Sa isang tahimik na apartment sa Maynila, naninirahan si Elara, isang babaeng ang mundo ay binubuo ng mga tunog, amoy, at haplos. Mula pagkabata, hindi niya kailanman nasilayan ang kulay ng umaga o ng pag-ulan. Isang trahedya ang kumitil sa kanyang paningin, ngunit hindi sa kanyang tapang. Sa edad na dalawampu’t anim, natutunan niyang mamuhay nang mag-isa — kasama lamang ang kanyang tapat na asong si Bantay, at ang mga tunog ng lungsod na unti-unti niyang natutunang kilalanin.
Isa siyang transcriber, nagta-type ng mga audio recording para sa mga kliyente. Ang bawat salita ay tinatandaan ng kanyang pandinig; ang bawat tuldok at kuwit ay gabay ng kanyang pakiramdam. Ngunit sa bawat katahimikan ng gabi, may kasamang kaba. Ang mga kaluskos, hampas ng hangin, o mga yapak sa labas — lahat iyon ay parang aninong nagbabantay.
Isang gabi, habang mahimbing siyang natutulog, ginising siya ng isang kakaibang tunog — ang marahang pagbukas ng bintana. Napatigil si Bantay, bahagyang umungol. Tumigil din si Elara. Alam niyang may ibang tao sa loob ng bahay.
“Sino ’yan?” mahina niyang tanong, nanginginig ang tinig.
Isang yabag. Isa pa. Hanggang sa maramdaman niyang may presensyang lumapit sa kanya.
“Huwag kang sisigaw,” wika ng isang lalaking boses, paos at malamig. “Ibigay mo sa akin ang pera mo.”
Ngunit imbes na matakot, tumigil lamang si Elara, at marahang huminga. “Wala akong pera,” sagot niya. “Ang tanging mayroon ako ay laptop at lumang cellphone. Pero pakiusap, huwag mong sasaktan ang aso ko.”
Napatigil ang magnanakaw. “Bakit hindi ka natatakot?”
“Dahil matagal na akong nakatira sa dilim,” sagot ni Elara. “Ang takot, kaibigan ko na iyon.”
Tahimik. Pagkatapos ng ilang sandali, narinig niya ang mahinang paghinga ng lalaki. “Bulag ka?” tanong nito.
“Oo,” tugon niya.
Nagtagal ang katahimikan. Hanggang sa sinabi ng lalaki, “Pasensya na,” at akmang aalis.
“Sandali,” biglang sabi ni Elara. “May alok ako.”
Nag-angat ng kilay ang lalaki, bagaman hindi niya ito makita. “Alok?”
“Oo. Kailangan mo ng pera. Ako naman, kailangan ko ng mga mata. Maging gabay ko sa loob ng isang buwan, at babayaran kita.”
Tahimik. Ngunit kalaunan, napangiti ang lalaki. “Iyan ang pinaka-kakaibang alok na natanggap ko.”
Sa huli, pumayag siya. Ipinakilala ang sarili bilang Leo.
Dalawang Mundo
Sa mga sumunod na araw, nagsimula ang isang kakaibang pagsasama. Si Leo, dating sanay sa magaspang na buhay sa lansangan, ay natutong huminto at pakinggan ang mga bagay na dati niyang binabalewala. Sa tulong ni Elara, natutunan niyang maglarawan ng mundo sa paraang maramdaman, hindi lang makita.
“Anong kulay ng araw kapag lumulubog?” tanong ni Elara isang hapon.
“Kahel,” sagot ni Leo.
“Hindi lang ‘kahel’,” giit ni Elara. “Ilarawan mo. Mainit ba iyon tulad ng apoy? Malambot ba tulad ng yakap?”
Napangiti si Leo. Sa unang pagkakataon, natutunan niyang gamitin ang puso sa pagtingin.
Para kay Elara, si Leo ay naging tulay sa mundong matagal na niyang hindi nasilayan. Sa mga salitang kanyang naririnig, muling nabuhay sa kanyang isipan ang mga kulay — ang ingay ng palengke, ang tawa ng bata, at maging ang lungkot ng matandang nag-iisa sa kanto.
Ngunit habang lumalalim ang koneksyon nila, mas lalong naging misteryoso si Leo. Alam lamang ni Elara na ulila siya, at minsang naligaw sa maling landas. Ngunit may kakaiba siyang talento — marunong siyang gumuhit.
Ang Guhit ng Isang Damdamin
Isang araw, habang naghihintay sila sa café, nagtanong si Leo:
“Paano mo ako nakikita, Elara?”
“Hindi ko alam,” sagot niya. “Pero nararamdaman ko. Ang boses mo ay may bigat ng mga sugat, pero may kabaitan. Ang kamay mo ay matigas, pero marunong mag-ingat.”
Habang sinasabi iyon ni Elara, gumuhit si Leo sa isang tissue — ang kanyang sariling mukha, ayon sa paglalarawang iyon. Nang matapos, ipinakita niya ito sa isang estrangherong babae.
“Pakilarawan nga,” sabi niya.
“Lalaki. Malalim ang mga mata, may ngiti… pero malungkot,” sabi ng babae.
Napayuko si Leo. Ngunit si Elara, sa kabila ng hindi nakikita, ay parang nakaramdam ng pait.
Pag-ibig sa Dilim
Habang lumilipas ang mga araw, ang kasunduan ay unti-unting naging pagkakaibigan. At ang pagkakaibigan, pag-ibig. Ngunit walang umamin. Hanggang sa isang gabi ng malakas na ulan, nagkasakit si Elara. Inalagaan siya ni Leo buong magdamag.
Kinabukasan, magaling na siya — ngunit wala na si Leo. Sa mesa, may iniwang sobre. Nandoon ang perang ibinayad niya at isang sulat:
“Elara,
Patawad. Kailangan kong umalis. Hindi dahil ayaw ko sa’yo, kundi dahil kailangan kong ayusin ang buhay ko.
Ang isang buwang kasama ka ay nagturo sa akin kung paano makita ang liwanag kahit sarado ang mga mata.”
Sa ilalim ng sulat ay isang guhit — si Elara, nakangiti, may asong si Bantay sa tabi. Sa kanyang mga mata, kumikislap ang isang bituin.
Muling Pagkikita
Isang taon ang lumipas. Isang araw, habang naglalakad siya sa mall, narinig niya sa radyo:
“Panalo ng Asian Art Awards — si Jericho ‘Leo’ Sebastian, ang pintor ng obra maestrang ‘Ang Aking Liwanag.’”
Napahinto si Elara. Ang pangalan ay parang bulong ng nakaraan.
Sa exhibit, lumapit siya at hiniling sa guard: “Paki-larawan ang painting.”
Sabi ng guard, “Isang babaeng bulag na nakaupo sa bintana. Ang mundo sa labas ay puno ng kulay — at ang liwanag ay nanggagaling sa kanyang mga mata.”
Napaluha si Elara.
“At nandito ka rin pala,” wika ng isang pamilyar na tinig. Si Leo.
Ngayon ay si Jericho na siya — isang kilalang pintor na muling bumalik, dala ang katotohanan.
“Binago mo ako, Elara,” sabi niya. “Ang dilim ko ay nagkaroon ng kulay dahil sa ’yo. Ngayon, babawi ako — hindi na bilang magnanakaw, kundi bilang lalaking natutong magmahal.”
Tahimik na hinawakan ni Elara ang kanyang mukha. “Malungkot pa rin ba ang ngiti mo?”
Ngumiti si Jericho, sabay sagot, “Hindi na. Dahil ang liwanag ko… ikaw iyon.”