirasyon ko,” wika niya sa mga mamamahayag, habang si Elena ay ngumingiti lamang sa tabi. Ngunit sa tuwing magsasara ang pinto ng kanilang silid, ang parehong bibig na iyon ay bumubuga ng paghamak. “Ang mga babae,” sabi niya minsan sa mga kaibigan, “kapag binigyan mo ng pera, dapat matahimik na.”
Ang Tukso at ang Lason
Dumating sa buhay ni Ricardo si Marisa, isang receptionist sa isa sa kanyang hotel — matalino, mapang-akit, at walang takot. Sa mga unang linggo, lihim ang kanilang pagkikita. Paglaon, naging lantaran na ito. At gaya ng maraming kwento ng kasakiman, nagsimula ang lahat sa bulong.
“Kung tunay mong mahal ako,” sabi ni Marisa, “bakit ka pa nakakulong sa kanya? Palayain mo ang sarili mo. Tapusin mo na.”
Ang tinig na iyon ay naging lason sa isip ni Ricardo. Ang “problema” ay si Elena — at sa mata ng isang negosyanteng nilamon ng sariling kapangyarihan, ang mga problema ay tinatanggal, hindi pinapahalagahan.
Ang Gabi ng Pagtataksil
Isang gabi, habang umuulan, nagising si Elena sa matinding pananakit ng tiyan. “Ricardo, masakit… pakidala ako sa ospital,” umiiyak niyang pakiusap.
Sumang-ayon si Ricardo, ngunit iba ang dinaanan ng kanilang sasakyan. Ang daan ay palayo sa lungsod, patungo sa isang liblib na lugar.
“Ricardo, saan mo ako dinadala?” nanginginig na tanong ni Elena.
Doon, sa gitna ng dilim at putik, naghihintay si Marisa — nakangiti habang pumapatak ang ulan.
“Tapusin mo na, Ricardo,” bulong nito.
“Maawa ka!” sigaw ni Elena, yakap ang kanyang tiyan. “Kung may galit ka sa akin, ako na lang. Huwag ang anak ko!”
Ngunit malamig ang sagot ni Ricardo. “Tapos na tayo, Elena.”
At sa harap ng isang hukay na tila matagal nang inihanda, itinulak niya ang buntis na asawa. Sa bawat patak ng ulan, tinabunan nila ng lupa ang babae na umiiyak at sumisigaw sa kadiliman.
“Anak ko… Ricardo, mananagot ka…” iyon ang kanyang huling tinig bago siya lamunin ng katahimikan.
Ang Sigaw ng Kaluluwa
Bumalik sina Ricardo at Marisa sa mansyon na para bang walang nangyari. Ipinakalat nila ang balitang lumipad si Elena sa ibang bansa upang manganak. Ngunit nang sumapit ang unang gabi, narinig ni Ricardo ang tinig ng isang babae — mahina, pabulong, ngunit malinaw:
“Hindi pa tapos ang lahat.”
Simula noon, hindi na siya pinatulog ng mga bangungot. Nakikita niya si Elena sa salamin, sa anino, sa dilim ng hardin — palaging may dugo sa tiyan, palaging may kasamang iyak ng sanggol.
Maging si Marisa ay nagsimulang mabaliw. “May nararamdaman akong kamay sa tiyan ko,” iyak niya. “May bumubulong gabi-gabi.”
Ang mansyon ay naging kulungan ng mga multo. Ang mga ilaw ay namamatay nang kusa. Ang mga kasambahay ay isa-isang umalis matapos marinig ang iyak ng sanggol sa mga pader.
Ang Pagguho ng Imperyo
Kasabay ng mga kababalaghan, gumuho ang kayamanan ni Ricardo.
Sa gitna ng isang board meeting, biglang nag-flash sa projector ang imahe ni Elena — duguan, umiiyak, may hawak na sanggol. Ang mga kasosyo ay nagsitakbuhan, iniwan ang negosyong minsang pinag-aagawan.
Mula sa diyos ng industriya, si Don Ricardo ay naging alamat ng kahindik-hindik. Ang mga tsismis ng pagpatay sa sariling asawa ay kumalat, at ang pangalan niyang minsang sinasamba ay naging sumpa.
Ang Pagbubunyag
Isang hardinero ang nakatuklas ng piraso ng tela habang nagbubungkal ng lupa — panyo na may burdang “Para kay Baby R.” Mula roon, nagsimula ang imbestigasyon.
Hukayin ang hardin, utos ng pulisya.
Habang binubuksan ang lupa, isa-isang lumitaw ang katotohanan: isang singsing, mga piraso ng tela, at mga bakas ng kamay na tila nagtatangkang makalabas.
Sa harap ng mga kamera, bumagsak si Ricardo sa tuhod, nanginginig, habang ang ulan ay muling bumuhos — parang pagbabalik ng gabing pinili niyang magkasala.
Ang Hustisya
Ang paglilitis ay naging pambansang palabas. Ang mga dating kasambahay ay nagpatotoo.
“Madam Elena ay umiiyak noon, pero hindi namin siya natulungan,” sabi ng isa.
Habang nakaupo sa upuan ng akusado, si Ricardo ay nagmumukhang bangkay na gising. “Nakikita ko siya!” sigaw niya sa korte, itinuro ang isang sulok kung saan, ayon sa kanya, nakatayo si Elena.
Ngunit wala roon ang sinuman — maliban sa malamig na hangin na dumaan sa pagitan ng mga tao.
Ang Huling Gabi ni Don Ricardo
Sa selda, bawat gabi ay isang parusa. Ang kanyang mga pader ay punô ng mga kamay na tila gumagalaw. Ang kanyang mga tenga ay punô ng iyak ng sanggol.
“Patawarin mo ako, Elena!” paulit-ulit niyang sigaw.
Isang umaga, natagpuan siyang patay — nakahandusay, may marka ng sakal sa leeg, at mga kuko ng babae sa kanyang balat.
Ang ulat ng mga bantay ay pare-pareho: bago siya namatay, narinig nila ang tinig ng isang babae sa loob ng selda, mahina ngunit malinaw —
“Ngayon, tapos na tayo, Ricardo.”
Ang Wakas ng Imperyo
Gumuho ang mga negosyo ni Vergara. Namatay si Marisa ilang buwan matapos iyon, sa sakit at pagkabaliw, paulit-ulit na sinasabing may batang humahabol sa kanya sa panaginip.
Sa wakas, nailipat si Elena sa isang marangal na libingan, kasama ang kanyang sanggol. Ang kanyang kwento ay naging paalala sa lahat —
na walang kasalanang kayang itago magpakailanman,
at walang kasakimang hindi binabayaran ng dugo.
Ang sigaw mula sa kanyang libingan ay tumigil na,
dahil natamo na niya ang katarungan.