Sa loob ng maraming taon, ang tatlong buwang si Lucia, anak ng bilyonaryong si Ricardo, ay inakala ng lahat na may bihirang sakit na walang lunas. Tahimik siya, hindi gumagalaw, at hindi nagsasalita. Naniniwala si Ricardo, na nabigo nang mawalan ng asawa sa panganganak, sa diagnosis ng mga doktor. Ngunit isang bagong katulong na babae, si Julia, ay nakakita ng kakaibang bagay — hindi isang may sakit na bata, kundi isang batang babae na nakulong sa katahimikan.
Sa bawat lihim na galaw, bawat munting palatandaan, natuklasan ni Julia ang kakila-kilabot na katotohanan: ito ay hindi isang sakit. Isa itong lason, at ang taong pinaka-pinagkakatiwalaan nila ang siyang nagpasok nito sa katawan ni Lucia.
Walang kapangyarihan, walang alyado, walang titulo — si Julia ang nag-iisang tumayo upang iligtas si Lucia. Binago niya ang mga dosis ng gamot, ginising ang batang babae, at pinilit si Ricardo na harapin ang katotohanan. Ang laban ay hindi lamang laban sa isang tiwaling doktor, kundi sa isang buong sistemang handang itago ang krimen. Ngunit hindi na nag-iisa si Julia. Pinili ni Ricardo na lumaban, at sa kanilang sama-samang pagsisikap, nagsimulang gumuhit ng liwanag sa matagal nang madilim na mansyon.
Si Ricardo, na nagmamay-ari ng isang imperyo, ay may kayamanang makakabili ng lahat maliban sa pagbabalik ng tawa ni Lucia at ng kanyang yumaong asawa, si Elena. Naiwan si Lucia sa katahimikan, inaalagaan ng mga nars at tagapag-alaga na sumusunod sa protocol, ngunit walang makapagbigay ng tunay na koneksyon sa kanyang puso. Unti-unti, lumala ang kondisyon ng bata hanggang sa siya’y halos hindi na tumutugon. Ang mga doktor ay nagbigay ng terminal na diagnosis, at si Ricardo ay sumuko sa kawalan ng pag-asa.
Dumating si Julia, isang balo na nawalan din ng anak, at sa kanyang tahimik na pagmamasid, nakita niya ang liwanag sa loob ni Lucia. Napansin niya ang pinakamaliit na galaw — isang kisap ng mata, isang bahagyang pag-urong ng daliri. Unti-unti, sa kanyang mga lihim na eksperimento at pagmamahal, ipinakita ni Julia kay Lucia ang katotohanan: may paraan upang makabalik sa mundo ng mga buhay.
Ngunit ang tuklas na ito ay nagdala ng galit. Natuklasan ni Julia na ang gamot na ibinibigay kay Lucia ay hindi panggamot kundi isang malakas na sedative at neuromuscular blocker, isang lason na ginamit upang gayahin ang sintomas ng sakit. Ang tiwalang ipinagkaloob sa doktor ay ipinatupad laban sa kanila. Sa gabing iyon, tahimik ngunit matatag, pinalitan ni Julia ang gamot ng ligtas na solusyon. Pinatuloy niya ang gabing iyon na pinapalakas ang espiritu ni Lucia sa pamamagitan ng mga lullabies, mga kwento, at dahan-dahang ugnayan.
Sa bukang-liwayway, nangyari ang imposible: si Lucia ay kumilos, tiniyak ang kanyang presensya sa mundo sa pamamagitan ng mahinang salita — “Tatay.” Tumigil ang oras para kay Ricardo. Ang mga taon ng pagdurusa, kawalan ng pag-asa, at malamig na puso ay natunaw sa isang iglap.
Sa pagtulong ni Julia, unti-unting nagbalik ang boses, galaw, at kagalakan ni Lucia. Ang tahimik na mansyon ay muling napuno ng tawa at buhay. Hindi lamang pisikal na gumaling si Lucia; si Julia rin ay natagpuan ang kahulugan at pag-asa sa pagbibigay ng pagmamahal at pag-aaruga sa batang bihag ng trahedya. Sa wakas, ang pamilya, bagama’t nabuo sa gitna ng sakit at pagtataksil, ay nagsimulang bumangon, pinatunayang kahit sa pinakamadilim na sandali, ang katotohanan at pagmamahal ay makakapagligtas.