Hapon noon sa Quezon City. Banayad ang ambon, at sa harap ng gusaling may malaking karatula na “Del Rosario Engineering Solutions – Now Hiring”, nakatayo ang isang lalaking may edad, nakaputing polo na kupas, at sapatos na halos mapudpod.
Bitbit niya ang isang lumang sobre ng résumé — ilang ulit nang nilamukos, ngunit maingat pa rin niyang iniipit sa dibdib, parang kayamanang ayaw niyang bitawan.
Ang pangalan niya: Mang Ben Alcaraz, 54 taong gulang, dating chief technician sa isang planta ng bakal sa Batangas.
Noong magsara ang planta tatlong taon na ang nakalipas, nag-apply siya sa halos dalawampung kumpanya.
Ngunit sa bawat interview, iisa lang ang sagot:
“Pasensya na po, mas gusto namin ng mas bata, marunong sa bagong software.”
Ngayon, ito na ang huli niyang subok.
Pagpasok niya sa loob ng gusali, sinalubong siya ng malamig na hangin at amoy ng bagong floor wax.
Sa reception desk, nakaupo ang isang batang babae na abala sa cellphone. Hindi man lang tumingin agad.
Pag-angat ng tingin, sinipat siya mula ulo hanggang paa.
— “Yes, sir? May kailangan po kayo?”
— “Magandang hapon. Gusto ko sanang mag-apply bilang technician. May dalang résumé ako.”
Bahagyang natawa ang dalaga, saka tumikhim.
— “Sir, sa totoo lang po, ang hinahanap ng company ay mga marunong sa automation at CAD. Medyo high-tech na po ngayon. Baka mahirapan kayo.”
Ngumiti pa rin si Mang Ben.
— “Walang problema, hija. Marunong akong matuto. Pwede ko bang iwan ang résumé ko?”
Ngunit napailing ang dalaga, halatang naiinis.
— “Sir, online na po ang hiring ngayon. Hindi na uso ‘yung papel. Sayang lang, madidisqualify rin naman kayo. Baka gusto n’yong magpahinga na lang sa bahay.”
Tumango si Mang Ben, pilit na ngumiti kahit may kirot sa dibdib.
— “Salamat na lang, hija.”
Tahimik siyang lumakad palabas, bitbit ang basang sobre. Sa labas, lalo pang lumakas ang ulan.
Ilang minuto lang, bumukas ang elevator.
Mula roon lumabas ang isang lalaking nakabarong, nasa kalagitnaang trenta anyos, halatang mataas ang posisyon.
Ang mga empleyado ay agad tumayo.
— “Magandang hapon, Director Adrian!” bati ng resepsiyonista.
Ngunit napahinto si Adrian nang mapansin ang papalayong matandang lalaki sa pinto.
Nanginig ang boses niya.
— “Sandali… si Mang Ben ba ‘yon?”
Agad siyang tumakbo palabas, hindi alintana ang ulan.
Hinabol niya ang lalaki at bago pa makalayo, niyakap niya ito nang mahigpit.
— “Mang Ben! Diyos ko… buhay pa pala kayo!”
Gulat na gulat si Mang Ben.
— “A-Adrian?”
Tumango ang lalaki, may luhang tumulo sa mata.
— “Ako ‘yung trainee n’yong muntik mamatay sa welding room! Kayo ‘yung humila sa akin palabas noong sumabog ‘yung tangke! Kung hindi kayo tumakbo noon, baka patay na ako!”
Nanlambot si Mang Ben, hindi makapagsalita.
Ang resepsiyonista ay nakasilip mula sa pinto, gulat na gulat.
Pumasok silang dalawa sa lobby, basang-basa sa ulan.
Tumingin si Adrian sa resepsiyonista.
— “Ikaw ba ang nagsabing sayang lang ang résumé ng taong ‘to?”
Namutla ang dalaga.
— “S-sir, pasensya na po… hindi ko po alam…”
Umiling si Adrian.
— “Alam mo ba, kung wala ang taong ‘to, wala akong trabaho ngayon? Siya ang nagturo sa akin kung paano igalang ang bawat makina, at higit sa lahat, ang bawat tao.”
Lumapit siya kay Mang Ben, hinawakan ang kamay nito.
— “Mang Ben, gusto ko kayong kunin bilang Senior Technical Consultant. Hindi dahil sa utang na loob, kundi dahil alam kong kayang-kaya n’yong turuan ang mga batang engineer namin ng disiplina at puso.”
Hindi napigilan ni Mang Ben ang pag-iyak.
— “Akala ko wala nang tatanggap sa’kin. Maraming salamat, anak.”
Ngumiti si Adrian.
— “Hindi po ako tatanggapin ng mundo kung wala kayong nagturo sa’kin dati.”
Pag-alis ni Mang Ben, inilagay ni Adrian ang résumé nito sa isang frame at isinabit sa lobby.
Sa ilalim, may nakasulat na mga salitang tumatak sa lahat ng empleyado:
“Sa likod ng bawat bagong ideya, may karanasang nagturo kung paano magsimula.
Igalang ang mga nauna — dahil sila ang dahilan kung bakit may matibay tayong pundasyon.”
Mula noon, sa Del Rosario Engineering Solutions, bawal nang humusga sa edad o itsura ng aplikante.
At sa unang araw ng pagtatrabaho ni Mang Ben, ang lahat ng empleyado — pati ang resepsiyonista — ay bumati sa kanya ng buong paggalang.
Ngumiti siya at mahina lang ang sabi:
“Salamat. Minsan, hindi mo kailangang maging bago para maging mahalaga — kailangan mo lang maging totoo.” 💙