Sa himpapawid sa pagitan ng Maynila at Tokyo, isang dagat ng ulap ang bumabalot sa Airbus A330. Para kay Kapitan Romano, beteranong piloto na may tatlumpung taon ng karanasan, ito ay isa lamang ordinaryong araw sa trabaho. Ang kanyang co-pilot, si Miguel, ay mas bata ngunit maaasahan. Sa cabin, abala ang mga pasahero—may nanonood ng pelikula, may natutulog, may nagbabasa.
Sa upuan 15A, nakadungaw sa bintana ang sampung taong gulang na si Maya. Siya ay nag-iisa, pauwi sa kanyang lola matapos ang summer camp sa Japan. Ang dala niya: isang maliit na backpack, at ang lumang flight simulator joystick ng kanyang yumaong ama—ang piloto na nagmulat sa kanya sa pangarap na maging piloto rin.
Isang oras bago ang paglapag, isang abiso ang bumalot sa kabuuan ng eroplano:
“Ladies and gentlemen, we are encountering unexpected turbulence. Please return to your seats and fasten your seatbelts.”
Ngunit hindi ito basta turbulensiya. Isang biglang bumangon na super typhoon ang sumalubong sa kanila, at ang dambuhalang eroplano ay tila dahon sa hangin. Sigawan at iyakan ang sumunod, mga bata at matatanda’y napuno ng takot.
Sa cockpit, labis ang tensyon. Ang mga instrumento ay nagwawala, at isang kidlat ang direktang tumama sa eroplano. Ang ilaw ay namatay, ang makina ay huminto, at ang Airbus ay nagsimulang bumagsak.
Ngunit sa kabila ng kaguluhan, si Maya ay nakapikit, mahigpit ang hawak sa lumang joystick. Sa isip niya, hindi siya nasa eroplano—nasa flight simulator siya kasama ang ama. Ang alaala ng kanyang ama ay gumabay sa kanya:
“Kapag nagkagulo, anak, manatiling kalmado. Makinig sa puso ng eroplano.”
Sa isang milagro, isang boses ang narinig mula sa cabin intercom—ang boses ni Maya. Sa sobrang tensyon, napansin niya ang APU—ang auxiliary power unit. “Pwede po nating i-restart ang kaliwang makina!” wika niya, at tama siya. Sa tulong ng simpleng manual techniques na natutunan niya mula sa flight simulator, tinuruan niya sina Kapitan Romano at Miguel kung paano kontrolin ang eroplano sa isang makina at patay na fly-by-wire system.
Sa loob ng sampung minuto, nagtulungan ang beteranong piloto at ang batang kapitan, na parang isang duet ng langit at lupa, para ihinto ang pagbagsak ng eroplano. Unti-unti, nag-level off ang Airbus.
Ngunit hindi pa ligtas. Isang makina lang ang gumagana, at kailangan nilang lapagan sa isang maliit na isla. Pinayagan si Maya sa cockpit. Sa unang pagkakataon, siya ay nasa upuan ng kanyang ama, kumokontrol sa eroplano. Sa huling desperadong pagtatangka, sa gabay ni Kapitan Romano at sa determinasyon ni Maya, nagtagumpay silang ligtas na makalapag—ilang pulgada na lamang mula sa dagat.
Ang aksidente ay nagligtas sa daan-daang buhay, ngunit higit pa rito, nagligtas ito sa isang pusong nagluluksa. Natagpuan ni Kapitan Romano sa anak ng yumaong kaibigan ang bagong dahilan para muling lumipad. Kalaunan, inampon niya si Maya, at tinulungan siyang tuparin ang pangarap nitong maging piloto.
Labinlimang taon ang lumipas. Si Kapitan Maya Cruz, pinakabatang babaeng kapitan sa Philippine Airlines, ay lumipad sa kanyang unang opisyal na biyahe kasama ang co-pilot niyang si Ninong Romano. Sa alapaap, nakita nila ang isang pamilyar na puting guhit—isang shooting star sa gitna ng araw.
Ngumiti si Maya: “Hi, Pa.”
Ang trahedya sa himpapawid ay naging testamento ng pag-ibig, tapang, at gabay na kayang lampasan ang bagyo, ulap, at kamatayan.