Mainit ang hapon nang maghatid si Rico Dela Cruz, isang 22-anyos na delivery rider, ng package sa isang high-end condominium sa Makati. Pawisan, pagod, pero magalang siyang kumatok sa unit 1806. Nang bumukas ang pinto, bumungad sa kanya si Alyssa Villanueva, anak ng kilalang negosyanteng si Don Ernesto Villanueva, may-ari ng isang malaking tech company.
“Para po kay Alyssa Villanueva,” sabi ni Rico habang iniabot ang package.
Nang makita ni Alyssa ang laman—mga libro tungkol sa computer science—natuwa siya. “Ikaw? Marunong ka rin ba sa coding?” tanong niya.
Ngumiti si Rico, medyo nahihiya ngunit totoo ang tono. “Oo, nag-aaral ako online sa gabi. Nagde-deliver lang ako sa araw para may pambayad sa tuition. Pangarap kong magtayo ng sariling software company balang araw.”
Natawa si Alyssa sa kanyang kasimplehan, pero hindi sa pangungutya—sa paghanga. Mula noon, tuwing nagkikita sila, napapahaba ang usapan. Hanggang sa hindi nila namalayan, ang pag-uusap ay nauwi sa pagtitinginan.
Ngunit nang malaman ni Don Ernesto ang lahat, nagdilim ang kanyang mukha.
“Isang delivery boy, Alyssa?!” singhal niya. “Hindi mo alam ang pinapasok mo. Ang mga katulad niya ay mababa! Wala siyang kayamanan, wala siyang pangalan.”
“Pero, Papa, may pangarap siya. Marunong siya sa coding, masipag siya—”
“Walang halaga ang pangarap kung wala kang pedigree!” mariing sagot ng ama. “Kalilimutan mo siya. Simula ngayon, hindi mo na siya makikita.”
Kinabukasan, dumating si Rico sa bahay ni Alyssa, dala ang lakas ng loob. “Ginoo, gusto ko pong makipag-usap sa inyo ng maayos.”
Ngunit bago pa siya makapasok, sinarhan na siya ng gate at tinaboy ng mga guwardiya.
“Hindi ka bagay sa mundo namin,” malamig na sabi ni Don Ernesto.
Pagkatapos noon, naglaho si Rico. Si Alyssa ay ipinadala sa abroad upang doon magtapos ng kolehiyo.
Tatlong taon ang lumipas. Si Don Ernesto, na minsan ay pinakamatagumpay na negosyante sa bansa, ay humaharap na ngayon sa malaking krisis. Ang Villanueva Tech ay nalulugi, bagsak ang mga proyekto, at desperado siyang makahanap ng katuwang na makapagliligtas sa kumpanya.
Hanggang isang umaga, tumawag ang isa sa kanyang board members.
“Sir, may startup na gustong pumasok bilang partner. Napakahusay ng kanilang AI system. Ang pangalan ng CEO: Rico Dela Cruz.”
Parang tumigil ang oras. Hindi siya makapaniwala.
Ngunit sa araw ng meeting sa isang luxury hotel sa BGC, nang bumukas ang pinto ng conference room, pumasok ang binatang naka-itim na suit—malinis, mahinahon, at may kumpiyansa sa bawat galaw.
“Magandang araw po, Don Ernesto. Ako si Rico Dela Cruz, CEO ng NovaCore Technologies.”
Napatigil ang matandang negosyante. Parang multo ng nakaraan ang nakatayo sa harap niya—ngunit mas matayog, mas matatag, at mas matagumpay.
Ngumiti si Rico, nag-abot ng kamay. “Salamat sa pagkakataon. Nais naming tulungan ang Villanueva Tech na muling bumangon.”
Tahimik si Don Ernesto. Hindi niya alam kung paano huminga. Ang binatang minsang itinaboy niya sa ulan ay ngayon ang magliligtas sa kanyang negosyo.
Ngunit higit pa roon, nang pumasok si Alyssa sa silid bilang Head of Marketing ng NovaCore, tuluyang naglaho ang kanyang tinig. Nagtama ang kanilang mga mata—hindi na ito ang batang umiiyak noon, kundi isang babaeng matatag at may sariling lugar sa mundo.
Ngumiti si Alyssa. “Pa, siya ang taong tinawag mong ‘mababa’. Pero siya rin ang dahilan kung bakit may pag-asa pa ang kumpanya natin ngayon.”
Tahimik na tumango si Don Ernesto, nanginginig ang kamay habang pinipirmahan ang kontrata.
Pagkatapos ng meeting, naglakad palabas sina Rico at Alyssa, magkahawak-kamay.
Sa labas, bumuhos ang ulan—tulad ng gabing tinaboy siya noon.
Ngunit ngayon, sa halip na malamig na gate, isang mainit na yakap at pag-asa ang naghihintay.
At sa loob ng opisina, tumingin si Don Ernesto sa bintana, tahimik na bumulong:
“Hindi pala kahirapan ang mababa… kundi ang puso na hindi marunong tumingin nang pantay.”
Moral ng Kuwento:
Ang tunay na halaga ng tao ay hindi nasusukat sa yaman o antas ng lipunan, kundi sa kung paano siya bumangon at kung gaano siya marunong magmahal nang may dangal.